บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 471

บทที่ 471 การซักถามที่ครอบคลุม

ฉินเฟิงไม่มีคุณวุฒิทางการแพทย์รวมถึงทักษะทางการแพทย์

เขาเคยรักษาใครเสียที่ไหน พูดตามตรง หากใช้คำว่า ‘หมอเถื่อน’ บรรยายฉินเฟิงก็ไม่ถือว่าพูดเกินจริงนัก

อย่างไรก็ตาม ฉินเฟิงเจ็บป่วยบ่อยจนจะเป็นหมอได้อยู่แล้ว ประกอบกับเขามักจะอ่านหนังสือและดูวิดีโอทางการแพทย์อยู่เสมอ แม้เขาจะห่างไกลจากคำว่าหมอ แต่ตรรกะทางการแพทย์ก็ก้าวหน้ากว่าคนในยุคนี้มาก

ฉินเฟิงรู้จักการจำแนกประเภททั่วไปของแบคทีเรีย ไวรัส การบาดเจ็บภายในและการบาดเจ็บภายนอก ตลอดจนวิธีรักษา แต่เมื่อพูดถึงการจ่ายยา การผ่าตัด และการวิเคราะห์ผู้ป่วยที่แม่นยำ ฉินเฟิงไม่สามารถทำได้

ส่วนเหตุผลที่เขากล้า ‘ซี้ซั้วทำ’ เป็นเพราะไม่มีความตั้งใจที่จะรักษาโรคตั้งแต่แรก แค่จะลดอัตราการเสียชีวิตของผู้บาดเจ็บเท่านั้น

จริง ๆ แล้วตรรกะของฉินเฟิง การลดอัตราการเสียชีวิตของแนวหน้านั้นเรียบง่ายมาก สรุปได้สองประการคือ การจัดการบาดแผล และการลดการอักเสบ

ตราบใดที่ทำตามข้อตกลงเบื้องต้นทั้งสองข้อนี้ได้ ฉินเฟิงเชื่อว่าอัตราการตายก็จะลดลงได้หนึ่งระดับแล้ว

ในมุมมองของฉินเฟิง นอกจากผู้ที่ถูกยิงตายทันที ส่วนใหญ่ผู้ได้รับบาดเจ็บจากลูกธนูล้วนเสียชีวิตจากการติดเชื้อแบคทีเรีย

อย่างไรในยุคสมัยนี้ก็ไม่มีแนวคิดเกี่ยวกับแบคทีเรียแม้แต่น้อย ถึงจะเกิดโรคระบาดแต่ความเข้าใจของท่านหมอก็แตกต่างไปจากฉินเฟิงอย่างสิ้นเชิง

ทั่วทั้งอำเภอเป่ยซี นอกจากผู้คลั่งไคล้ศรัทธาฉินเฟิง เกือบทุกคนที่พอมีสติปัญญาอยู่บ้างต่างไม่เชื่อว่าฉินเฟิงจะสามารถรักษาแม่ทัพใหญ่แห่งกองทหารชายแดนได้

นับตั้งแต่ฉินเฟิงออกจากโรงพยาบาล คำวิพากษ์วิจารณ์ต่าง ๆ นานาก็ไม่หยุดลงเลย ทั้งข่าวลือยังแพร่กระจายไปถึงเมืองทหารชายแดนสำคัญแล้ว

กองทหารชายแดนประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่ในสงครามครั้งก่อน และบัดนี้เหล่าทหารใต้บังคับบัญชา รวมถึงแม่ทัพที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งชั่วคราว ทั้งหมดล้วนตึงเครียด ด้วยพวกเขารู้ว่าฉินเฟิงเป็นผู้ลงมือวินิจฉัยและรักษาแม่ทัพใหญ่แห่งกองทหารชายแดนด้วยตัวเอง ทั้งยังใช้วิธีการน่าเหลือเชื่อ กองทหารชายแดนก็แทบระเบิดทันที

เหล่าแม่ทัพกองทหารชายแดนถึงกับนำทหารม้าสองร้อยนายตะบึงมายังอำเภอเป่ยซีเป็นการส่วนตัว แต่เนื่องจากทหารรักษาการณ์ปฏิเสธที่จะเปิดประตู พวกเขาจึงตะโกนสาปแช่งอยู่นอกประตูเมือง

“บอกให้ไอ้หนูฉินเฟิงออกมาพบข้า! อวดดีเสียจริง สุนัขฉินเฟิง หากท่านแม่ทัพใหญ่กองทหารชายแดนมีอันเป็นไป ข้าจะไม่ยอมรามือแต่โดยดีแน่ ข้าจะให้อำเภอเป่ยซีต้องชดใช้!”

“ฉินเฟิงมีความสามารถทางการทหารอยู่บ้าง แต่ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเขามีทักษะทางการแพทย์ เขาคิดว่าตัวเองเป็นผู้รู้รอบด้านหรือไร? ไอ้คนแซ่ฉิน ออกมาและอธิบายให้ชัดเจนเดี๋ยวนี้ อย่าขี้ขลาดเป็นเต่าหดหัว!”

เดิมทีทหารรักษาการณ์ไม่ได้ให้ความสนใจกับแม่ทัพชายแดน แต่เมื่อพวกเขาได้ยินคำสาปแช่งของอีกฝ่าย ศีรษะหนึ่งพลันโผล่ออกมาจากกำแพงเมือง เป็นหลี่หลางที่โผล่ออกมาดู

หลี่หลางแสยะยิ้ม ปล่อยเสียงหัวเราะแปลก ๆ ออกมา เห็นได้ชัดว่าเสียงหัวเราะนี้เต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม

“เจ้าว่าอะไรนะ? ข้าได้ยินไม่ผิดกระมัง ให้อำเภอเป่ยซีชดใช้หรือ? ฮ่า ๆ อย่าหาว่าข้าดูถูกพวกเจ้าเลย แต่หากเจ้ากล้าก็เข้ามา! มาหนึ่งข้าจะฆ่าหนึ่ง มาสองฆ่าสอง ขนาดแม่ทัพใหญ่กองทหารชายแดนมาที่อำเภอเป่ยซีก็ยังต้องสุภาพขึ้นสามส่วน แล้วพวกเจ้าคิดว่าพวกเจ้าเป็นใคร?”

ผู้บัญชาการกองทหารชายแดนจำหลี่หลางได้ในพริบตา เขารู้ว่าหลี่หลางเป็นบุตรชายของหมิงอ๋องจึงไม่อาจดุด่า แต่เขาก็กล่ำกลืนโทสะนี้ลงไปไม่ได้ เขาตอบด้วยสีหน้าโกรธเคือง “ท่านหนานแห่งอำเภอฝูอวิ้น เจ้าปล่อยให้ฉินเฟิงออกมาเถอะ ข้าคุยกับเจ้าไม่ได้”

หลี่หลางนั่งอยู่บนกำแพงเมือง ส่งยิ้มยั่วเย้า “ไม่ง่ายเลยที่พี่ใหญ่ฉินจะมาถึงอำเภอเป่ยซี เมื่อมาแล้ว ปัญหาการดำรงชีวิตและการทำมาหากินของชาวบ้านทุกประการจะต้องได้รับการจัดการอย่างเป็นระบบ เขายุ่งเพียงนี้จะมีเวลาคุยกับเจ้าได้อย่างไร? ตรงกันข้าม เจ้าในฐานะแม่ทัพแห่งกองทหารชายแดนกลับออกมาโดยไม่ได้รับอนุญาต รอแม่ทัพใหญ่กองทหารชายแดนตื่นขึ้น ข้าจะไปหาเขาและกล่าวรายงานเจ้าหนัก ๆ สักรอบ”

แม่ทัพผู้ฉุนเฉียวเหี่ยวเฉาไปทันที ไฟสงครามยังไม่ดับ แต่แม่ทัพกลับออกจากตำแหน่งหน้าที่โดยไม่ได้รับอนุญาต ไม่ว่าจะแก้ต่างอย่างไร นี่ก็เป็นอาชญากรรมร้ายแรง มีโทษมหันต์

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน