บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 416

บทที่ 416 อัปราชัยกลับเมืองหลวง

ใบหน้าฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงไม่ฉายแววขุ่นเคืองสักนิด ทว่าในใจอึมครึมอย่างยิ่ง ในฐานะผู้ปกครองแผ่นดิน แม้แต่เขายังมิอาจสั่งให้แม่ทัพรถม้าศึกเคลื่อนไหวได้ง่าย ๆ แต่ฉินเฟิงกลับบัญชาการกองทัพรถม้าศึกให้ออกรบได้อย่างสบาย ๆ …ช่างน่าโมโหนัก!

ฉินเทียนหู่อยู่ข้างกายฮ่องเต้ต้าเหลียงมามากว่าสิบปี รู้จักนิสัยฮ่องเต้ต้าเหลียงเป็นอย่างดีจึงเร่งรบเร้าหัวหน้ากรมกลาโหมให้รีบรายงานตื้นลึกหนาบาง ด้วยกลัวจะก่อให้เกิดความเคลือบแคลงในใจฮ่องเต้

“กราบทูลฝ่าบาท ครั้นฉินเฟิงไปถึงชายแดนทิศเหนือ เขาก็เกือบปะทะกับแม่ทัพรถม้าศึกพ่ะย่ะค่ะ หลังสั่งประหารแม่ทัพไปหลายนายถึงพอสร้างบารมีได้บ้าง จากนั้นเขาก็เชิญแม่ทัพรถม้าศึกไปยังอำเภอเป่ยซีโดยอ้างว่าให้ไปกำกับศึก แต่แท้จริงเป็นการจองจำ ออกอุบายเช่นนี้แล้วถึงบีบบังคับให้กองทัพรถม้าศึกยอมทำตามคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ”

“นอกจากนี้… ระหว่างทางกลับเมืองหลวงของฉินเฟิง มีแม่ทัพหลายนายในกองทัพรถม้าศึกนึกเจ็บใจ ส่งคนมาดักฆ่ากลางทาง แต่ล้วนถูกสายสอดแนมเป่ยซีที่อารักขาอยู่อย่างลับ ๆ และองครักษ์ค่ายเทียนจีสังหารจนสิ้น ฉินเฟิงถึงออกจากชายแดนทางเหนือได้อย่างปลอดภัยพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ทราบที่มาที่ไป ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงถึงได้อารมณ์เบิกบานขึ้นบ้าง

อย่างน้อยเรื่องนี้ก็ได้พิสูจน์แล้วว่า ฉินเฟิงมิได้เกี่ยวข้องอันใดกับแม่ทัพรถม้าศึก

มิหนำซ้ำ การที่ฉินเฟิงสร้างบารมีโดยประหารรองแม่ทัพกองทัพรถม้าศึกนับว่าตรงใจฮ่องเต้ต้าเหลียงยิ่งนัก …ตาเฒ่านั้นควรถูกสั่งสอนนานแล้ว!

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงมิได้ลังเลอีก เขาลุกขึ้น ประกาศเสียงดังทันที “ถ่ายทอดคำสั่งเราลงไป ให้ผู้ช่วยเสนาบดีกรมกลาโหม กรมยุติธรรม และกรมคลังรุดหน้าไปต้อนรับทูตพิเศษฉินกลับเมืองหลวง! เราจักประทานผ้าทอพันพับ เงินหมื่นตำลึงแก่ฉินเฟิง และอนุญาตให้ฉินเฟิงรับอนุเข้าจวนสามคน”

สิ้นเสียงรับสั่ง ฝ่ายสนับสนุนสงครามและพลพรรคเถาหลินพากันคุกเข่า ขานรับเสียงก้อง “ฝ่าบาททรงพระปรีชา!”

ขุนนางฝ่ายไท่เป่าต่างมีสีหน้าอึมครึมถึงขีดสุด

โดยเฉพาะไท่เป่าหลิน ที่แม้จะเจ้าอุบายช่างวางแผนมาทั้งชีวิตก็ยังอดกระวนกระวายมิได้

หากเป็นขุนนางผู้อื่น น่ากลัวว่าเวลาเจ็ดวันนี้คงแชเชือนระหว่างทาง ยังไม่ถึงชายแดนทิศเหนือด้วยซ้ำ ทว่าฉินเฟิงไม่เพียงแต่ปราบกบฏได้แล้ว แต่ยังขับไล่กำลังหลักของเป่ยตี๋จนล่าถอย ซ้ำยังกำลังกลับเมืองหลวงแล้วด้วย ความไวปานสายฟ้าเช่นนี้ มิเคยเกิดขึ้นในประวัติศาสตร์แน่นอน!

เจ้านี่เป็นเพียงเด็กอมมือ ซ้ำยังมิได้แต่งงาน ไม่นับเป็น ‘บุรุษเต็มตัว’ ด้วยซ้ำ

กลับมีความสามารถระดับนี้ ไท่เป่าหลินยิ่งหวั่นเกรงขึ้นไปอีก

ทว่าด้วยสถานการณ์ทำจำยอม ได้แต่ประสานมือคำนับ เอ่ยอย่างไม่เต็มใจนัก “ฝ่าบาททรงพระปรีชา”

ข่าวนี้แพร่ไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว

หลิ่วหงเหยียนได้ข่าวคนแรก หน้าตาภาคภูมิ “สมเป็นเฟิงเอ๋อร์ ก่อนหน้านี้ข้ายังกังวลว่าไปชายแดนทางเหนือครานี้น่ากลัวจะเต็มไปด้วยภยันตราย ไม่คิดเลยว่าในเวลาเพียงเจ็ดวันทุกอย่างจะเรียบร้อยแล้ว”

“เด็ก ๆ ประดับโคม ติดกระดาษสี ต้อนรับนายน้อยกลับจวน!”

ขณะเดียวกัน ร้านค้าตระกูลฉินที่เมืองถังชี เจียงหนาน

เสิ่นชิงฉือได้รับจดหมายจากอำเภอเป่ยซี เมื่อได้อ่านเนื้อความ ก็หอบหายใจถี่อย่างอดมิได้ “เหลือเชื่อ…”

หนิงหู่ร้อนใจจนอยู่ไม่เป็นสุข ไม่มีแก่จิตแก่ใจคำนึงถึงศักดิ์สูงต่ำ เขาแย่งจดหมายมาอ่านอย่างละเอียด ยิ่งอ่านยิ่งปีติ เจ้าตัวหมุนกายพุ่งออกจากประตูแล้วคำรามลั่น “สมเป็นพี่ฉิน สะใจยิ่งนัก! ฮ่า ๆ”

หัวเราะไปหัวเราะมา หนิงหู่กลับตบต้นขาพลางเอ่ยอย่างหงุดหงิด “น่าเสียดาย ข้ามิได้ประจักษ์เหตุการณ์นี้กับตา หนนี้ปล่อยให้เจ้าสวีโม่สำราญอยู่ผู้เดียว”

เอ่ยมาถึงตรงนี้ หนิงหู่ก็หันกลับไปมองเสิ่นชิงฉือด้วยหน้าตาหมองเศร้า “คุณหนูใหญ่ ข้ากลับอำเภอเป่ยซีได้เมื่อใดขอรับ ข้าอยู่ในที่เส็งเคร็งนี่ ว่างจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว”

หนิงหู่ที่คุ้นชินกับการต่อสู้ห้าวหาญ บัดนี้กลับต้องมารับหน้าที่องครักษ์ของร้านค้าตระกูลฉิน ช่างเป็นหน้าที่ที่เฉื่อยชายิ่งนัก เป็นผลให้เขาครั่นเนื้อครั่นตัว อีกทั้งด้านอำเภอเป่ยซียังมีศึกสงครามไม่หยุด มีชัยอยู่เนือง ๆ หนิงหู่จึงร้อนใจจนอยู่มิได้

เสิ่นชิงฉือย่อมเข้าใจความคิดของหนิงหู่ กระนั้นนางก็ได้แต่ปลอบโยนเสียงอ่อน “ในจดหมายเขียนไว้มิใช่หรือว่า ให้เจ้าประจำการที่เมืองถังชีต่อ คอยรับมืออย่างระแวดระวัง หนนี้กบฏอำเภอผิงหนานถูกปราบ อาจเป็นผลให้ตระกูลหลินหวาดระแวง ขืนพวกเขาลงมือกับกิจการที่ถังชี เจ้าจะให้อิสตรีอย่างข้ารับมืออย่างไรไหว”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ต่อให้หนิงหู่ไม่เต็มใจเพียงใด เขาก็ได้แต่อยู่ที่นี่ต่อไม่คิดดื้อดึง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน