บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 424

บทที่ 424 เร่งย้ายจวน

เมื่อปล่อยข่าวใหญ่ครั้งนี้ เดิมคาดว่าจะก่อให้เกิดปฏิกิริยารุนแรง

แต่ผลลัพธ์นั้นต่างไปจากความคาดหมายของฉินเฟิง

หลิ่วหงเหยียนสงบลงพลางผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ “ท้ายที่สุดวันนี้ก็มาถึง”

“ยามนี้ต่างจากอดีต ยิ่งชื่อเสียงและอำนาจของเจ้าแข็งแกร่งขึ้นเท่าใด ความสำเร็จของเจ้าก็จะยิ่งทิ่มแทงตามากขึ้นเท่านั้น นั่นทำให้ฮ่องเต้ทนไม่ไหว แม้ว่าตระกูลฉินของเราจะภักดีต่อฝ่าบาท แต่พระองค์ก็ยังระแวง วิธีเดียวในตอนนี้คือทำตามคำแนะนำของเฟิงเอ๋อร์ ออกจากเมืองหลวงทันที ด้วยวิธีนี้ เราถึงจะสามารถรักษาความสัมพันธ์ของเจ้ากับฮ่องเต้ต่อไปได้”

แม้แต่หลิ่วหงเหยียนยังกล่าวเช่นนี้ สีหน้าและดวงตาที่สับสนของฉินเทียนหู่ค่อย ๆ จางหายไปและถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่น

“เฟิงเอ๋อร์ เจ้ามีแผนอย่างไร?”

หากเป็นในเวลาปกติ ฉินเทียนหู่คงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เพราะการเคลื่อนไหวครั้งนี้ของฉินเฟิงไม่ต่างจากการทรยศต่อฮ่องเต้

แต่ขณะนี้ครอบครัวตกอยู่ในอันตราย ฉินเทียนหู่สงบลงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อีกทั้งยังให้การสนับสนุนเต็มที่

จุดนี้ทำให้ฉินเฟิงซาบซึ้งใจอย่างมาก เขาจึงโพล่งออกมา “แค่คำเดียว หนี!”

“นอกจากข้าและท่านพ่อ ทุกคนจะต้องย้ายไปที่อำเภอเป่ยซีโดยไม่สนวิธีการ เมื่อเป็นเช่นนี้ ฮ่องเต้ถึงจะขว้างหนูก็กลัวกระทบของมีค่า*[1]”

วิธีนี้ได้ผลใกล้เคียงกับตระกูลของไท่เป่าหลิน

ผลประโยชน์หลักของตระกูลหลินล้วนอยู่ในพื้นที่เจียงหนาน มีเพียงไท่เป่าหลินและกุ้ยเฟยเท่านั้นที่อยู่ในเมืองหลวง ไม่ว่าฮ่องเต้จะไม่พอพระทัยมากแค่ไหน พระองค์ก็ทำได้แค่อดกลั้น เพราะท้ายที่สุดแล้ว การโจมตีไท่เป่าหลินและกุ้ยเฟยแทบจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย นอกจากกระตุ้นให้เกิดความกระด้างกระเดื่องจากชนชั้นสูงทางเจียงหนาน

สามคนเดินมาต้องมีครูของเรา*[2] ฉินเฟิงได้เรียนรู้วิธีรักษาชีวิตนี้จากไท่เป่าหลิน การพัฒนาอำเภอเป่ยซีอย่างจริงจังตลอดเวลาที่ผ่านมาก็เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวันนี้

คืนนั้น ทุกคนในตระกูลฉินเริ่มเก็บสัมภาระสำคัญอย่างเงียบ ๆ เช่นเงินทองและสมุดบัญชี บ่าวรับใช้ที่เต็มใจจะไปอำเภอเป่ยซีกับพวกเขาล้วนปลอมตัว คนที่ไม่ต้องการออกจากเมืองหลวงก็ได้รับเงินและถูกไล่ออก

หลังยามจื่อ หลิ่วหงเหยียน เสี่ยวเซียงเซียงและคนอื่น ๆ ปลอมตัวเป็นชาวบ้าน มุ่งหน้าไปที่ประตูเมือง

แม้ตอนนี้ คนจากหน่วยลาดตระเวนจะพบเข้า แต่ตราบใดที่ไม่ใช่ทหารรักษาพระองค์ก็ไม่มีอันตรายใด ๆ

หลังออกจากประตูเมือง หลิ่วหงเหยียน และคนอื่น ๆ ก็ไปที่ค่ายเทียนจี พักผ่อนครั้งสุดท้าย จากนั้นขบวนรถซึ่งประกอบด้วยสมาชิกมากกว่าร้อยคนก็ออกจากค่ายเทียนจีในนามของ ‘กองคาราวาน’ ฉินเฟิงเป็นคนที่ ถ้าไม่ทำก็ไม่ทำ แต่ทำแล้วต้องทำให้สุด เขาจึงให้พาหมิงอ๋องไปด้วยกันเสียเลย

ช่วงเวลาเดียวกัน ฉินเฟิงก็ได้ออกคำสั่งสองคำสั่ง

หนึ่งคือ ส่งผู้ส่งสารขององครักษ์เสื้อแพรไปเจียงหนานทันที โยกย้ายเสิ่นชิงฉือ หนิงหู่และบุคลากรสำคัญกลับอำเภอเป่ยซี

ท้ายที่สุดแล้วการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่นี้จะทำให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่อย่างแน่นอน เมื่อเจียงหนานรู้ข่าว ตระกูลหลินย่อมใช้โอกาสนี้ตอบโต้เป็นแน่

ส่วนกิจการภายใต้ตระกูลฉินจะถูกปิดลงชั่วคราว หลังอำเภอเป่ยซีสงบแล้วค่อยเปิดใหม่ก็ยังไม่สาย แม้การเคลื่อนไหวนี้จะส่งผลร้ายแรงต่อกิจการของฉินเฟิง แต่เพื่อรักษาชีวิต เขาคงทำได้เพียงเท่านี้

ประการที่สอง จิ่งเชียนอิ่งและทหารค่ายเทียนจีที่ไปช่วยเหลือเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ ให้ส่งนางกลับเมืองหลวง หลังเหตุการณ์ดังกล่าวเสร็จสิ้น จิ่งเชียนอิ่งและทหารค่ายเทียนจีก็ตรงไปยังอำเภอเป่ยซีเช่นกัน

ท้ายที่สุดแล้วตระกูลเซี่ยหนีพระได้หนีวัดไม่พ้น*[3] ประกอบกับยศฐานะของหนิงกั๋วกง ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาเหมาะสมที่ควรจะหนี

ฉินเฟิงแทบจะไม่ได้นอนเลยตลอดทั้งคืน

ครั้นรุ่งสาง ในที่สุดจิ่งเชียนอิ่งก็กลับมา บนร่างของนางเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด แววตาฉายชัดถึงความเหนื่อยล้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน