บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 474

บทที่ 474 ไร้ยางอายเกินขอบเขต

เมื่อเผชิญหน้ากับคำใส่ร้ายของหมอเฉิน ต่อให้ซุนเฮ่อมีร้อยปากก็ไม่สามารถแก้ต่างได้

หมอเฉินยิ่งลำพอง แอบหัวเราะเยาะอยู่ในใจ

ซุนเฮ่อ เจ้านี่รักษาคนจนเสียสติไปแล้ว เขาถึงกับกระโดดออกมาในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อทำให้วุ่นวายไปหมด สมน้ำหน้า!

เดิมทีหมอเฉินกลัดกลุ้มที่ไม่สามารถหาข้ออ้างอันเหมาะสมไล่ซุนเฮ่อออกจากโรงพยาบาลได้ แต่ตอนนี้เขาประหยัดสงครามน้ำลายที่ไม่จำเป็นไปได้มาก

ตราบใดที่ตาเฒ่าคร่ำครึซุนเฮ่อเก็บข้าวของจากไป เขาก็จะสามารถเพิ่มค่ารักษาของโรงพยาบาลได้ อย่างไรทั่วทั้งในอำเภอเป่ยซีก็มีโรงพยาบาลเพียงแห่งเดียว ไม่ต้องกังวลเรื่องจะขาดลูกค้า เมื่อเปรียบเทียบกับสิ่งที่เรียกว่าปณิธานทางศีลธรรมของซุนเฮ่อแล้ว ความตั้งใจเดิมของหมอเฉินตั้งแต่แรกเริ่มคือการหาเงิน ท้ายที่สุดแล้วอำเภอเป่ยซีก็กลายเป็นอำเภอสำคัญในแดนเหนือนานแล้ว!

“หัวหน้าโรงพยาบาลซุน ข้าเคารพทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมของเจ้า เจ้าทำประโยชน์ให้กับผู้คนในแดนเหนือมาสามสิบปี แต่ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเสื่อมถอย เมื่อเผชิญหน้ากับฉินเชียนฮู่ เจ้ากลับละทิ้งจรรยาบรรณทางการแพทย์ของเจ้า เพียงเพื่อประโยชน์จากตำแหน่งหัวหน้าโรงพยาบาลสุนัขผายลมนี่”

“อย่าว่าแต่สถานะของแม่ทัพใหญ่กองทหารชายแดนเลย ราษฎรที่ปกป้องดินแดนและสู้รบนองเลือดกับคนเถื่อนเป่ยตี๋จนถึงที่สุดล้วนคู่ควรให้พวกเราใช้ชีวิตปกป้อง แต่เจ้ากลับปล่อยให้หมอกำมะลอฉินเฟิงทำทุกอย่างตามปรารถนา รักษาแม่ทัพใหญ่กองทหารชายแดนจนเสียชีวิต กองทัพชายแดนจะต้องกลับมาแก้แค้นโดยคำนึงค่าตอบแทนเป็นแน่ เมื่อถึงเวลานั้น ทุกชีวิตในอำเภอเป่ยซีจะเดือดร้อนไปทั่วทุกหย่อมหญ้า ชาวต้าเหลียงหันมาสร้างความเจ็บปวดให้พวกเดียวกัน และทำให้ศัตรูเกษมสำราญ หัวหน้าโรงพยาบาลซุนเจ้าแบกรับความรับผิดชอบนี้ไหวหรือ?!”

“เพื่อประชาชนในอำเภอเป่ยซีและเพื่อแม่ทัพใหญ่กองทหารชายแดน ข้า เฉินปิ่งเทียน จะไม่สมรู้ร่วมคิดกับพวกเจ้า ข้าสาบานว่าจะปกป้องหลักจริยธรรมของหมอแม้นต้องตาย!”

ซุนเฮ่อเป็นคนนิสัยเปิดเผย ตรงไปตรงมา เขาหน้าแดงด้วยความอับอายทันทีเมื่อถูกเฉินปิ่งเทียนลบหลู่ แต่กลับไม่ต้องการหักล้าง เขาคิดเพียงว่ามันเป็นปัญหาของเขาเอง

ฉินเฟิงที่อยู่ด้านข้างนึกประหลาดใจ

ก่อนจะพบกับเฉินปิ่งเทียน ฉินเฟิงรู้สึกว่าในใต้หล้านี้ไม่มีใครไร้ยางอายไปกว่าตัวเขาเองแล้ว ทว่าหลังจากพบกับเฉินปิ่งเทียนแล้ว มารดามันเถอะ คนหน้าด้านกว่าข้ามีอยู่จริง!

คนเลวฟ้องร้องเรียกความสงสารก่อน ยึดถือศีลธรรมอันสูงส่ง หน้าซื่อใจคดและทำทุกวิถีทางเพื่อผลประโยชน์

บัดซบ! ยอดคนจริง! ไยเฉินปิ่งเทียนผู้นี้ไม่ไปเมืองหลวงเพื่อเข้าร่วมการต่อสู้แย่งชิงอำนาจในราชสำนักเสียเล่า น่าเสียดายความกะล่อนที่มีแต่กำเนิดนี้จริง ๆ! เมื่อเอ่ยถึงความไร้ยางอาย ไท่เป่าหลินกับเสนาบดีกรมยุติธรรมอันใดนั่นยังต้องคอยช่วยกัน แต่ไอ้หมอนี่กลับฉายเดี่ยวได้สบาย ๆ!

ฉินเฟิงเพียงวางมือไพล่หลัง ชื่นชมการแสดงไร้ยางอายของเฉินปิ่งเทียน

ดังคำกล่าวที่ว่า จงอยู่จนเฒ่าและเรียนรู้จนแก่

บนตัวของเจ้าก็มีจุดที่คู่ควรให้เรียนรู้อยู่เหมือนกัน

เฉินปิ่งเทียนไม่เห็นซุนเฮ่อในสายตาอีกต่อไป เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับชาวบ้านที่อยู่รอบ ๆ และกล่าวด้วยความแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรมว่า “ไม่เกรงกลัวอำนาจ แสวงหาความจริงเป็นจริยธรรมขั้นพื้นฐานที่สุดของหมอ! ตัวข้าไม่หวั่นเกรงฉินเชียนฮู่ ไม่คิดจะหลับตาข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่งอย่างที่ซุนเฮ่อทำ”

“ถ้าหากเขาปฏิบัติต่อแม่ทัพใหญ่กองทหารชายแดนเช่นนี้แล้วจะปฏิบัติต่อคนทั่วไปอย่างไร?”

ภายใต้คำพูดอันฮึกเหิมของเฉินปิ่งเทียน ชาวบ้านรอบตัวเขาก็เริ่มหวั่นไหว ตอนแรกมีเสียงสนับสนุนเฉินปิ่งเทียนเพียงประปราย แต่เมื่อเวลาผ่านไปเสียงต่าง ๆ ก็เริ่มกล่าวให้ความเป็นธรรมเฉินปิ่งเทียนมากขึ้นเรื่อย ๆ

“หมอเฉินพูดได้ถูกต้อง ในฐานะหมอ แน่นอนว่าจริยธรรมของหมอเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ไม่ควรถูกอำนาจบีบบังคับ”

“ฉินเชียนฮู่แค่ทำด้วยเจตนาดี อย่างน้อยจุดเริ่มต้นของเขาก็เป็นความตั้งใจดี” ใครบางคนโต้

“พูดเช่นนี้ไม่ได้ หลักของอำเภอเป่ยซีของเราคือความผิดของโอรสสวรรค์รับโทษเช่นเดียวกับประชาชน หากฉินเชียนฮู่รักษาแม่ทัพใหญ่กองทหารชายแดนจนตายจริง ๆ เขาย่อมต้องรับผิดชอบตามธรรมชาติ มิฉะนั้นหากแม้แต่ชีวิตของแม่ทัพใหญ่กองทหารชายแดนยังเป็นเรื่องเล็กน้อย ในอนาคตเจ้าหน้าที่ในเมืองย่อมทยอยปฏิบัติตาม เช่นนั้นอะไรคือความแตกต่างระหว่างอำเภอเป่ยซีกับอำเภอที่กินคนไม่คายกระดูกเหล่านั้นเล่า?”

เมื่อได้รับการสนับสนุนจากชาวบ้าน ศีรษะของเฉินปิ่งเทียนก็แทบจะเชิดขึ้นไปบนฟ้า

นี่เป็นแค่ขั้นแรกในการสร้างชื่อให้ตัวเอง

ฉินเฟิงไม่ควรพูดเรื่องไร้สาระเช่น ‘ทุกคนมีความเท่าเทียมกันในฐานะมนุษย์’ ในเมื่อเขาไร้เดียงสาถึงเพียงนี้ จึงไม่น่าแปลกใจที่จะมีคนใช้ประโยชน์จากช่องโหว่ดังกล่าว!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน