บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 466

บทที่ 466 รวมใจเป็นกำแพงแกร่ง

ชายในวัยสามสิบถือขวดสุรากระโดดตรงไปบนโต๊ะแล้วตะโกนเสียงดัง “นายน้อยฉิน ไม่เพียงแต่เป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่ยังเป็นผู้ให้ชีวิตใหม่แก่ชาวบ้านตาดำ ๆ อย่างพวกเรา! ข้าเกิดมาฐานะต่ำต้อย ไม่มีอะไรจะตอบแทนความมีน้ำใจและคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ของนายน้อยฉิน ชีวิตไร้ค่าของข้า หากนายน้อยฉินต้องการก็เอาไปได้!”

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้น ดื่มสุราไปอึกใหญ่ รู้สึกว่าเลือดในกายพลุ่งพล่านมากขึ้นเรื่อย ๆ “เพื่อเมืองนี้ ข้ายอมสละชีวิตของตัวเอง ใครก็ตามกล้าบุกรุกเป่ยซี ข้าจะขอเอาชีวิตเข้าแลก!”

ราวกับได้รับแรงบันดาลใจจากบุรุษผู้นี้ ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ โดยเฉพาะคนหนุ่มสาวที่แข็งแรงล้วนกระฉับกระเฉง พวกเขาต่างพากันยืนขึ้นทีละคน ตะโกนแสดงปณิธาน

“ถูกต้อง! ได้เป็นชาวบ้านในปกครองของนายน้อยฉิน ถือเป็นบุญวาสนาที่ข้าสั่งสมมาหลายร้อยปี!”

“พวกเจ้าดูเถิด ดูสุราและอาหารเหล่านี้ นี่ถือว่าเราได้ใช้ชีวิตอย่างมนุษย์แล้ว ข้าอายุปูนนี้ ไม่ว่าขุนนางหรือคหบดีผู้มั่งคั่ง มีใครเคยมองเราในฐานะมนุษย์บ้าง มีเพียงที่อำเภอเป่ยซีเท่านั้น พวกเราถึงได้มีฐานะเหมือนมนุษย์ ไม่ได้ถูกมองเหมือนไพร่ชั้นต่ำหรือสัตว์เดรัจฉาน”

“ฮะฮ่าฮ่า ข้าขอพูดตามตรง บรรพบุรุษข้าก่อความผิด ทั้งครอบครัวโดนลดระดับเป็นทาส พอข้าเกิดมาก็ต้องแบกความผิดติดตัวที่ไม่อาจชำระล้างได้ อย่าว่าแต่ขุนนางหรือคหบดีเลย แม้แต่คนธรรมดาก็ยังดูถูกข้า ทว่านับตั้งแต่เข้ามาในอำเภอเป่ยซี ไม่เพียงแต่สถานะทาสของข้าจะถูกยกเลิก แต่ลูกสองคนของข้าก็ได้ไปสำนึกศึกษาด้วย ข้าทำงานในโรงฝีมือค่ายเทียนจี ภรรยาของข้าก็ทำงานเย็บปักถักร้อย มีรายได้สี่ร้อยเหรียญต่อเดือน ชีวิตเช่นนี้ อิสระเสรีเพียงใดเล่า?”

เจ้าหน้าที่ทางการที่อยู่รักษาความสงบเรียบร้อยอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแทรก “นายน้อยฉินเคยกล่าวไว้ว่า ในฐานะมนุษย์ทุกคนเท่าเทียมกัน เขาไม่สามารถไปยุ่งกับที่อื่นได้ แต่ในอำเภอเป่ยซี ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าไพร่ชั้นต่ำ ชาวบ้านทุกคน ทหารทุกนาย เจ้าหน้าที่ทางการทุกคน ล้วนอยู่ในระดับเดียวกัน”

“โอรสสวรรค์ทำผิดก็ได้รับโทษเช่นประชาชนทั่วไป หากอยู่ที่อื่นก็คงเป็นแค่คำพูดไร้สาระ แต่ในอำเภอเป่ยซี ถือเป็นกฎเหล็กที่ทุกคนต้องปฏิบัติตาม”

ทันทีที่สิ้นประโยค สถานที่แห่งนั้นก็ยิ่งเดือดพล่าน

ท้ายที่สุดแล้ว งานเลี้ยงฉลองทั่วเมืองที่จัดขึ้นคืนนี้ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ให้เห็นความรุ่งโรจน์

ตอนนี้กำแพงรอบนอกเองก็คึกคักไม่ต่างกัน

ทหารกำลังดื่มและพูดคุยอย่างมีความสุข แสดงอุดมคติอันสูงส่ง แต่ฉินเฟิงกลับไม่ได้อยู่ตรงนั้น

ตอนเพิ่งเริ่มงาน ฉินเฟิงก็มาร่วมดื่มอวยพร แต่ในเวลานี้ ชายหนุ่มออกจากอำเภอเป่ยซีมุ่งหน้าไปยังเหวสิบลี้แล้ว

เหวสิบลี้ถูกเป่ยตี๋แทรกซึมอย่างรุนแรง หลังจากองครักษ์เสื้อแพรกวาดล้างหน่วยสอดแนมที่ซ่องสุม สถานที่แห่งนี้ก็ได้ถูกสร้างเป็นป้อมปราการแนวหน้าของอำเภอเป่ยซี

ปัจจุบัน ทหารห้าร้อยนายประจำการอยู่ที่ค่ายเหวสิบลี้

เมื่อเทียบกับความครื้นเครงในเมือง ค่ายเหวสิบลี้ยังคงเตรียมพร้อมรับศึกอย่างเข้มงวด ไม่มีใครกล้าละเลย

ภายใต้การคุ้มกันของสวีโม่ ฉินเฟิงก้าวเข้าไปในค่ายเหวสิบลี้

เมื่อเผชิญหน้ากับฉินเฟิงอย่างกะทันหัน พวกทหารก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรอยู่ครู่หนึ่ง พวกเขาจึงทำได้เพียงประสานหมัดทำความเคารพอย่างประหม่า

ฉินเฟิงเพียงมองไปยังเหล่าทหารที่อยู่ตรงนั้นทีละคน แล้วพยักหน้าไม่หยุด “พี่น้องทั้งหลาย วันนี้ในกำแพงเมืองกำลังเฉลิมฉลอง แต่พวกเจ้าต้องอยู่ที่นี่เพื่อต้านเป่ยตี๋ที่อาจบุกโจมตี ลำบากทุกคนแล้ว”

เมื่อรู้ว่าฉินเฟิงมายังค่ายเหวสิบลี้เพื่อไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบโดยเฉพาะ เหล่าทหารก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดวงตาของพวกเขาร้อนแรงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

แม่ทัพที่ค่ายเหวสิบลี้เลือดเดือดพล่าน ประสานกำหมัดแน่น แล้วพูดว่า “นายน้อยฉินกล่าวหนักไปแล้ว การปกป้องเป่ยซีเป็นหน้าที่ของเรา ไหนเลยจะกล้าพูดว่าลำบาก”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน