บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 497

บทที่ 497 ดัดแปลงค่ายพัก

แต่บนยอดเขาจะต้องถูกดัดแปลง มิฉะนั้นมันจะเปิดโล่งและไร้ที่กำบัง ประการแรก อาจถูกคุกคามโดยลูกธนูของศัตรู ประการที่สอง ศัตรูจะเข้ามาปิดล้อมสถานที่นี้อย่างแน่นอน ถึงตอนนั้น ต่อให้เป็นกลางวันแสก ๆ ฉินเฟิงก็ต้องเผชิญกับความสูญเสียอย่างหนัก

ยิ่งไปกว่านั้น ภูมิประเทศที่สูงชันก็ใช่ว่าจะไม่มีช่องว่างที่ศัตรูอาจผ่านเข้ามาได้ ในทางกลับกัน ทุกทิศทางล้วนสามารถตรงสู่ยอดเขา แน่นอนว่าอาจจะถูกปิดล้อมจากทุกด้านได้เช่นกัน

ฉินเฟิงสูดหายใจเข้าลึกแล้วพูดอย่างเด็ดเดี่ยว “ตัดภูเขา ดัดแปลงมัน!”

“เปลี่ยนภูเขาลูกนี้ให้กลายเป็นจุดที่ตัดขาดจากทั้งสามด้าน อีกหนึ่งด้านปกป้องจากศัตรู สร้างป้อมปราการบนภูเขาเพื่อต่อสู้ในสงครามที่ยืดเยื้อ!”

หนิงหู่ตะลึงงันเมื่อได้ยินคำว่า ‘ตัดภูเขา ดัดแปลงมัน’ แม่ทัพหนุ่มใช้เวลาอยู่นานกว่าจะกลับมามีสติอีกครั้ง

“พี่ฉิน ข้าได้ยินถูกหรือไม่ ตัดภูเขาหรือ? เราไม่มีเครื่องมือด้วยซ้ำแล้วจะตัดภูเขาได้อย่างไร และ… นี่เป็นงานใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย ภายในเวลาสิบวัน ครึ่งเดือนย่อมไม่สามารถทำให้สำเร็จได้แน่ ศัตรูไม่มีทางปล่อยให้เรามีเวลามากมายในการเตรียมตัว คาดว่าคงจะล้อมภูเขาชิงอวี้อย่างช้าที่สุดภายในสองวันและอย่างเร็วที่สุดภายในหนึ่งวัน”

ข้อสงสัยของหนิงหู่ไม่ได้ไร้เหตุผล

แต่ใครบอกว่าไม่มีเครื่องมือแล้วจะไม่สามารถตัดภูเขาได้? ใครบอกว่าตัดภูเขาต้องขุดออกทีละนิด?

ภูเขาหินขนาดมหึมาแห่งนี้มีน้ำหนักนับหมื่นหรือหลายแสนจิน หากจะขุดด้วยกำลังคนต้องขุดไปอีกกี่ปีกี่ชาติเล่า?

ฉินเฟิงไม่รู้จะอธิบายให้หนิงหู่เข้าใจได้อย่างไรจึงเลือกที่จะไม่อธิบาย เขาแค่บอกให้หนิงหู่ไปที่ค่ายเพื่อเรียกตัวทหารสองสามนายพร้อมหยิบแหลนและดาบขอที่ชิงมาจากศัตรูติดมือมาด้วย

ฉินเฟิงถือดาบขอแล้วมองกลับไปกลับมาบนยอดเขา ในที่สุดก็เลือกหินก้อนใหญ่ทางฝั่งตะวันตก

หินก้อนใหญ่นี้เป็นส่วนหนึ่งของภูเขา สองในสามของมันจมอยู่ในดิน เหลือเพียงหนึ่งในสามที่ยื่นออกมาเพียงพอให้คนปีนด้วยมือได้พอดี

ตราบใดที่ก้อนหินก้อนนี้ยังคงอยู่ กองทหารศัตรูที่ขึ้นมาจากทิศตะวันตกก็สามารถใช้เป็นจุดกระโดดเพื่อปีนขึ้นไปบนยอดเขาได้อย่างง่ายดาย

ภายใต้การจ้องมองที่สับสนของหนิงหู่และทหาร ฉินเฟิงยกดาบขอขึ้นแล้วเริ่มขุดเข้าไปในหิน

รูปลักษณ์ของดาบขอนี้เหมือนกับพลั่วแต่มันไม่แข็งแกร่งเท่า ท้ายที่สุดแล้ว หน้าที่หลักของมันคือการทำลายเกราะ

เสียงโลหะกระทบหินดังเป็นจังหวะ ฉินเฟิงขุดหลุมขนาดเท่าปากเสือบนก้อนหินโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก จากนั้นก็ให้ทหารยัดด้ามแหลนเข้าไปในหลุมแล้วทำแบบเดิมเป็นแถว ชายหนุ่มขุดหลุมเก้าหลุมเรียงกันเป็นแนวบนก้อนหิน

แต่ละหลุมมีแหลนสอดเข้าไปเหมือนกัน

จากนั้นก็หาท่อนไม้เล็ก ๆ มากองหนึ่ง ลับปลายด้านหนึ่งให้แหลมแล้วสอดเข้าไปในช่องว่างระหว่างด้ามแหลนกับหลุมบนก้อนหิน หากไม่ได้ผลก็ใช้ก้อนหินทั่วไปทุบแท่งไม้แรง ๆ ให้ยัดเข้าไปได้

เมื่อหลุมแรกไม่สามารถยัดไม้เข้าไปได้อีก ฉินเฟิงจึงหันไปหาหลุมที่สองและทำเหมือนเดิมต่อ

หลังจากยัดแปดหลุมติดต่อกันแล้วก็มาถึงหลุมที่เก้า เมื่อสอดแท่งไม้เข้าไปก็เห็นว่ายังมีช่องว่างอยู่จึงเปลี่ยนเป็นแท่งไม้ที่หนากว่าเดิมเล็กน้อย สอดปลายเข้าไปในช่องว่างแล้วใช้ก้อนหินกระแทกปลายอีกด้านของไม้อย่างแรง

ครืน!

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงที่ชัดเจนและน่าสะพรึงกลัวตรงก้อนหิน

หนิงหู่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มีสีหน้าสับสน สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากสับสนกลายเป็นตกใจและในที่สุดก็เปลี่ยนเป็นดีใจอย่างมาก

“แตกแล้ว! มันแตกจริง!”

ทหารคนอื่น ๆ ที่อยู่ตรงนั้นก็ประหลาดใจเช่นกัน พวกเขาไม่คาดคิดว่าฉินเฟิงจะสามารถแงะก้อนหินขนาดใหญ่ที่มีน้ำหนักนับหมื่นจินได้ด้วยความช่วยเหลือจากแท่งไม้เล็ก ๆ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน