บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 517

บทที่ 517 เผด็จศึกบนยอดเขา

เมื่อเผชิญหน้ากับคมของแหลนม้า กองทหารแนวหน้าที่สวมชุดเกราะเบาก็ได้รับบาดเจ็บหนัก แม้แต่ทหารแถวหน้าที่ถือโล่ขนาดใหญ่ก็ประสบปัญหาในการตั้งหลัก เนื่องจากความลาดชันของภูมิประเทศ เมื่อถูกแทงซ้ำแล้วซ้ำอีก ร่างกายย่อมโซเซอย่างควบคุมไม่ได้ หากไม่ระวัง เขาอาจถูกแหลนม้าแทงที่ร่างกายส่วนล่างได้เช่นกัน

ทหารทำได้เพียงตั้งโล่ใหญ่ลงบนพื้นด้วยความสิ้นหวังแล้วใช้ร่างยันเอาไว้ เพื่อที่จะต้านทานแรงผลักของแหลนม้าได้อย่างสมบูรณ์

แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาก็ไม่สามารถรุกคืบต่อไปได้ ทหารคนอื่น ๆ ทำได้เพียงซ่อนตัวอยู่หลังโล่เท่านั้น มีทหารผู้กล้าหาญที่รุดออกจากการป้องกันของโล่ พยายามบุกขึ้นไปในป้อมปราการ ทว่าพวกเขาจะถูกแทงทันทีที่วิ่งออกจากที่กำบัง

สถานการณ์นี้กินเวลาหนึ่งถ้วยชาเต็ม ๆ ก่อนที่กองทหารแนวหน้าด้านหลังจะปีนขึ้นมาทีละคน

ทหารถือโล่รุกคืบไปอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่ทหารที่เหลือกระจัดกระจายและขนาบข้างป้อมปราการจากทั้งสองด้าน

ฉินเฟิงที่อยู่บนหอสังเกตการณ์สามารถเห็นภาพมุมกว้างของสถานการณ์การต่อสู้แนวหน้า เมื่อศัตรูล้อมรอบป้อมปราการหมายเลขหนึ่ง ทหารที่เฝ้าทางเข้าออกของป้อมปราการก็เข้าต่อสู้ประชิดตัวกับศัตรู ฉินเฟิงตัดสินใจอย่างรวดเร็ว หยิบไม้ตีกลองขึ้นมาและตีกลองหนังวัวที่อยู่ข้างหลังสามครั้ง

เมื่อเสียงกลองดังขึ้น ป้อมหมายเลขสองและสามซึ่งทำมุมกับป้อมหมายเลขหนึ่งก็สุ่มยิงธนูออกไปในสนามรบด้านล่าง

เนื่องจากทหารทั้งหมดในแนวหน้าของสนามรบซ่อนตัวอยู่ในป้อมปราการ พวกเขาจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ แม้ว่าจะอยู่ในระยะยิงของลูกธนูก็ตาม ในเวลาเดียวกัน ทหารศัตรูที่ล้อมรอบป้อมปราการหมายเลขหนึ่งต่างก็ตกอยู่ในความทุกข์ทรมาน ลูกธนูระลอกแรกยิงคนไปมากกว่าสิบคน เมื่อลูกธนูระลอกที่สองตกลงมาก็คร่าชีวิตคนไปมากกว่าสิบเช่นเดิม

ทหารศัตรูที่บุกขึ้นมาได้มีไม่มากนัก คนเกือบสามสิบคนล้มลงไปในชั่วพริบตา สำหรับศัตรูแล้ว ไม่ต่างจากการสูญเสียหนัก

ส่วนทหารถือโล่ไม่สามารถแยกตัวออกไปได้ ทำได้เพียงตั้งโล่ไว้เท่านั้นถึงจะใช้เป็นที่กำบังได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ทหารศัตรูที่ไร้เกราะป้องกันถูกแหลนม้าและลูกธนูโจมตีทันที ในเวลาเพียงหนึ่งถ้วยชา หลังจากทหารศัตรูสองร้อยนายบุกขึ้นไปก็ทิ้งศพไว้กว่าร้อยศพแล้วถอยร่นออกมาอย่างรวดเร็ว

แต่เนื่องจากแท่นต่อสู้เต็มไปด้วยกองทหารอยู่แล้วจึงไม่มีพื้นที่สำหรับทหารที่ล่าถอยให้หลบภัย

ทหารเหล่านี้หนีไปด้วยความตื่นตระหนกกลับไปบนไหล่เขาในอึดใจเดียว

ในเวลาเดียวกัน ทหารแนวหน้าสามร้อยนายก็เข้ารับช่วงต่อและยังคงโจมตีป้อมปราการหมายเลขหนึ่งต่อไป

ศัตรูที่ต้องการพิชิตป้อมปราการ ไม่มีวิธีที่ดีพอ พวกเขาทำได้แค่พึ่งพากลยุทธ์การเผาผลาญกำลัง เมื่อด้านหน้าถอย ด้านหลังก็บุกขึ้นไปใหม่

ฉินเฟิงเพียงแค่ทำเหมือนเดิมต่อไปเรื่อย ๆ ขั้นแรก ปล่อยให้กองทหารศัตรูเข้าใกล้ป้อมปราการ ทหารที่เฝ้าป้อมปราการหมายเลขหนึ่งต้องอาศัยอาวุธระยะประชิดเพื่อต่อต้าน จากนั้น ป้อมปราการหมายเลขสองและสามก็จะระดมยิงลูกธนูให้ครอบคลุมพื้นทั้งหมด

กองทหารแนวหน้าห้าร้อยคนพ่ายแพ้ในเวลาเพียงครึ่งชั่วยาม

จางเทา แม่ทัพกองกำลังค้นหาและปราบปรามศัตรูที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งชั่วคราวเป็นผู้ช่วยเจ้ากรมเมืองประจำท้องถิ่น มีประสบการณ์ในการปราบโจรภูเขามากมาย

เมื่อเห็นว่ากองกำลังแนวหน้าหมดแรง จางเทาจึงออกคำสั่งให้ส่งกำลังเสริมขึ้นโจมตีภูเขาต่อไปอย่างเด็ดขาด ในความเห็นของเขา การต่อสู้ก็เหมือนกับการปราบโจร ขอแค่มีคนมากกว่าก็ชนะได้แล้ว

ในเวลาเดียวกัน ณ ค่ายที่ตั้งอยู่บนไหล่เขา สวี่เชียนและหลิวชิ่งมองไปที่การต่อสู้บนภูเขาด้วยสีหน้าสดใส

สวี่เชียนเอามือไพล่หลัง รู้สึกว่าชัยชนะได้ถูกกำหนดไว้แล้ว การที่กลุ่มศัตรูจะถูกกวาดล้างลงเมื่อใดก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น

หลิวชิ่งที่อยู่ข้าง ๆ พยายามประจบประแจง “ทหารค่ายเทียนจีพวกนี้ทำให้ฮ่องเต้ปวดเศียรเวียนเกล้ามาโดยตลอด ตอนนี้ใต้เท้าทำให้ศัตรูตกอยู่ในสถานการณ์จนตรอก ขอแค่ฆ่าพวกมันได้ทั้งหมดก็จะสร้างผลงานใหญ่ เกรงว่าถึงเวลานั้นฮ่องเต้จะเรียกท่านเข้าเฝ้าและพระราชทานรางวัลให้ใต้เท้าเป็นการส่วนตัวแน่”

คำพูดเหล่านี้ตรงใจของสวี่เชียน

แม้ว่าเขาจะขาดประสบการณ์ในสนามรบ แต่เขาก็รู้ว่าในกรณีนี้ ทางเลือกที่ดีที่สุดคือการล้อมภูเขา หาใช่การโจมตี

แต่เหตุผลที่พวกเขามุ่งความสนใจไปที่การโจมตีและสังหารศัตรูทั้งหมดนั้นย่อมเป็นเพราะศัตรูเหล่านี้มีตัวตนที่ไม่ธรรมดา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน