บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 446

บทที่ 446 ข้าจัดการเอง

บรรดาบุตรหลานที่อยู่ตรงหน้าก็มีประโยชน์มากเช่นกัน ด้วยการขนเสบียงไปชายแดนเหนือ รวมถึงการประสานงานทุกสาขาอาชีพจะขาดความช่วยเหลือของบรรดาบุตรหลานผู้ดีพวกนี้ไปไม่ได้

แต่เมื่อเปรียบเทียบกับพ่อค้าวาณิชแล้ว นายน้อยเสเพลพวกนี้ไม่ได้มีประโยชน์มากนัก มีไว้ใช้สำหรับกรณีฉุกเฉินชั่วคราวเท่านั้น ท้ายที่สุดแล้ว สันดอนขุดง่าย สันดานขุดยาก จะให้พวกเขาละทิ้งความชั่วร้ายเข้าสู่ทางที่ถูกที่ควร ก็ยากเสียยิ่งกว่าให้หมูปีนต้นไม้

ฉินเฟิงเผยรอยยิ้มราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ “ทุกท่าน ยินยอมจะยุติความบาดหมางแต่เก่าก่อนกับตระกูลฉินของข้าหรือไม่?”

“ดังคำกล่าวที่ว่าความแค้นเคืองพึงละมิพึงผูก ความแค้นในอดีตจบลงแต่เพียงเท่านี้ จากนี้ไปเราต่างอาศัยอยู่เมืองหลวง เงยหน้าไม่พบก้มหน้าก็ได้เจอ ต้องฟื้นฟูความสัมพันธ์ของพวกเราถึงจะถูก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นพวกบุตรหลานผู้ดีสองคนก็ก้าวเดินเข้ามา

คนสองคนนี้ เดิมทีก็ไม่ได้มีความขัดแย้งทางผลประโยชน์กับตระกูลฉิน เพียงแต่ตอนนั้นฉินเทียนหู่และหลี่ซวี่มีข้อขัดแย้งกัน พวกเขาเลยต้องเลือกข้าง แต่ตอนนี้หลี่ซวี่เองก็เข้าร่วมตระกูลฉินแล้ว หญ้ายอดกำแพงเช่นพวกเขาก็อยากจะแสดงความภักดีต่อตระกูลฉินด้วย เพียงแต่สถานะของพวกเขาต่ำต้อยและไร้โอกาส

ตอนนี้เมื่อฉินเฟิงเสนอโอกาสในการปรองดอง ทั้งสองคนย่อมคว้าไว้เป็นธรรมดา

“นายน้อยฉินจิตใจดี มีความคิดกว้างไกล พวกข้าชื่นชมนัก!”

“ต่อในภายภาคหน้า คงต้องรบกวนนายน้อยฉินให้การสนับสนุนแล้ว”

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนอยู่เป็น ฉินเฟิงก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจและโค้งคำนับตอบ “พูดไม่ได้ว่าเป็นการสนับสนุน เรียกว่าเราก้าวหน้าไปด้วยกันดีกว่า”

จากนั้นบุตรหลานทั้งสองก็เดินไปด้านหลังฉินเฟิง

ทว่าบุตรหลานที่เหลือหลายสิบคน ไม่เพียงไม่มีท่าทีจะแสดงความเป็นมิตร แต่ยังดูหมิ่น ‘คนทรยศ’ ทั้งสองคนอีกด้วย

“พวกเจ้านับเป็นตัวอันใด!”

“ฮึ่ม! ถึงกับกล้าไปเข้าข้างฉินเฟิง? พวกเจ้าเป็นความอัปยศของบรรดาบุตรหลานผู้ดีในเมืองหลวงชัด ๆ!”

“ปลาอยู่กับปลา กุ้งอยู่กับกุ้ง เต่าหัวหดชอบอยู่กับพวกคางคก”

ฉินเฟิงยังคงมองดูบรรดาบุตรหลานผู้ดีที่เหลือด้วยรอยยิ้ม “ข้าเป็นฝ่ายแสดงน้ำใจก่อนแล้ว แต่พวกเจ้าทุกคนกลับไม่รับน้ำใจ พวกเจ้าวางแผนจะต่อสู้กับตระกูลฉินของข้าจนจบใช่หรือไม่?”

“สมกับเป็นบุตรหลานผู้สูงส่งในเมืองหลวง ไม่ใช่พวกใจเสาะ!”

เมื่อเผชิญกับคำถากถางของบรรดาบุตรหลานผู้ดี ฉินเฟิงเองก็ไม่ยอมพ่ายแพ้และโต้กลับทีละคน

“เจ้าคนแซ่ฉิน อย่ามาเล่นไม้นี้กับข้า ตระกูลฉินของเจ้าทรงอำนาจจริง ๆ แต่ตระกูลของพวกข้าก็เป็นขุนนางในราชสำนักเช่นกัน ไม่มีเรื่องอันใด เจ้าจะกล้าลงมือกับพวกข้ารึ?!”

“ข้าไม่เชื่อว่าลำพังตระกูลฉินของเจ้าจะสามารถกำจัดหลายตระกูลพร้อมกันได้!”

“ในเมืองหลวงไม่ใช่ที่ที่จะปิดท้องฟ้าได้ด้วยมือเดียว ไท่เป่าหลินยังอยู่ที่นี่ อีกไม่นานราชครูก็จะกลับสู่เมืองหลวง เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ว่าตระกูลฉินของเจ้าจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็ต้องแบ่งอำนาจสามส่วนกับไท่เป่าและราชครู ในเมื่อเหนือราชสำนัก ตระกูลฉินของเจ้ามีอำนาจเพียงหนึ่งในสาม ไยเราต้องสนับสนุนเจ้า”

“น่าขันจริง ๆ ท่านไท่เป่าเป็นผู้อาวุโสของแคว้น ท่านราชครูเป็นเสาหลักของแคว้น เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร เจ้าเป็นเพียงตัวตลกที่มีใจทะเยอทะยานก็เท่านั้น อาศัยการสนับสนุนของอำเภอเป่ยซี ทำตัวกำเริบเสิบสานอยู่ที่เมืองหลวง ช่างหน้าไม่อายจริง ๆ”

เมื่อเผชิญกับคำดูหมิ่นเยาะเย้ยของบรรดาบุตรหลานทุกคน รอยยิ้มบนใบหน้าของฉินเฟิงก็ยิ่งชัดเจนขึ้น

ครั้นสัมผัสถึงสายตาของฉินเฟิง แม้บรรดาบุตรหลานจะรู้สึกหนาวสั่น แต่ก็พิจารณาว่าพวกเขามีคนจำนวนมากกว่าไม่จำเป็นต้องกลัวฉินเฟิงแค่คนเดียว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน