บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 491

บทที่ 491 รวมตัวที่ภูเขาชิงอวี้

นกฮูกราตรีเจ็ดแปดคนที่ซุ่มซ่อนอยู่วิ่งไปหาหน่วยสอดแนมของทหารพรานและพบว่าอีกฝ่ายกำลังจะตาย ลูกธนูที่ยิงจากด้านหลังแทงเข้าไปในอวัยวะภายใน

หน่วยสอดแนมอาเจียนเป็นเลือดพยายามบอก “กอง… กองทหารศัตรูแฝงตัวเข้ามา…”

หลังจากพูดจบเขาก็สิ้นลม

นกฮูกราตรีมองหน้ากัน รีบขึ้นม้าของหน่วยสอดแนมกับทหารที่ตามไล่ฆ่า มุ่งหน้าไปยังแนวหน้าโดยไม่ลังเล

ยามนี้ฉินเฟิงไล่ตามอยู่ยี่สิบลี้ก่อนเขาจะสังหารทหารม้าของกองพลพญาอินทรีที่อยู่ตรงหน้าได้ จากนั้นก็หันหัวม้ากลับ ไม่กล้าชักช้า กลับไปยังจุดเดิมและรวมตัวกับทหารม้าที่แบ่งกำลังแยกกันไป

ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วยาม ทุกคนก็มารวมตัวกัน นับจำนวนคนมีทั้งหมดหนึ่งร้อยหกสิบห้าคน สามคนถูกยิงตายด้วยลูกธนูของศัตรูในตอนไล่ตาม

กระนั้นก็พบว่ายังมีสองคนที่หายไป ฉินเฟิงตระหนักได้ทันทีว่าสองคนนั้นเป็นทหารม้าที่ไล่ล่าหน่วยสอดแนม!

“แย่แล้ว!”

นายน้อยหนุ่มคำรามเสียงต่ำ ไม่กล้ารั้งช้า เขาตะโกนอย่างรวดเร็ว “ทุกคนฟังคำสั่ง ไปยังภูเขาชิงอวี้เดี๋ยวนี้!”

จากการคาดเดาของฉินเฟิง ในอีกหนึ่งชั่วยาม กองทหารที่ประจำการอยู่แนวหน้าของเป่ยตี๋จะได้รับข่าว ภายในสามชั่วยามข่าวจะกระจายไปทั่วแนวป้องกันทั้งหมด ภายในห้าชั่วยาม กองทหารที่ประจำการในรัศมีร้อยลี้จะรู้ว่ากองกำลังศัตรูได้แทรกซึมเข้ามาแล้ว

เมื่อถึงเวลานั้นย่อมต้องเผชิญกับการปิดล้อมและปราบปรามจากกองกำลังศัตรูที่มีจำนวนมากกว่านับสิบเท่าหรือหลายร้อยเท่า และสิ่งที่รอเขาอยู่มีเพียงความตาย

ห้าชั่วยามไม่ใช่เวลาที่เหลือสำหรับการหลบหนีจากเป่ยตี๋ แต่เป็นเวลาแห่งความตาย!

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ฉินเฟิงต้องออกจากอาณาเขตเป่ยตี๋ให้ได้ภายในสามชั่วยาม หากหลังจากสามชั่วยามคิดจะออกจากเป่ยตี๋ เกรงว่าคงแทบไม่มีโอกาสแล้ว

หนึ่งชั่วยามต่อมา ในที่สุดภูเขาชิงอวี้ก็ปรากฏเบื้องหน้าฉินเฟิง

ครั้นฉินเฟิงนำทหารม้าวิ่งเข้าไปในภูเขาชิงอวี้ เชือกสกัดกั้นม้าที่ซ่อนอยู่ใต้ทรายก็ถูกดึงขึ้นมาทีละเส้น

“หยุด!”

ฉินเฟิงดึงสายบังเหียนอย่างแรง โชคดีที่เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว ไม่เช่นนั้นทั้งคนและม้าย่อมสะดุดล้ม หากถูกม้าเหยียบ ไม่ตายก็คงพิการ!

ทันใดนั้นก่อนฉินเฟิงจะตอบสนอง ทหารก็ล้อมรอบเขาจากทุกทิศทุกทางแล้ว

ทหารม้าต่างดึงเชือกสกัดกั้นม้าจากทุกด้าน ในขณะที่ทหารค่ายเทียนจีถือแหลนเข้ามา ด้านหลังยังมีทหารหลายคน รวมถึงองครักษ์เสื้อแพร พวกเขาง้างคันธนู จับจ้องฉินเฟิงและคนอื่น ๆ ด้วยสายตาที่เฉียบคม

ขณะเดียวกันก็มีเสียงตะโกนดังมาจากไม่ไกล

“ใครกล้าทำอะไร ฆ่าไม่ละเว้น!”

หนิงหู่ที่ดูสะบักสะบอมเดินออกมาจากป่าทึบช้า ๆ พร้อมใช้แหลนยันพื้น มองดูลูกแกะที่ตกลงไปในกับดักและทำได้เพียงรอถูกฆ่าด้วยดวงตาตื่นเต้นราวกับคนขายเนื้อ

“ฮ่า ๆ ข้าตีค่ายศัตรูแตกมานับไม่ถ้วนแล้ว แต่ไม่เคยเห็นแม่ทัพโง่เขลานำทหารม้าเข้าเขตภูเขามาก่อนเลย ทหาร! รีบจับแม่ทัพศัตรูให้ไว ข้าอยากจะเข้าไปดูใกล้ ๆ นัก ว่าใครกันมีความสามารถเช่นนี้”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทหารม้าที่อยู่รอบ ๆ ก็จ้องมองไปที่ฉินเฟิงอย่างร้องไม่ได้ยิ้มไม่ออก

หนิงหู่มองตามสายตาของทหารม้าไปจึงพบผู้บังคับบัญชาการที่ยืนอยู่ตรงกลาง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเริ่มแข็งค้าง จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นดีใจพลันอุทานเสียงดัง “พี่ฉิน?!”

“ข้า… ข้าไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่?!”

หนิงหู่ขยี้ตาอย่างแรง ขยับเข้าไปมองใกล้ ๆ พบว่าฉินเฟิงกำลังนั่งอยู่บนหลังม้า มองดูเขาคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

เป็นฉินเฟิงจริง ๆ!

หนิงหู่รีบวิ่งไปสองสามก้าว ดวงตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “พี่ฉิน ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่!”

ฉินเฟิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เมื่อกี้ใครเรียกข้าว่าคนโง่กัน?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน