บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 513

บทที่ 513 ทหารราบกองพลพญาอินทรี

ใช้เวลาไม่นานนักก็ได้รู้สถานการณ์ ทหารส่งสารรีบวิ่งกลับมาหาเขา

“ท่านแม่ทัพ มีสหายคนหนึ่งก้าวพลาดตกลงไปติดกับดักหนาม”

ดวงตาของเฉินผิงเผยเจตนาสังหาร เขาสั่งให้ชะลอความเร็วลงและระวังจุดที่จะก้าวเท้าลงไป

เฉินผิงคาดเอาไว้แล้วว่าจะต้องมีกับดักบนภูเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ถูกเรื่องนี้รบกวนสมาธิมากนัก

ทว่ากองพลพญาอินทรีสองพันนายที่ถูกจัดตั้งเป็นแนวหน้ากับกองกำลังหลักห้าพันนายที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา รวมทั้งหมดเจ็ดพันคนหลั่งไหลเข้าสู่ภูเขาชิงอวี้

แม้แนวหน้าจะลดความเร็วช้าลงแล้วแต่ก็ต้องใช้เวลาพอสมควรในการส่งคำสั่งไปทางด้านหลังทำให้ความเร็วของกำลังหลักยังไม่ชะลอลง ระยะห่างระหว่างแนวหน้าและกองกำลังหลักสั้นลงเรื่อย ๆ

ที่ด้านหลัง คนทั้งสองกลุ่มค่อย ๆ เบียดตัวเข้ามา ระยะห่างไม่ถึงห้าสิบก้าว

เมื่อเห็นกองทหารหนาแน่นอยู่ข้างหลังเขา เฉินผิงก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “เรียกทหารส่งสารมา!”

เมื่อทหารส่งสารมาถึง เฉินผิงก็ชักดาบออกมาโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาคำรามเสียงต่ำ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำให้คำสั่งทหารล่าช้ามีความผิดอะไร”

ผู้ส่งสารหน้าซีดด้วยความหวาดกลัว สีหน้าเผยความลำบากใจ “ท่านแม่ทัพ พวกเราทั้งหกคนกระจายคำสั่งไปพร้อมกัน ไม่ได้จงใจทำให้ล่าช้าแต่อย่างใด ตอนที่ท่านเรียกข้ามาพบ ข้าเกือบจะไปถึงท้ายขบวนแล้วขอรับ ไม่ใช่ข้าน้อยที่ทำให้คำสั่งทหารล่าช้า แต่… ทหารรักษาการณ์พวกนั้นไม่เชื่อฟังคำสั่งเลยแม้แต่น้อย!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินผิงก็หลับตาลง สูดหายใจเข้าลึก เก็บดาบลงไปเงียบ ๆ แล้วให้ทหารส่งสารออกไป ในขณะเดียวกันก็เรียกหม่าหนิงให้มาหา

“กองทัพค้นหาและปราบปรามเหล่านี้ไร้ประโยชน์กว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก พวกเขาคุ้นเคยกับการลาดตระเวนในเมือง ไม่สามารถรับมือกับการต่อสู้ภาคสนามได้เลย ไร้ประโยชน์กว่าทหารรักษาการณ์แคว้นต้าเหลียงด้วยซ้ำ!”

“เมื่อกองทัพทั้งสองปะปนกัน ศัตรูก็จะใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายลอบโจมตี”

“เพื่อป้องกันไม่ให้พวกไร้ประโยชน์เหล่านี้มาขวางทาง เจ้าอยู่ที่นี่พร้อมกับกำลังหลัก ข้าจะเดินหน้าต่อไป หากการโจมตีล้มเหลวจะส่งคนลงมาขอความช่วยเหลือ”

แม้ว่าหม่าหนิงจะไม่อยากอยู่ร่วมกับทหารรักษาการณ์ที่ไร้ประโยชน์เหล่านี้ แต่เพื่อป้องกันไม่ให้พวกสวะขัดขวางการโจมตีภูเขา เขาจึงจำใจทำตามคำสั่งของเฉินผิง

เมื่อทิ้งกองกำลังหลักไว้ที่บริเวณหนึ่งของทางขึ้นภูเขา เฉินผิงก็ไม่ลังเลอีกต่อไป เขานำแนวหน้าเดินต่อเรื่อย ๆ แต่ว่าความเร็วของการก้าวเดินลดลงอย่างมาก ขณะที่ระวังสภาพแวดล้อมโดยล้อมพร้อมกับมองหากับดัก ทั้งยังต้องป้องกันอันตรายจากกับดักคานไม้ที่อาจเกิดขึ้นเหนือศีรษะตลอดเวลา

ต่อให้อยากเร่งรีบแต่ก็ไม่สามารถเร่งความเร็วขึ้นได้แล้ว

เมื่อแนวหน้าไปถึงสองในสามของไหล่เขา แทนที่กับดักหนามแหลมบนพื้นจะลดลงกลับเพิ่มขึ้น!

เนื่องจากเข้าใกล้ไหล่เขามากขึ้นพื้นก็แข็งยิ่งขึ้น ประกอบด้วยหินเป็นส่วนใหญ่ทำให้การขุดกับดักหนามเป็นเรื่องยากลำบาก

ด้วยเหตุนี้ กับดักเหล่านี้จึงไม่ค่อยดีนัก มันถูกทำโดยการงัดหินบนพื้นจนเป็นรู จากนั้นก็สอดไม้แหลม ๆ ลงไปที่ด้านล่าง

ส่วนการปกปิดกับดักนั้นน่าขบขันยิ่งกว่า!

พื้นมีแต่ก้อนหินแต่ตรงกับดักนั้นเต็มไปด้วยกิ่งไม้ ตราบใดที่ไม่ตาบอดก็สามารถระบุตำแหน่งของกับดักได้อย่างรวดเร็ว

เฉินผิงไม่สนใจที่จะตรวจสอบและทำลายกับดักง่าย ๆ เหล่านี้ เขาเพียงให้กองทัพแนวหน้าหลีกเลี่ยงและเดินหน้าต่อไป

หลังจากก้าวไปสามสิบก้าว กับดักก็หนาแน่นมากขึ้น มีกับดักเกือบทุกห้าถึงหกก้าว

เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าสิ่งเหล่านี้สามารถขัดขวางการโจมตีได้จริงหรือ?

หรือว่าทหารค่ายเทียนจีเสียสติไปแล้วเลยกังวลจนทำอะไรเละเทะไปหมด?

“ไม่! ไม่ใช่แน่นอน! ทหารค่ายเทียนจีเหล่านี้ เป็นกองกำลังที่แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังต้องกลัดกลุ้มพระทัย”

ขณะที่เฉินผิงกำลังไตร่ตรองถึงจุดประสงค์ของกับดักง่าย ๆ เหล่านี้ เสียงนกหวีดแหลมก็ดังขึ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน