บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 429

บทที่ 429 แต่งให้ข้าดีหรือไม่

สาวรับใช้ในเรือนหลังเดินจากไปอย่างรู้ความ ในเรือนด้านหลังขนาดใหญ่จึงมีเพียงฉินเฟิงและเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เท่านั้น

แม้จะมีคำพูดของแม่สื่อ แม้ว่าก่อนหน้านี้เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์และฉินเฟิงจะรู้จักกันอยู่แล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ชายหญิงอยู่ตามลำพังเช่นนี้

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์รู้สึกประหม่าอย่างอธิบายไม่ถูก กระทั่งจังหวะหายใจของนางก็เร็วขึ้น

โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อครู่ เพื่อนางแล้วฉินเฟิงไม่ลังเลที่จะทุบตีองค์ชายในราชวงศ์ปัจจุบัน นางพลันรู้สึกราวกับว่าทั้งร่างกำลังร้อนวูบวาบ

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ในยามนี้ ไหนเลยจะมีท่าทีเอาแต่ใจและความเย่อหยิ่งเหมือนแต่ก่อน นางรู้สึกกังวลเหมือนหญิงสาวผู้หนึ่งที่ไม่มีประสบการณ์

หญิงสาวเพียงมองฉินเฟิงอย่างเงียบ ๆ กลับพบสายตาดุจโจรของเขาที่จ้องมองเข้าไปในห้องส่วนตัวข้างหลังตลอดเวลา

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์อายยิ่งกว่าเดิม นางรีบกระแอมไอ ฉินเฟิงถึงได้ควบคุมสายตาตัวเอง

ฉินเฟิงฉีกยิ้ม ซ่อนความกระอักกระอ่วนไว้ในอก จ้องมองเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ในระยะที่ใกล้เพียงคืบ “อวิ๋นเอ๋อร์ ลำบากเจ้าแล้ว”

“แม้ว่าตระกูลฉินจะย้ายไปอยู่อำเภอเป่ยซีแล้ว แต่ตราบใดที่ข้ายังอยู่ในเมืองหลวง เจ้าย่อมไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของตระกูลเซี่ยเจ้า!”

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ตกอยู่ในอันตรายครั้งนี้ ท้ายที่สุดแล้วก็เพราะตระกูลฉิน ในใจฉินเฟิงมีแต่ความรู้สึกผิด ยิ่งไปกว่านั้นเขายังได้รู้จากจิ่งเชียนอิ่งว่า หลังจากเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ถูกทหารรักษาพระองค์นำตัวออกจากประตูเมือง นางไม่เคยพูดอะไรสักคำ และไม่ว่าทหารรักษาพระองค์จะคุกคามข่มขู่อย่างไร นางก็ปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือ เห็นได้ชัดว่าเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ถือว่าตัวเองเป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลฉินแล้ว แม้ว่านางจะยังไม่ได้แต่งเข้าไปก็ตาม

ฉินเฟิงแอบสาบานว่าจะต้องตอบแทนเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ให้ได้

และ ณ จุดนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะต้องชดเชยข้อบกพร่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้า

ฉินเฟิงคว้ามือเล็ก ๆ ของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ การเคลื่อนไหวนี้ทำให้เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ตกใจจนทั้งร่างสั่นสะท้าน แต่นางก็ไม่ปฏิเสธ

แม้ฉินเฟิงจะเป็นปัญญาชนและได้รับการฝึกฝนเป็นพิเศษจากหลี่หลางและจิ่งเชียนอิ่ง แต่เขาก็ยังเป็นไก่อ่อน ตราบใดเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ต้องการ ภายในสองกระบวนท่าก็ทำให้ฉินเฟิงคุกเข่าลง เรียกนางว่าพี่หญิงได้

แต่มือของปัญญาชนคู่นั้น กลับร้อนแรงมีพละกำลังมาก นั่นทำให้เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์กังวลอย่างยิ่ง

“เจ้า… เจ้าต้องการจะพูดอะไรกันแน่?”

เสียงของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์แผ่วเบา ไม่ได้ดังไปกว่าเสียงบินของยุงมากเท่าใด

เมื่อเห็นว่าแม่เสือในอดีต ตอนนี้มีท่าทีอ่อนโยน ฉินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุข เขาจึงแสดงจุดยืนทันที “รอให้สงครามแคว้นสิ้นสุด เจ้าแต่งให้ข้าดีหรือไม่”

ทันทีที่สิ้นประโยค ทั้งร่างกายของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็สั่นไหวอีกครั้ง

แม้ตระกูลฉินและตระกูลเซี่ยจะหมั้นกันมานาน แต่การแต่งงานครั้งนี้ สำหรับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์แล้ว ยังห่างไกลจนกล่าวได้ว่าไม่เป็นความจริงด้วยซ้ำ

ทว่าตอนนี้ เมื่อได้ยินฉินเฟิงพูดออกมาจากปาก เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็รู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนี้อยู่ใกล้แค่เอื้อม ราวกับว่าอยู่ตรงหน้านาง

หญิงสาวหายใจถี่เร็ว แก้มร้อนผ่าว เจ้าตัวรวบรวมความกล้าก่อนจะมองฉินเฟิง จากนั้นก็ก้มหน้าลงไปทันทีแล้วเอ่ยเบาราวกับกระซิบ “เจ้า… เจ้าพูดถึงอะไร? เราไม่ได้หมั้นกันอยู่แล้วหรือ?”

“ตอนนี้เป็นเพียงแค่พิธีการเท่านั้น นอกจากนั้นแล้ว การเงินของอำเภอเป่ยซียังตึงเครียด ทั้งยังต้องรวบรวมกำลังเพื่อเผชิญหน้ากับกองทัพเป่ยตี๋ แทนที่จะฟุ่มเฟือยและสิ้นเปลือง ไม่สู้ประหยัดเงินสักหน่อย ทุ่มเทแรงกายแรงใจในเรื่องของการศึก…”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินเฟิงก็รู้สึกเหลือเชื่อ

เมื่อก่อนทำไมเขาไม่เคยเห็นว่าเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์มีเหตุผลขนาดนี้?

ฉินเฟิงแอบสับสน ก่อนหน้านี้เขาพลาดอะไรไปหรือไม่หนอ?

นายน้อยเจ้าสำราญคว้ามือของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ อดไม่ได้ที่จะขยับเข้าไป เมื่อมองดูท่าทางขี้อายของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ที่ช่างน่ารักน่าเอ็นดู เขาก็หายใจเข้าลึก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “อะไรก็ประหยัดได้ทั้งนั้น ยกเว้นเรื่องพิธีการ ในเมื่อเจ้าเป็นฮูหยินน้อยจวนตระกูลฉินของข้า ย่อมต้องมีเกี้ยวแปดคนหาม แต่งเข้าจวนอย่างมีเกียรติ!”

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์กัดริมฝีปากบางของนางเบา ๆ และพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว “แล้วแต่เจ้า”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน