บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 418

บทที่ 418 กลับเมืองหลวงอย่างเงียบ ๆ

เจ้าหน้าที่มือปราบหลายคนมองหน้ากัน รู้ว่าสตรีที่อยู่เบื้องหน้ามีทักษะการต่อสู้สูงจึงไม่กล้าเผชิญหน้าโดยตรง พวกเขากัดฟัน หันหลังกลับ แล้ววิ่งหนีไป

“ไปรายงานใต้เท้าผู้ช่วยเสนาบดีกัน!”

“วันนี้เจ้าสามคนนั่นไม่รอดแน่!”

เจ้าหน้าที่มือปราบวิ่งกระหืดกระหอบไปที่จุดตรวจทางหลวงของอำเภอฝูอวิ้น แล้วคุกเข่าลงทีละคน

“ใต้เท้าโปรดให้ความเป็นธรรม ข้างหน้ามีสามคนปิดถนน พวกข้าเข้าไปห้ามพวกเขา แต่สามคนนั้นหยิ่งผยองนัก แทนที่จะหลีกทาง กลับโจมตี โดยเฉพาะสตรีผู้นั้นที่ใช้ทักษะการต่อสู้อันแข็งแกร่ง โจมตีพวกข้าอย่างไร้ความปรานี!”

ผู้ช่วยเสนาบดีทั้งสาม เดิมก็มีความกังวลมากแล้ว

เพื่อต้อนรับการกลับเมืองหลวงอย่างมีชัยของฉินเฟิง แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังรอที่จะเรียกฉินเฟิงเข้าเฝ้า คำนวณเวลาโดยประมาณ ฉินสือฮู่ก็น่าจะมาถึงอำเภอฝูอวิ้นแล้ว

แต่นอกจากเกวียนวัวที่เห็นอยู่ไกล ๆ ล้วนไม่มีร่องรอยของฉินเฟิงเลย

หากเวลาล่าช้า ฮ่องเต้ตำหนิลงมา ไม่ว่าใครก็ไม่อาจแบกรับได้

ในเวลานี้ เมื่อได้ยินรายงานจากเจ้าหน้าที่มือปราบ ผู้ช่วยเสนาบดีกรมคลังก็เริ่มหงุดหงิด “ไยเจ้าไม่บอกว่าวันนี้นายน้อยฉินกลับเมืองหลวง ผู้ไม่เกี่ยวข้องให้ถอยออกไป”

เจ้าหน้าที่มือปราบหลายคนมองหน้ากัน

ผู้นำกล่าวเสริมอย่างใส่ความทันที “ไหนเลยจะไม่บอกขอรับ? ไม่พูดก็ไม่เป็นไร แต่พอพูดเท่านั้น อีกฝ่ายก็เริ่มลงมือหนักมากขึ้น ทั้งยังพูดอีกว่า… ฉินเฟิงนับเป็นผู้ใด!”

คำพูดนี้ทำให้ผู้ช่วยเสนาบดีทั้งสามโกรธเคืองเป็นอย่างยิ่ง

ผู้ช่วยเสนาบดีกรมคลังและผู้ช่วยเสนาบดีกรมขุนนางมองไปที่ผู้ช่วยเสนาบดีกรมกลาโหมในเวลาเดียวกัน

ผู้ช่วยเสนาบดีกรมกลาโหมมีท่าทีเย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ข้าอยากจะเห็นนักว่าผู้ใดมันกล้าหยิ่งผยองจนไม่เห็นนายน้อยฉินในสายตา!”

หนึ่งคำสั่งถ่ายทอดออกไป ผู้ช่วยเสนาบดีทั้งสามพร้อมด้วยขุนนางติดตามหลายสิบคน รวมทั้งทหารและเจ้าหน้าที่มือปราบเรือนร้อย มุ่งหน้าไปที่เกวียนวัวด้วยท่าทางแข็งกร้าวทันที

ชายชราใช้ชีวิตมาทั้งชีวิต ไม่เคยเห็นฉากเช่นนี้มาก่อน เขาพลันตัวแข็งค้างด้วยความกลัว

ช่วงขณะนี้เอง ไหล่ของเขาถูกสะกิด เมื่อหันกลับไปก็พบว่าฉินเฟิงลงมาจากกองหญ้าตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบ

“ท่านผู้เฒ่าไม่ต้องกังวล วันนี้ท่านไม่เพียงแต่ไร้โทษ แต่ยังได้โชคอีกด้วย”

เมื่อเห็นท่าทางไม่สนใจสิ่งใดของฉินเฟิง ชายชราก็คร่ำครวญอยู่ในใจ

โชคดีหรือ?

โชคดีอันใดเล่า เกรงว่าวันนี้จะถูกฆ่าล้างตระกูลแล้ว!

จิ่งเชียนอิ่งที่อยู่ข้าง ๆ เห็นความสิ้นหวังในดวงตาของชายชราจึงเอ่ยอย่างสบาย ๆ พร้อมยิ้มจาง ๆ “ในเมื่อนายน้อยบอกว่าเจ้าจะสบายดี เจ้าก็จะสบายดี อย่าว่าแต่ผู้ช่วยเสนาบดีไม่กี่คนเลย ต่อให้เสนาบดีมาเองก็ไม่ต้องตกใจหรอก”

บ้าแล้ว! บ้ากันไปหมด!

ชายชราอยากจะร้องไห้ รู้สึกว่าชายหญิงตรงหน้าบ้าคลั่งมากนัก มิเช่นนั้นพวกเขาจะพูดเรื่องไร้สาระกลางวันแสก ๆ ได้อย่างไร?

ชั่วพริบตา เกวียนวัวก็ถูกล้อมรอบ

เจ้าหน้าที่มือปราบคิดว่าตนมีคนสนับสนุนจึงรีบด้าวออกมา ชี้มือไปที่ฉินเฟิงและตะโกนเสียงดัง

“เจ้าจอมโจรอ่อนหัด! ข้าขอดูหน่อยเถอะว่าคราวนี้เจ้าจะกล้ามากเพียงใด!”

“เจ้าคนมีตาไร้แวว วันนี้เจ้าโชคดีแล้ว ผู้ช่วยเสนาบดีทั้งสามของกรมกลาโหม กรมคลังและกรมขุนนางล้วนอยู่ในอำเภอฝูอวิ้น แม้ว่าเจ้าจะเป็นผู้ดีมีอำนาจก็ทำได้แค่คุกเข่าอ้อนวอนเท่านั้น!”

“ฮ่า ๆ ไม่ดูเลยว่าอยู่ที่ไหน กล้ามาทำตัวยโสโอหัง ข้าจะจับเจ้าเข้าคุก หน่วยเจ้าหน้าที่มือปราบจะจัดการเจ้าให้หนัก ข้าอยากจะดูนักว่าเจ้าจะยังมีท่าทางแข็งกร้าวได้อยู่หรือไม่!”

เมื่อเผชิญกับท่าทีไม่เป็นมิตรของเจ้าหน้าที่มือปราบ ฉินเฟิงหาได้สนใจ เพียงแค่เอนตัวพิงเกวียนวัว

ขณะที่ฝูงชนถอยห่าง ผู้ช่วยเสนาบดีทั้งสามก็มาที่เกวียนวัวทีละคน

ชายชรากลืนน้ำลายหลายครั้ง

นี่คือผู้ช่วยเสนาบดีเชียวนะ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน