บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 496

บทที่ 496 คุ้มกันภูเขาชิงอวี้ด้วยชีวิต

เมื่อเผชิญกับการโจมตีอย่างกะทันหันของทหารหลายร้อยนาย ทหารม้าของกองพลพญาอินทรีกว่าสิบนายไม่ทันระวังตัว ทันใดนั้นก็มีห้าคนถูกยิงตกจากหลังม้า อีกสิบคนวิ่งหนีไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

แววตาที่พร้อมรับความตายของฉินเฟิง ค่อย ๆ ถูกแทนที่ด้วยความยินดี เขามีความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจ ไม่ใช่เพราะรอดพ้นจากความตาย แต่เป็นเพราะทุกคนยังมีชีวิตอยู่…

ฉินเฟิงทนไม่ไหวอีกต่อไป ล้มลงกับพื้นเสียงดังตึ้ง ดวงตามืดสนิทไม่รับรู้อะไรอีก

ฉินเฟิงสลบไปนานแค่ไหนก็ไม่อาจทราบได้ ในตอนที่เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ภูเขาชิงอวี้ก็ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดแล้ว ข้าง ๆ กันมีกองไฟกองหนึ่งลุกโชน

ฉินเฟิงต้องการพลิกตัวแต่รู้สึกเจ็บแปลบบริเวณไหล่ด้านหลัง เมื่อยื่นมือออกไปคลำดูก็พบว่าบาดแผลที่ถูกหน่วยนกฮูกราตรียิงได้รับการรักษาแล้ว มันถูกทาด้วยผงป๋ายเย่าเป่ยซีและพันด้วยผ้าพันแผล

ผงป๋ายเย่าเป่ยซีที่ฉินเฟิงใช้เพื่อลดอัตราการเสียชีวิตจากแผลลูกธนู ท้ายที่สุดกลับต้องนำมาใช้บนตัวของเขาเอง คนคำนวณมิสู้ฟ้าลิขิตโดยแท้

“นายน้อย ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว เยี่ยมไปเลย”

“หนิงเชียนฮู่ นายน้อยฟื้นแล้ว!”

ทหารที่เฝ้าอยู่ที่กองไฟมีความสุขมาก เขารีบช่วยพยุงฉินเฟิงขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็วและตะโกนเข้าไปในป่าอันมืดมิดสุดเสียง

ไม่นานหลังจากนั้น หนิงหู่ก็วิ่งเข้ามาด้วยอาการหอบถี่ ดวงตาแดงก่ำ ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะกังวลหรือตื่นเต้นกันแน่

เมื่อเห็นว่าฉินเฟิงไม่เป็นอะไรแล้ว หนิงหู่ก็คุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังลั่น ทั้ง ๆ ที่เป็นชายหนุ่มกำยำล่ำสัน แต่เขากลับส่งเสียงร้องไห้ออกมา

“พี่ฉิน ถ้าเจ้าเป็นอะไรไป ข้าจะอธิบายกับฮูหยินฉินและคุณหนูทั้งสี่ได้อย่างไร? ข้าจะเผชิญหน้ากับทุกคนในเป่ยซีได้อย่างไร เจ้ามันเลว ทำไมเจ้าถึงต้องมาช่วยพวกเราด้วย ใช้ชีวิตสุขสบายในเป่ยซีไม่ดีหรือ?”

เมื่อเห็นหนิงหู่เดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวร้องไห้อยู่พักหนึ่ง ฉินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะสะเทือนใจ

มิตรภาพของพวกเขา ฟ้าดินเป็นพยาน

ฉินเฟิงไม่อยากจะเอาแต่กังวลว่าการบุกรุกดินแดนของศัตรูมาคุ้มค่าหรือไม่ เพราะอย่างไรเสียไม้ก็ได้กลายเป็นเรือแล้ว ควรให้ความสำคัญต่อสถานการณ์ในปัจจุบันเป็นอันดับแรก

นายน้อยหนุ่มยังคงอ่อนแรง เขาเอนกายพิงต้นไม้ ทอดสายตามองดูกองไฟที่อยู่เบื้องหน้า ในใจรู้ดีว่าที่ซ่อนในภูเขาชิงอวี้ถูกเปิดเผยแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังร่องรอยอีกต่อไป

ยิ่งไปกว่านั้น เหล่าทหารได้เริ่มสร้างป้อมปราการและกับดักชั่วคราวในภูเขาชิงอวี้เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการสู้รบขั้นเด็ดขาดกับศัตรูที่บุกเข้ามา

“หนิงหู่ ตอนนี้เรามีกำลังคนอยู่เท่าไหร่?”

นี่คือคำถามที่ฉินเฟิงไม่อยากถามที่สุด แต่ในขณะนี้มันก็เป็นคำถามที่สำคัญที่สุดเช่นกัน

หนิงหู่มีสีหน้าเศร้าใจอยู่ครู่หนึ่ง แม่ทัพหนุ่มก้มศีรษะลง ตอบเสียงเคร่งขรึม “นับครบถ้วนแล้วยังมีกำลังคนอีกสองร้อยคน”

“แบ่งได้เป็น ทหารค่ายเทียนจีหนึ่งร้อยสามสิบนาย ทหารม้าเกราะเบาหกสิบนาย และองครักษ์เสื้อแพรอีกกว่าสิบนาย”

คำตอบนี้ทำให้ฉินเฟิงเศร้าใจ

ทหารสี่ร้อยห้าสิบนาย ภายในคืนเดียวถูกสังหารไปมากกว่าครึ่งและผู้เสียชีวิตส่วนใหญ่เป็นทหารม้าเกราะเบาเป่ยซีที่มาช่วยเหลือทหารค่ายเทียนจี

ท้ายที่สุดแล้ว ทหารค่ายเทียนจีนั้นเก่งกาจในการแทรกซึมและปฏิบัติการพิเศษ แม้ว่าต้องเผชิญกับการซุ่มโจมตีโดยกองพลพญาอินทรีและนกฮูกราตรีที่เก่งที่สุดของฝ่ายศัตรู พวกเขาก็สามารถฝ่าออกจากวงล้อมได้

ยิ่งไปกว่านั้น นับตั้งแต่ทหารค่ายเทียนจีเข้าสู่ดินแดนเป่ยตี๋ การเผชิญกับสถานการณ์อันตรายเช่นนี้ก็กลายเป็นเรื่องปกติ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน