บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 430
บทที่ 430 พยัคฆ์ผู้โดดเดี่ยว
ท้ายที่สุดแล้ว คนเหล่านี้ก็เป็นคนที่ฮ่องเต้ต้าเหลียงส่งมา ไม่ว่าฉินเฟิงจะใจกว้างแค่ไหนก็ไม่อาจเชื่อใจได้ง่าย ๆ การคัดกรองยังคงเป็นสิ่งจำเป็น
ฉินเฟิงแสร้งทำเป็นจริงจังพลางเอ่ยขึ้นว่า “เราต่างก็เป็นคนคุ้นเคย ไม่จำเป็นต้องแนะนำตัว อีกอย่างเราเงยหน้าไม่พบก้มหน้าก็ได้เจอ สู้มาเปิดใจคุยกันให้ชัดเจนดีกว่า ข้ารู้ ในกลุ่มพวกเจ้าต้องมีหน่วยสอดแนมอยู่ ไม่เว้นแม้แต่มีองครักษ์ชุดดำที่ปลอมตัว ปะปนเข้ามาสอดส่อง”
“เอาแบบนี้ ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าก้าวออกมาเอง พวกเจ้าเห็นเป็นอย่างไร?”
เมื่อเผชิญกับการสอบสวนอย่างกะทันหันของฉินเฟิง ทหารรักษาพระองค์ต่างก็รับมือไม่ทัน
ผู้นำจงฉี่มีสีหน้ากระอักกระอ่วน เขาไม่ตอบคำใด แต่ถามกลับว่า “นายน้อยฉิน ท่านสงสัยในความภักดีของเราหรือ?”
เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของจงฉี่ รวมถึงสายตาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดของทหารรักษาพระองค์ ฉินเฟิงก็แทบไม่ลังเลหรือหวาดเกรง เขาพยักหน้ารับทันที “มิผิด ข้าสงสัยพวกเจ้า จะทำไม กัดข้าสิ!”
“ไม่ว่าจะเป็นทหารรักษาพระองค์ องครักษ์ชุดดำ หรือแม้แต่องครักษ์หน้าพระที่นั่ง ก็ไม่ใช่ว่าข้าไม่เคยต่อสู้มาก่อน เราทุกคนต่างก็เป็นสหายเก่าแก่ ไม่จำเป็นต้องพูดอ้อมค้อมไปมา”
“ใช่ ทหารค่ายเทียนจีทั้งหมดถูกย้ายไปยังอำเภอเป่ยซีแล้ว ข้าอยู่คนเดียวในเมืองหลวง ไม่มีใครให้เรียกใช้ แต่ข้าขอแนะนำพวกเจ้าสักประโยค อย่าคิดว่าข้าเป็นเสือร่วงสู่ที่ราบ*[1] ในทางกลับกัน ยิ่งเสืออยู่อย่างโดดเดี่ยว ยิ่งอันตราย”
ดวงตาที่ดูเหมือนสดใสของฉินเฟิงกวาดมองใบหน้าของทหารรักษาพระองค์แต่ละคน จากนั้นเขาก็เอื้อมมือชี้ไปที่หนึ่งในทหารรักษาพระองค์ที่มีผิวบางเนียนนุ่ม
“เจ้าออกมา”
ทหารรักษาพระองค์ผู้นั้นก้าวออกไปทันที เงยหน้าขึ้น กล่าวอย่างไม่ถ่อมตัวหรือหยิ่งผยอง “นายน้อยฉินมีคำสั่งใดขอรับ?”
เมื่อมองไปที่กองทหารรักษาพระองค์ที่ทรงพลัง ฉินเฟิงอดไม่ได้ที่จะพูดติดตลกพร้อมรอยยิ้ม “เท่าที่ข้ารู้ การฝึกฝนของทหารรักษาพระองค์นั้นเข้มข้น ต้องเผชิญกับลมและแสงแดดตลอดทั้งวัน ทั้งยังสวมเสื้อเกราะตลอดเวลา มีส่วนที่โผล่ออกมาเพียงครึ่งหน้าส่วนบน ด้วยเหตุนี้บนใบหน้าจึงแยกสีชัดเจน ส่วนบนสีดำ ส่วนล่างสีขาว”
“ดูเจ้าสิ ใบหน้าของเจ้าแลดูนุ่มนิ่มนวลเนียนนัก ดูแลได้ดีจริง ๆ”
ทันทีที่สิ้นประโยค ดวงตาของทหารรักษาพระองค์หนุ่มก็ฉายแววตื่นตระหนกอย่างชัดเจน
ฉินเฟิงไม่ลังเล “ออกไป!”
‘ทหารรักษาพระองค์’ กำหมัดเงียบ ๆ พลางเอ่ยสาปแช่งในใจ เขาปลอมตัวดีพอแล้ว แต่ฉินเฟิงก็มองออกได้ในพริบตา
ผู้ชายคนนี้รับมือได้ยากอย่างที่ลือกันจริง ๆ!
ในเมื่อตัวตนของเขาถูกเปิดเผยแล้ว ‘ทหารรักษาพระองค์’ ก็หันหลังจากไปโดยไม่ลังเล
เมื่อเห็นฉินเฟิงเปิดโปงหน่วยสอดแนมอย่างง่ายดาย ทหารรักษาพระองค์ที่เหลือก็เริ่มกังวลอย่างเห็นได้ชัด
ฉินเฟิงยื่นมือออกมาแล้วชี้ไปที่ชายวัยกลางคนสองคน “รอยคล้ำใต้ตาของเจ้าชัดเจนมาก นอนดึกบ่อยหรือ?”
ทหารองครักษ์วัยกลางคนทั้งสองมองหน้ากันแล้วพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง “เมื่อเร็ว ๆ นี้ข้าได้ทำงานกะกลางคืนขอรับ”
“โอ้…”
ฉินเฟิงจงใจลากเสียง ‘โอ้’ ก่อนจะฉีกยิ้ม “ไยข้าถึงรู้สึกว่ารอยคล้ำใต้ตาเหล่านี้เหมือนเกิดจากการถูกแสงแดดเล่า? คงไม่ได้เกิดจากการสวมหน้ากากขององครักษ์ชุดดำเป็นเวลานานกระมัง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ‘ทหารรักษาพระองค์’ วัยกลางคนทั้งสองก็หมดท่า พวกเขามองตากันครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหลังจากไปโดยไม่อธิบายอะไร
ปรากฏว่าก้าวไปสองก้าวก็ถูกฉินเฟิงรั้งเอาไว้ “ก่อนหน้านี้ที่นอกเมือง พี่น้ององครักษ์ชุดดำจำนวนมากของเจ้าถูกคนของข้าสังหาร พวกเจ้าไม่วางแผนแก้แค้นหรือ?”
องครักษ์ชุดดำสองคนที่ปลอมตัวเป็นทหารรักษาพระองค์ขบฟันทันที ก่อนจะหันหลังกลับมาช้า ๆ สายตาอันเย็นชาจับจ้องที่ฉินเฟิง
“ฉินเชียนฮู่ หน่วยองครักษ์ชุดดำของพวกข้ามีแค้นต้องชำระ! โปรดระวังคำพูดและการกระทำของท่านด้วย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินเฟิงก็ยิ้ม “ตัวตนขององครักษ์ชุดดำนั้นเป็นความลับสุดยอด ข้าจำรูปลักษณ์ของเจ้าได้แล้ว เกรงว่าเมื่อกลับไปที่หน่วยองครักษ์ชุดดำ ผู้บังคับบัญชาของพวกเจ้าจะไม่ใช้พวกเจ้าอีกต่อไปกระมัง?”
ฆ่าคนด้วยการสั่นคลอนจิตใจ
คำพูดเหล่านี้แทงทะลุหัวใจขององครักษ์ชุดดำทั้งสองคน
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร!” องครักษ์ชุดดำคนหนึ่งกัดฟันถาม
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ