บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 518

บทที่ 518 การกบฏ

สนามรบแนวหน้าตอนนี้กลายเป็นภูเขาซากศพและทะเลเลือด

จางเทาถือดาบยืนอยู่ที่ด้านล่างของเส้นทางโจมตีภูเขา นำผู้คุมทัพยี่สิบคนยืนเตรียมพร้อม มีร่างไร้วิญญาณของทหารมากกว่าสิบนอนกองอยู่ด้านข้าง พวกเขาไม่ได้ตายในสนามรบ แต่เป็นทหารหนีทัพที่จางเทาสังหารลง

ทหารหนึ่งนายกลิ้งลงมาตามไหล่เขา ร่างอาบไปด้วยเลือดล้มลงตรงหน้าจางเทา พูดอย่างยากลำบากว่า “ท่าน… ท่านแม่ทัพ ยากที่พวกเราจะพิชิตแนวป้องกันของศัตรู ฟ้ามืดสนิทภูเขาสูงชัน ท่านแม่ทัพโปรดออกคำสั่งให้ถอยกันก่อนเถิดขอรับ”

จางเทาถลึงตาใส่แล้วฟันคอของทหารคนนั้นด้วยดาบของตนเอง ก่อนจะหันกลับมาตะโกนใส่ทหารที่อยู่อีกฝั่ง “ผู้ที่สั่นคลอนขวัญกำลังใจของกองทัพ ตาย!”

“กองพลที่หก บุกขึ้นไป!”

ในหนึ่งกองมีกำลังพลห้าร้อยนาย ห้ากองก่อนหน้านี้ถูกสังหารไปแล้ว ภายใต้การจ้องมองของจางเทาและผู้คุมทัพ กองพลที่หกทำได้เพียงกัดฟันพุ่งไปข้างหน้าเท่านั้น

โจมตีตอนกลางวันก็ยากแล้ว ทว่าตอนนี้มืดมิด ภูเขาก็สูงชัน ถนนลื่น ก่อนที่พวกเขาจะเข้าประจำตำแหน่ง มีคนโชคร้ายสองคนก้าวพลาดตกหน้าผากระดูกหักแหลกละเอียด

เหล่าทหารเสนอให้จุดคบเพลิงหลายครั้ง แต่จางเทาปฏิเสธพวกเขาทุกรอบ การจุดคบเพลิงในเวลากลางคืนเท่ากับการตกเป็นเป้าหมายที่มีชีวิต

จางเทารู้สึกว่าการตัดสินใจโจมตีภูเขาในความมืดเป็นความคิดที่ปราดเปรื่องที่สุด

ค่ำคืนที่มืดมิดนี้ไม่เพียงแต่ส่งผลกระทบต่อฝั่งของเราเท่านั้น แต่ยังส่งผลกระทบอย่างมากต่อศัตรูบนภูเขาด้วย!

เขาไม่รู้เลยว่าฉินเฟิงมองแผนการของจางเทาออกแล้วและได้ย้ายทหารที่อยู่แนวหลังไปยังแนวหน้าอย่างเงียบเชียบ

ในเวลานี้ สิ่งที่จางเทาเผชิญไม่ใช่ทหารยี่สิบนายหรือทหารหกสิบนายในป้อมปราการทั้งสามแห่ง แต่… เป็นทหารหนึ่งร้อยยี่สิบนาย!

โดยธรรมชาติแล้วยอดเขาง่ายต่อการป้องกัน ยากต่อการโจมตี จุดที่สามารถก้าวเท้าไปได้แคบมาก ฉินเฟิงครอบครองภูมิประเทศที่ได้เปรียบ ไม่ต้องกังวลว่าจะก้าวพลาดตกจากหน้าผา

เมื่อเป็นเช่นนี้ สถานการณ์การต่อสู้ที่ใช้คนมากสู้กับคนน้อยจึงไม่ใช่ทหารจำนวนมากที่ล้อมฉินเฟิง แต่เป็นทหารของฉินเฟิงที่ปิดล้อมศัตรูต่างหาก!

พลังการต่อสู้แตกต่างกันมาก ขวัญกำลังใจยิ่งต่างกันมากกว่า ประกอบกับการใช้กำลังคนที่มากกว่าโจมตีคนน้อยกว่า ทหารค่ายเทียนจีแทบจะเรียกได้ว่าไร้พ่าย

สิ่งเดียวที่ต้องให้ความสนใจคือพละกำลังของเหล่าทหาร ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่จางเทาระดมกำลังคนผลัดกันขึ้นมาโจมตี ฉินเฟิงก็จะคว้าโอกาสนั้นสลับสับเปลี่ยนทหารที่อยู่ด้านหลังกับแนวหน้า

เมื่อกองทัพแนวหน้ากองพลที่หกถอยลงมาพร้อมกับกำลังพลที่บาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก ในที่สุดจางเทาก็รู้สึกสับสน

“ทำไมข้าถึงรู้สึกเหมือนไม่ได้สู้กับคนแค่สองร้อยคน แต่เป็น… สองพันคนเล่า?”

“ศัตรูเหล่านี้เก็บลูกธนูไว้มากเท่าไหร่กันแน่? แล้วมีพละกำลังมากแค่ไหนกัน? ต่อสู้กันมาทั้งวันแล้ว แต่แนวป้องกันยังคงแข็งแกร่งกันอยู่อีกหรือ?”

“ใครจะรู้ว่าอีกฝั่งมีคนตายไปกี่คน!”

ท่ามกลางเสียงพึมพำของจางเทา ทหารที่ถอยออกจากแนวหน้าก็หอบหายใจแล้วพูดด้วยสายตาสิ้นหวัง “ท่านแม่ทัพ… ด้านบนมืดสลัว ไม่รู้เลยว่าศัตรูและเราสูญเสียไปเท่าไหร่กันแน่”

“แต่ว่า… ตั้งแต่ต้นจนจบ การรุกของป้อมปราการแนวแรกนั้นรุนแรงอย่างมาก ไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนกำลังลงเลยขอรับ”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของจางเทาก็มืดมนลงทันที

หรือว่าไม่มีทหารศัตรูเสียชีวิตเลยสักคน? นี่เป็นไปไม่ได้!

แม้ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นแม่ทัพกองพลสวรรค์ เมื่อเผชิญกับการโจมตีอันดุเดือดของกองทัพศัตรูตลอดทั้งวันจะต้องมีผู้เสียชีวิตแน่นอน เหตุผลที่ป้อมปราการแนวแรกยังแข็งแกร่งจะต้องเป็นเพราะศัตรูใช้ประโยชน์จากความมืดยามค่ำคืนส่งกำลังมาให้การสนับสนุนอย่างต่อเนื่อง!

ในขณะนี้ ผู้ช่วยที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมาของเหล่าทหารที่อยู่รอบตัวจึงเอ่ยกระซิบเสียงเบา “ท่านแม่ทัพ ถึงเวลาที่ควรถอยแล้ว หากเราสู้ต่อไป เกรงว่าจะเกิดการกบฏ!”

คำพูดของผู้ช่วยมิใช่เพื่อขู่ให้กลัว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน