บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 501

บทที่ 501 คาดการณ์กลยุทธ์ของศัตรู

ฉินเฟิงเลิกอ้อมค้อม เอ่ยอธิบายอย่างสบาย ๆ ว่า “ด้วยความสามารถของศัตรู ถ้ารู้ว่าอำเภอผิงชางโดนโจมตีจะต้องส่งกองกำลังทหารมาโจมตีภูเขาชิงอวี้โดยเร็วที่สุดแน่นอน เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาไม่เพียงแต่จะโจมตีฐานที่มั่นที่ยังไม่มั่นคงของเราเท่านั้น แต่ยังสกัดกั้นทหารที่ไปปล้นอำเภอผิงชางให้อยู่นอกภูเขาชิงอวี้ด้วย พวกเรามีกำลังพลเพียงสองร้อยคน แถมยังถูกศัตรูแบ่งกำลังออกไปอีก นี่เรียกได้ว่าเป็นหายนะ”

“แต่อีกฝ่ายไม่ได้ส่งทหารมาในทันที แสดงว่าต้องเกิดการแทรกแซง!”

“หลังจากครุ่นคิดมานาน คนที่สามารถแทรกแซงการตัดสินใจของแม่ทัพศัตรูได้ก็น่าจะเป็นผู้ว่าการมณฑล”

“จากการแทรกซึมและการสืบข่าวขององครักษ์เสื้อแพรก่อนหน้านี้ ผู้ว่าการมณฑลสวี่เชียนเป็นพวกบ้าอำนาจ”

“ถ้าสวี่เชียนทำหน้าที่เป็นผู้ควบคุมกองทัพศัตรูจริง ๆ โอกาสในการชนะของเราก็จะเพิ่มขึ้นไม่น้อย”

“ข้าต่อสู้ด้วยสติปัญญากับฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองในราชสำนักมามาก ย่อมเข้าใจพฤติกรรมของตัวตลกเหล่านี้เป็นอย่างดี”

“สวี่เชียนผู้นั้นจะต้องขัดขวางแม่ทัพ มุ่งเน้นไปที่การช่วยเหลืออำเภอผิงชาง เพราะท้ายที่สุดแล้ว อำเภอผิงชางก็ถูกโจมตีจนเสียหายอย่างหนัก ความรับผิดชอบต่อความผิดนี้จะตกเป็นของสวี่เชียนซึ่งมีฐานะเป็นผู้ว่าการมณฑล

“หลังจากทราบว่าหนิงหู่ออกจากอำเภอผิงชางแล้ว เพื่อที่สวี่เชียนจะได้กอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา และทำให้ตำแหน่งผู้ว่าการมณฑลของเขามั่นคง มีแนวโน้มอย่างมากที่เขาจะบีบบังคับให้แม่ทัพโจมตีภูเขาทันที เพราะถ้าโจมตีไม่สำเร็จก็แสดงว่าแม่ทัพไร้ความสามารถ ถ้าโจมตีสำเร็จก็หมายความว่าตัวเขาสั่งการได้ดี… ไม่ว่าจะอย่างไร สวี่เชียนก็มีแต่ได้กับได้”

หลังจากได้ยินการวิเคราะห์ของฉินเฟิง ทหารทุกนายก็อ้าปากค้างอย่างตกตะลึง

นี่มันพรสวรรค์ชัด ๆ พวกเขาน่ะสามารถวางกลยุทธ์ในสนามรบได้ แต่เมื่อเข้าสู่ราชสำนักก็พ่ายแพ้ได้อย่างง่ายดาย ท้ายที่สุดแล้ว พฤติกรรมของขุนนางฝ่ายบุ๋นกับฝ่ายบู๊ก็แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ถ้าเป็นขุนนางบุ๋นจะเก่งแค่งานปกครองของราชสำนักเท่านั้นแต่ในสนามรบสายตาจะมืดมน

ขุนนางที่เก่งทั้งบุ๋นบู๊ไม่ใช่ว่าไม่มีแต่มีน้อยเกินไป

ในสายตาของทหารทุกนาย ฉินเฟิงที่อยู่เบื้องหน้าพวกเขาคือขุนนางที่เก่งทั้งบุ๋นและบู๊ผู้นั้น!

เขาไม่เพียงแต่เข้าใจกลยุทธ์การสงครามเป็นอย่างดีแต่ยังคุ้นเคยกับการควบคุมจิตใจของผู้คนอีกด้วย

ทั้ง ๆ ที่ตัวยืนอยู่บนภูเขาชิงอวี้กลับตัดสินสถานการณ์ของค่ายศัตรูได้โดยไม่ต้องออกไปตรวจดู แม้แต่ตัวตนของสวี่เชียนก็ยังรู้ นายน้อยฉินชักจะน่าทึ่งมากเกินไปแล้ว

นายกองทหารม้าเกราะเบามองดูฉินเฟิงอย่างเหม่อลอย “หรือว่านี่คือการวางแผนในกระโจม รบชนะไกลพันลี้ที่คนเล่าขาน”

หนิงหู่ตกตะลึงไปชั่วครู่ เขารู้เรื่องความสามารถของฉินเฟิงอยู่แล้ว แต่ก็ยังรู้สึกประหลาดใจในตัวอีกฝ่ายครั้งแล้วครั้งเล่า

ว่ากันว่าการอยู่รอดในสถานการณ์ที่เลวร้ายนั้นยากที่สุด ทำไมเจ้าคนผู้นี้ ยิ่งเผชิญความทุกข์ยาก จิตใจยิ่งกระจ่างชัดเล่า?

หนิงหู่เริ่มตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า! มีพี่ฉินบัญชาการ พี่น้องเราก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว ต่อให้เฉินซือจะมาด้วยตนเอง ถ้าต้องการยึดภูเขาชิงอวี้ก็ยังต้องเลือดตกยางออก!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เลือดของทหารทุกคนก็เดือดพล่านไปด้วยความตื่นเต้น

แม้ว่าเหล่าทหารจะไม่กลัวสงคราม แต่ในใจพวกเขาตัดสินไปแล้วว่าตนเองอาจจะต้องตาย มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น

แต่เมื่อได้เห็นด้วยตาของตัวเองว่าฉินเฟิงใช้ ‘วิธีระเบิดหมุด’ ตัดภูเขาแล้วดัดแปลงมันขึ้นมาใหม่โดยอาศัยข้อมูลเล็ก ๆ น้อย ๆ ปะติดปะต่อสถานการณ์ของค่ายศัตรู

จู่ ๆ พวกทหารก็ตั้งสติ สถานการณ์ตรงหน้าอาจไม่ใช่ความสิ้นหวัง แต่เป็น… ฟ้าหลังฝนที่สดใส!

ในขณะนี้องครักษ์เสื้อแพรที่ไปสืบสถานการณ์แนวหน้าก็กลับมาอย่างรีบร้อน

“นายน้อยขอรับ มีกองทัพขนาดใหญ่เคลื่อนเข้ามาใกล้จากทิศทางของหมู่บ้านหมิงอวิ๋น ไม่ทราบจำนวนขอรับ”

ทันทีที่สิ้นประโยค เหล่าทหารมิได้หวาดกลัวแต่กลับรู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น

แววตาที่มองฉินเฟิงยิ่งร้อนแรง เสียงโห่ร้องยินดีดังขึ้นไม่หยุด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน