บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 428

บทที่ 428 ทุบตีองค์ชาย

ฝีเท้าของเซี่ยปี้หยุดลงกะทันหัน มองไปที่ฉินเฟิงด้วยความเหลือเชื่อ

คำพูดเหล่านี้ไม่ใช่แค่ใจกล้าบ้าบิ่น แต่เป็นการขัดหลักการ! ทว่า…ทำไมฟังแล้วถึงได้รู้สึกสบายใจเช่นนี้เล่า?

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ยิ่งตกตะลึง ตั้งแต่นางหมั้นกับฉินเฟิง นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินฉินเฟิงพูดคำว่า ‘ผู้หญิงของข้า’

ช่วงขณะนี้ หญิงสาวรู้สึกราวกับว่ากระแสไฟไหลผ่านทั่วร่างกายทำให้รู้สึกชาจนเกือบจะล้มลง

เพื่อนางแล้ว แม้แต่องค์ชายก็ยังกล้าทุบตี

เมื่อได้รับการปกป้องจากฉินเฟิงโดยไม่สนสิ่งใด เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็รู้สึกว่าความอยุติธรรมที่นางเคยประสบมาก่อนหน้านี้คุ้มค่าแล้ว

ไม่รู้ว่ามันเป็นความตื่นเต้นของความขมสิ้นความหวานตาม หรือเป็นโชควาสนา ดวงตาของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เปลี่ยนเป็นสีแดง กระบอกตาร้อนผ่าวอย่างช่วยไม่ได้

ฉินเฟิงคว้าปกเสื้อขององค์ชายหกแล้วลากเขาขึ้นมาจากพื้น

ชายหนุ่มมีสีหน้าดุร้าย “องค์ชายหก ข้าได้ยินชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่ของท่านมานานแล้ว”

“สิทธิพิเศษที่ฮ่องเต้สัญญาไว้ กลั่นแกล้งบุรุษ ฉุดคร่าสตรี และบังคับขู่เข็นสาวชาวบ้านให้เป็นคณิกา สาวใช้ทุกคนในตำหนักของท่านคงบังคับแย่งชิงไปจากชาวบ้านกระมัง ตอนนี้ถึงกับมารังแกข้าฉินเฟิง วันนี้ถ้าไม่จัดการท่านให้เรียบร้อย ข้าจะใช้แซ่เดียวกับท่านเสียเลย!”

ทันทีที่จบประโยค ฉินเฟิงก็ต่อยองค์ชายหกที่ท้องอีกหนึ่งหมัด

องค์ชายหกรู้สึกว่าอวัยวะภายในถูกกระแทก เขากระอักเสียงดัง ก่อนจะอาเจียนมื้อเช้าออกมาทั้งหมด

ฉินเฟิงมองดูอย่างรังเกียจ โยนองค์ชายหกออกไป แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “องค์ชายผู้สูงส่ง ก็แค่เท่านี้เองน่ะหรือ เมื่อถูกทุบตีก็หมดสภาพ”

ในตอนนี้เอง…

ประตูจวนถูกผลักเปิดออกอย่างกะทันหัน

กองทหารรักษาพระองค์สวมชุดเกราะคออ่างและถือดาบปรากฏตัวขึ้นด้านนอกประตู

เมื่อเห็นเช่นนี้ องค์ชายหกก็คว้าฟางช่วยชีวิต ตะโกนลั่นว่า “ยังยืนบื้ออยู่ทำไม รีบมาช่วยข้าสิ”

“ฆ่าฉินเฟิงและตระกูลเซี่ยทั้งตระกูลซะ!”

เมื่อเห็นการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของทหารรักษาพระองค์ หัวใจของเซี่ยปี้พลันเต้นรัว

ขณะที่เขากำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่ออธิบาย เขาก็สังเกตเห็นว่าผู้นำของทหารรักษาพระองค์มีสีหน้าแปลก ๆ

ครั้นเห็นองค์ชายถูกทุบตี เดิมควรจะรีบเข้าไปคุ้มกันโดยด่วน แต่… กองกำลังทหารรักษาพระองค์สิบคนนี้ล้วนยืนนิ่งอยู่นอกประตูจวน

องค์ชายหกเองก็ไม่เข้าใจกับฉากนี้เช่นกัน เขาเอ่ยด้วยความโกรธ “พวกเจ้าหูหนวกกันหมดแล้วรึ?!”

ผู้นำทหารรักษาพระองค์เดินอย่างกล้าหาญเข้าไปในประตูจวน แล้วประสานมือไปทางองค์ชายหก “องค์ชายโปรดอภัย กระหม่อมมาที่นี่ในวันนี้ด้วยพระรับสั่งของฮ่องเต้ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นกับองค์ชาย ควรไปที่สำนักขุนนางฝ่ายในเพื่อตรวจสอบความยุติธรรมพ่ะย่ะค่ะ”

ภายใต้สายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเหลือเชื่อขององค์ชายหก ผู้นำของทหารรักษาพระองค์คุกเข่าลงก่อนจะคำนับฉินเฟิง

“ข้าน้อยจงฉี่ ฮ่องเต้รับสั่งให้มาคุ้มกันฉินเชียนฮู่”

ทันทีที่สิ้นประโยค อย่าว่าแต่องค์ชายหกเลย แม้แต่พ่อลูกตระกูลเซี่ยก็ยังมีสีหน้าตกตะลึง

ทหารรักษาพระองค์ ไม่เพียงไม่คุ้มกันองค์ชายหก แต่ยังแสดงความจงรักภักดีต่อฉินเฟิงด้วยหรือ?

พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแล้วรึ?!

ฉินเฟิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาจับไหล่ขององค์ชายหกด้วยมือเดียว ก่อนจะถามอย่างสงสัย “นี่คืออะไร?”

จงฉี่ไม่กล้ามองไปที่องค์ชายหกที่มีเลือดกำเดาไหลเต็มหน้า เขาเพียงตอบด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ตอนนี้ทหารทุกนายจากค่ายเทียนจีถูกย้ายไปยังอำเภอเป่ยซีแล้ว ฉินเชียนฮู่ยังขาดองครักษ์ ฮ่องเต้จึงส่งพวกเรามาขอรับ”

ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง

ฉินเฟิงรู้สึกขบขันอยู่ในใจ

เมื่อก่อนเขาเคารพฮ่องเต้จนแทบจะควักหัวใจถวายให้ แต่สุดท้ายก็ถูกหวาดระแวงและถูกกดขี่เอาไว้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน