บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 421

บทที่ 421 เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ตกที่นั่งลำบาก

ฮ่องเต้ได้มอบสมรสพระราชทานมาระยะหนึ่งแล้ว อย่างไรก็ตาม ถ้าต้องการทำให้งานแต่งสมบูรณ์จริง ๆ ก็ต้องรอจนกว่าสงครามแคว้นจะสิ้นสุดลง ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลากี่เดือนกี่ปี ทุกคนรู้ว่าเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์มีสัญญาหมั้นหมายกับฉินเฟิง รู้เพียงว่าเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ควรภาคภูมิใจ แต่พวกเขากลับไม่รู้ความลำบากในใจของนาง

ตั้งแต่นางมีสัญญาหมั้นกับฉินเฟิง เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็ไม่มีอิสระเสรีเหมือนก่อน ได้แต่อยู่ในจวนทั้งวันทั้งคืน แทบไม่มีโอกาสได้ออกไปเที่ยวข้างนอกเลย แม้จะออกไป บุตรหลานในเมืองหลวงก็พากันหลีกเลี่ยงนาง ด้วยเกรงว่าจะปะทะกันจนทำให้ตระกูลฉินและตระกูลเซี่ยขุ่นข้องหมองใจ

แม้แต่การเดินเที่ยวไปเรื่อยก็ยังน่าเบื่อยิ่งนัก

ถ้าฉินเฟิงน่าตายผู้นั้นใส่ใจนางมากกว่านี้หน่อยก็ยังพอว่า

แต่…

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์รู้สึกว่านางเทียบไม่ได้แม้แต่สาวใช้คนหนึ่งด้วยซ้ำ

คุณหนูเซี่ยอยากบอกบิดาของนางให้ยุติงานแต่งอยู่หลายครา แต่นางก็กลืนคำพูดนั้นลงไปตลอด ท้ายที่สุดแล้ว การตัดสินใจเรื่องใหญ่เช่นนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับนาง

ฉีหยางจวิ้นจู่เหมือนจะมองเห็นความไม่สบายใจในดวงตาของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์จึงพูดด้วยสีหน้าเฉยชา “อวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าบอกความจริงมาเถอะ เจ้าฉินเฟิงผู้นั้นละเลยเจ้าใช่หรือไม่?”

“ถ้าเป็นเรื่องจริง ข้าจะไม่ไว้ชีวิตเขา!”

ทันทีที่สิ้นประโยค สายตาของคุณหนูทั้งหลายที่มองเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็เปลี่ยนไปทันที

“ไม่ใช่กระมัง รูปโฉมของอวิ๋นเอ๋อร์ ฉินเฟิงมีแต่จะชื่นชอบ จะถูกละเลยได้อย่างไร?”

“ถูกต้อง ในบรรดาสตรีในเมืองหลวง มีกี่คนที่งดงามได้เท่าอวิ๋นเอ๋อร์?”

“หรือฉินเฟิงคิดว่า… บุคลิกของอวิ๋นเอ๋อร์ตรงไปตรงมาเกินไป ขาดความอ่อนช้อยอย่างหญิงสาว ถึงได้…”

“เฮ้อ! ผู้ชายพวกนั้นล้วนชอบผู้หญิงอ่อนแอ อวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าก็ควรเปลี่ยนเสียบ้าง”

บรรดาคุณหนูพูดคุยกัน ใบหน้าเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ร้อนผ่าว

แม้ผลงานของฉินเฟิงจะน่าชื่นชม แต่นางเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เกี่ยวข้องอะไรด้วยเล่า? ไม่มีอะไรน่าภูมิใจสักนิด กลับกันมันเต็มไปด้วยความคับข้องใจเสียมากกว่า

ตอนเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์กำลังนั่งอย่างอยู่ไม่สุขนั้นเอง สาวใช้ก็วิ่งกระหืดหระหอบเข้ามาพลางกล่าว “คุณหนู องค์ชายหกมาเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “องค์ชายหกมาทำอะไรที่นี่? ไปบอกท่านว่าท่านพ่อไม่อยู่และไม่สะดวกที่ข้าจะพบ เชิญองค์ชายหกกลับวัง”

เกือบจะทันทีที่นางพูดจบ เสียงหัวเราะก็ดังมาจากด้านนอกเรือน

“อวิ๋นเอ๋อร์ ไยเจ้าถึงใจร้ายเพียงนี้เล่า?”

องค์ชายหกสวมชุดสีขาวมือถือพัด ผลักเปิดประตูเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มประดับบนใบหน้า

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ขมวดคิ้วแน่น ลุกขึ้นยืนตรงด้วยความระมัดระวัง “ในจวนไม่มีญาติบุรุษอยู่ด้วย องค์ชายบุกเข้ามาในเรือนชั้นในอย่างเปิดเผย นี่ไม่เหมาะสมกระมัง?”

เมื่อเผชิญกับคำถามของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ องค์ชายหกไม่เพียงแต่ไร้ความเกรงใจ ทว่ายังเดินตรงไปนั่งลงบนม้านั่งหิน โบกพัดเบา ๆ ด้วยท่าทีสบายใจ “ฉีหยางจวิ้นจู่และคุณหนูอีกหลายคนก็อยู่ เจ้าจะกลัวอะไร ต่อให้องค์ชายอย่างข้าอันตรายแค่ไหนก็คงกินพวกเจ้าทั้งหมดไม่ไหวหรอก ฮะฮ่าฮ่าฮ่า”

อย่าว่าแต่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เลย แม้แต่ฉีหยางจวิ้นจู่ก็มีสีหน้ารังเกียจ

ในบรรดาองค์ชายแห่งวังหลัง แม้แต่องค์ชายที่สูญเสียอำนาจก็ยังประพฤติตนด้วยความสง่างาม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน