บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 48

บทที่ 48 สตรีผู้โหดเหี้ยม

คนผู้นี้อายุอายุเพียงยี่สิบปีเท่านั้น ร่างกายไม่ถือว่ากำยำล่ำสันแต่ก็ดูแข็งแรง ดวงตาอันเฉียบคมคู่นั้น เผยให้เห็นความสง่างามตามแบบฉบับของเด็กหนุ่มทว่าก็ดูเป็นผู้ใหญ่

สายตาของหลี่รุ่ยแหลมคม มองปราดเดียวก็จำท่านโหวน้อยแห่งจวนอันกั๋วโหวได้ทันที เขารีบส่งสายตาให้เฉิงฟา

เฉิงฟาทักทายอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม “งานเลี้ยงเริ่มนานแล้ว ไยท่านโหวน้อยถึงเพิ่งมาเล่า?”

หนิงหู่เหลือบมองเฉิงฟาอย่างไม่ใส่ใจนัก เขาตอบกลับเสียงเรียบ “มีบางอย่างทำให้ข้าล่าช้า”

ดวงตาคู่คม กวาดไปยังร่างของทุกคนที่อยู่ในงานเพื่อตามหาเป้าหมาย

เฉิงฟารู้นิสัยหนิงหู่ผู้นี้ดี หากไม่จำเป็นจริง ๆ ก็ไม่อยากจะยั่วยุอีกฝ่าย แต่ตอนนี้มีเพียงแค่หนิงหู่เท่านั้นที่จะสามารถ ‘ปราบ’ คนชั่วอย่างฉินเฟิงได้ บุตรชายเลขาธิการกรมคลังกัดฟันชวนท่านโหวน้อยสนทนาเรื่องสัพเพเหระด้วยรอยยิ้ม

“ท่านโหวน้อย ท่านกำลังมองหาฉินเฟิงใช่หรือไม่?”

หนิงหู่ขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาติดจะรำคาญ “เจ้ามีเรื่องอะไร? หากไม่มีก็ถอยออกไป! มายุ่งวุ่นวายอะไรที่นี่?”

เฉิงฟาต้องคุกเข่าลงที่สำนักศึกษาเซิ่งหลิน ต่อมา ฉินเฟิงก็หลอกเอาเงินเขาหนึ่งแสนตำลึงเงินอีก เรื่องพวกนี้หนิงหู่ได้ยินมาหมดแล้ว ด้วยเหตุนี้ท่านโหวน้อยจึงดูถูกเฉิงฟาจากก้นบึ้งของหัวใจ

เมื่อประจบประแจงแล้วแต่อีกฝ่ายไม่สนใจ เฉิงฟาจึงทำได้เพียงฝืนยิ้ม แล้วถอยออกไปอย่างหดหู่

หลี่รุ่ยที่อยู่ไม่ไกลเห็นเช่นนั้นก็แอบด่าบุตรชายเลขาธิการกรมคลังในใจว่าไร้ประโยชน์ นายน้อยหลี่ไม่มีทางเลือก นอกจากต้องออกหน้าไปทักทายด้วยตนเอง “ท่านโหวน้อย ยินดีที่ได้พบ”

หนิงหู่ไม่ได้มองหลี่รุ่ยในแง่ดีมากนัก แต่คนผู้นี้จะอย่างไรก็เป็นถึงบุตรชายเสนาบดีกรมคลัง มีฐานะค่อนข้างสูง ท่านโหวหนุ่มจึงทำได้เพียงพยักหน้าอย่างอดทน แล้วตรงเข้าประเด็น “เจ้าเห็นฉินเฟิงหรือไม่”

ในเมื่อเป้าหมายของหนิงหู่ชัดเจน หลี่รุ่ยจึงไม่อ้อมค้อม ชี้มือไปที่เรือนด้านข้าง “ก่อนหน้านี้ เห็นว่าเดินไปที่เรือนด้านข้าง”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ นายน้อยหลี่ก็เปลี่ยนเรื่องทันที “ข้าได้ยินมาว่าเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็มางานนี้ด้วย หรือเขาไปหาเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์แล้ว”

เป็นดังที่หลี่รุ่ยคาด พอเขากล่าวจบ ใบหน้าของหนิงหู่ก็บึ้งตึงทันที แววตาท่านโหวน้อยดุร้ายเป็นอย่างยิ่ง ไม่รั้งรอ หนิงหู่เร่งก้าวไปที่เรือนด้านข้างโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เมื่อมองดูแผ่นหลังของท่านโหวน้อย หลี่รุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้ม “ต่อให้พูดอย่างไรก็ไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน ฉินเฟิงเจ้าชอบล้อเล่นนักมิใช่หรือ? ข้าอยากรู้นัก ว่าเจ้าจะจัดการพยัคฆ์น้อยตัวนี้อย่างไร!”

หนิงหู่เผยใบหน้าเย็นชา ดูราวกับพยัคฆ์ที่กำลังโกรธเกรี้ยว

ท่านโหวน้อยอย่างเขาชมชอบเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ ทั่วทั้งเมืองหลวงมีใครบ้างไม่รู้? แม้เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์จะไม่ได้สนใจเขามากนัก แต่นานวันเข้าความรักย่อมก่อตัวขึ้นได้ ตราบใดที่เขาอดทน วันหนึ่งเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ คงจะใจอ่อน ความจริงข้อนี้ทำให้นายน้อยเสเพลทั้งหลาย รักษาระยะห่างต่อนางเสมอ

ด้านหนึ่งกลัวเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์อยู่แล้ว ส่วนอีกด้านหนึ่งก็กลัวจะทำให้หนิงหู่ขุ่นเคือง

แต่ดูเหมือนเจ้าฉินเฟิงผู้นั้นจะไม่ดูตาม้าตาเรือ ถึงกับกล้าถ้ำมองเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ และป่าวประกาศเรื่องลับ ๆ ในร่มผ้าของนางออกไป

หากไม่ใช่เพราะช่วงนี้เขามีเรื่องยุ่งวุ่นวาย เขาคงหาโอกาสดักตีไอ้นายน้อยเจ้าสำราญนั่นนานแล้ว! คงไม่รีรอจนถึงวันนี้!

คนอื่นอาจไม่ต้องการยั่วยุฉินเฟิง แต่หนิงหู่ไม่สนใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน