บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 464

บทที่ 464 แปลกพิกล

ไท่เป่าหลินเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวในท้องพระโรง

ฝ่ายสนับสนุนสงครามและพลพรรคเถาหลินตอนนี้อยู่ข้างเดียวกัน หากเป็นในอดีต แม้ไท่เป่าหลินจะกังวล แต่ก็ไม่ถึงกับต้องหวั่นเกรง ท้ายที่สุดแล้วศัตรูของศัตรูก็คือมิตร ถึงฮ่องเต้ต้าเหลียงจะไม่แสดงออกแต่ก็แอบยืนข้างเดียวกับไท่เป่าหลิน อย่างน้อยก็ในแง่ข้อพิพาทของกลุ่มขั้วอำนาจ

แม้ฮ่องเต้ต้าเหลียงใฝ่ฝันจะโค่นล้มตระกูลหลิน แต่ก็ยังกังวลว่าตระกูลฉินจะแข็งแกร่งเกินไป จนในอนาคตยากต่อการควบคุม

ฮ่องเต้ต้าเหลียงจึงหวังว่าไท่เป่าหลินกับตระกูลฉินจะต่อสู้กันจนตาย ภายใต้เงื่อนไขที่เขาต้องทำให้ทั้งสองฝ่ายมีพลังเท่าเทียมกัน

แต่ตอนนี้ แม้แต่ฮ่องเต้ต้าเหลียงก็ยังเข้าข้างตระกูลฉิน

เว้นแต่ราชครูหรือไท่ฟู่จะกลับมาราชสำนัก มิฉะนั้นสถานการณ์ของไท่เป่าหลินจะยากขึ้นเรื่อย ๆ

น่าเสียดายที่สุนัขจิ้งจอกเฒ่าอย่างไท่ฟู่ปฏิเสธจะกลับมา ภายใต้หน้ากากของ ‘การไว้ทุกข์’

ไท่เป่าหลินแอบตัดสินใจ เขาไม่สามารถปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปได้อีก จึงเอ่ยเตือนทันที “ฝ่าบาท ชัยชนะอันยิ่งใหญ่ของชายแดนเหนือทำให้คนทั้งแคว้นชื่นชมยินดี กระหม่อมก็มีความสุขหาใดเปรียบ แต่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ ตระกูลร่ำรวยทางใต้พร้อมจะเคลื่อนไหว ประกอบกับตำแหน่งมหาเสนาก็ว่างอยู่ เกรงว่าจะมีเพียงการเรียกไท่ฟู่กลับมาราชสำนักจึงจะสามารถควบคุมตระกูลร่ำรวยทางใต้ได้พ่ะย่ะค่ะ”

ใบหน้าของฮ่องเต้ต้าเหลียงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ทว่าในใจกลับแค่นเสียงเหยียดหยาม…

เจ้าจิ้งจอกเฒ่า พอเจ้าอ้าปาก เจิ้นก็รู้อยู่แล้วว่าเจ้าไม่มีเรื่องดี ๆ จะพูด

แม้เบื้องหน้าไท่ฟู่ดูเป็นกลาง แต่ความเป็นจริงมีสายสัมพันธ์กับทั้งสองฝ่าย ทั้งยังมีความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนกับกองกำลังทั้งหมด หากไท่ฟู่กลับมาเมืองหลวงอย่างกะทันหันแล้วเข้าร่วมกับไท่เป่าหลิน ถึงตอนนั้น เขาจะจัดการกับตระกูลฉินหรือฮ่องเต้ต้าเหลียงก็ไม่อาจพูดได้อย่างแน่ชัด!

ฮ่องเต้ต้าเหลียงแสดงสีหน้าลำบากใจอย่างยิ่งทันที “เจิ้นก็ตั้งตารอวันที่ไท่ฟู่จะกลับเมืองหลวงเช่นกัน แต่ช่วงเวลาไว้ทุกข์ยังไม่ครบกำหนด เจิ้นจะเรียกเขากลับเมืองหลวงได้อย่างไร?”

ไท่เป่าหลินคาดไว้แล้วว่าฮ่องเต้ต้าเหลียงจะไม่รับปากง่าย ๆ เขาจึงถือโอกาสตีเหล็กตอนยังร้อน “แม้การเรียกตัวไท่ฟู่กลับมาล่วงหน้าจะไม่ถูกต้อง แต่ยามนี้งานราชกิจยุ่งวุ่นวาย หากต้องการเรียกกลับมาเป็นกรณีพิเศษก็มิใช่ว่าไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”

เสนาบดีสำนักศึกษาหลวงรีบขยิบตาให้ฉินเทียนหู่อย่างรวดเร็ว ส่งสัญญาณให้รีบหยุดไท่เป่าหลินโดยเร็ว ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้จะให้ไท่ฟู่กลับมายังเมืองหลวงไม่ได้เด็ดขาด

ตอนนี้สถานการณ์กำลังดี แต่หากไท่ฟู่กลับมา สถานการณ์จะปั่นป่วนอีกคราแน่

ฉินเทียนหู่เข้าใจ เขาก้าวไปข้างหน้า ประสานมือคำนับ “ต้าเหลียงของเราเป็นแคว้นที่เคร่งพิธีการ นับแต่สมัยโบราณเราก็ให้ความสำคัญกับกฎเกณฑ์เป็นอย่างยิ่ง ครานั้นที่ปฐมฮ่องเต้กำหนดกฎหมายครั้งแรก พระองค์กล่าวไว้อย่างชัดเจนว่า ขุนนางทุกคนในเมืองหลวง หากต้องการกลับไปไว้ทุกข์ให้อนุญาตทั้งหมด ห้ามขัดขวางแม้แต่น้อย ดังคำกล่าวที่ว่า ความกตัญญูห้าประการ ได้แก่ ‘สวรรค์ พิภพ เจ้านาย ญาติและอาจารย์’ การไว้ทุกข์ให้บิดามารดารเป็นหนึ่งในความกตัญญูห้าประการ หากเรียกตัวไท่ฟู่กลับมาอย่างเร่งรีบ เช่นนั้นผู้คนในใต้หล้าจะมองฮ่องเต้อย่างไร? แล้วใครจะอยากเข้ารับราชการในราชสำนักอีก?”

คำพูดของฉินเทียนหู่ไม่ได้เป็นการกล่าวเกินจริงแต่อย่างใด ขุนนางกลับบ้านเพื่อไว้ทุกข์ นับแต่โบราณถือเป็นเรื่องสำคัญ

เมื่อเห็นว่าทั้งฮ่องเต้ต้าเหลียงและฉินเทียนหู่ไม่เห็นด้วยกับการเรียกตัวไท่ฟู่กลับมายังเมืองหลวง ไท่เป่าหลินก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้ ท้ายที่สุดแล้วไม้หนึ่งท่อนยากจะแบกรับน้ำหนัก อาศัยลมปากของเขาเพียงลำพังจะเอาชนะขุนนางบุ๋นบู๊ทั้งราชสำนักได้อย่างไร?

ช่วงเวลาเดียวกันนี้ ผู้สูงศักดิ์หลายคนในวังหลังก็มารวมตัวกันอย่างยากจะได้เห็น

กุ้ยเฟยถือตำราสงครามอยู่ในมือ เห็นได้ชัดว่าในช่วงนี้กำลังตั้งใจศึกษา แต่ในยามนี้อยู่เบื้องหน้าองค์หญิงใหญ่ ตำราสงครามเป็นเพียงสิ่งของถือประดับเท่านั้น กุ้ยเฟยกล่าว “ฉินเฟิงช่างทำให้ผู้คนต้องมองเขาใหม่จริง ๆ สงครามชายแดนเหนือรุนแรงมากเพียงนี้ เขายังพลิกสถานการณ์ได้ ตั้งแต่ก่อตั้งต้าเหลียง เราก็ไม่เคยได้รับชัยชนะที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้มาก่อน”

“หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เส้นทางของฉินเฟิงย่อมโลดแล่นไร้ขีดจำกัด”

ยามนี้องค์หญิงใหญ่กำลังปักพัดทรงกลมเป็นลายวิหกเคียงบุปผา แลดูนิ่งสงบ แต่จริง ๆ แล้ว พระนางกลับนึกดูถูกอยู่ในใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน