บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 519

บทที่ 519 ได้มาโดยไม่คาดคิด

เมื่อรู้ว่ากองทหารศัตรูก่อกบฏที่ตีนเขา ฉินเฟิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยก็พิสูจน์ได้ว่าการต่อสู้ในวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว

ฉินเฟิงที่เหนื่อยล้าลุกขึ้นยืนด้วยร่างกายโซเซ องครักษ์เสื้อแพรมีสายตาที่เฉียบแหลมและมือที่ว่องไว เพราะเกรงว่าฉินเฟิงจะล้มลง เขาจึงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยชายหนุ่ม

ทหารทุกนายต่างก็จ้องฉินเฟิงอย่างใจจดใจจ่อ สงสัยว่าคำสั่งในสนามรบต่อไปของฉินเฟิงจะเป็นอะไร

ทว่า…

ฉินเฟิงพยายามเพ่งตามองลงไปด้านล่างภูเขา หลังจากนั้นไม่นานก็ถอนหายใจยาว พูดด้วยสีหน้าอมทุกข์ “อยู่ไกลเกินไป มองอะไรไม่ชัดเลย ให้ตายเถอะ!”

องครักษ์เสื้อแพรที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยถามอย่างสงสัย “นายน้อย ท่านต้องการดูอะไร ข้าจะไปตรวจสอบให้ขอรับ”

ฉินเฟิงส่ายหัว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเสียดาย “เรื่องสนุกที่หาดูได้ยากขนาดนี้ แน่นอนว่าต้องดูด้วยตาของตัวเองถึงจะดี ช่างเถิด ไปพักผ่อนกัน!”

หลังจากได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็ตระหนักได้ทันที

ฉินเฟิงสังเกตสถานการณ์ศัตรูเพื่อออกคำสั่งเสียที่ไหนเล่า เห็นได้ชัดว่าเพลิงแห่งการชมเรื่องสนุกกำลังโหมกระหน่ำและเขาก็แค่อยากจะกินแตงเท่านั้น!

หลังจากประสบกับการต่อสู้ครั้งใหญ่ ฉินเฟิงยังคงมีสุนทรียภาพเช่นนี้ได้ เหล่าทหารไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี บรรยากาศที่จริงจังและเคร่งขรึมของสนามรบค่อย ๆ ผ่อนคลายลง

“นายน้อย เมื่อครู่นี้เรากำลังต่อสู้กับศัตรูอย่างดุเดือด หันหน้ามาอีกที ท่านก็ไปชมเรื่องสนุกของคนอื่นแล้ว พวกข้าควรบอกว่าท่านมีจิตใจที่แข็งแกร่ง หรือ… ท่านไม่มีหัวจิตหัวใจดีเล่า?”

ทหารนายหนึ่งกำลังจับแหลนในมือ เอนร่างพิงกำแพงหิน ฉีกยิ้มพร้อมเอ่ยหยอกล้ออย่างอ่อนแรง

ฉินเฟิงไม่ได้เก็บเอาพฤติกรรม ‘ต่อปากต่อคำกับผู้บังคับบัญชา’ แบบนี้มาใส่ใจ เขานั่งขัดสมาธิบนพื้นและพูดคุยกับเหล่าทหาร ท้ายที่สุด สนามรบก็อันตรายมากพอแล้ว ย่อมต้องคว้าโอกาสอันล้ำค่านี้ไว้ให้ดีและเพลิดเพลินไปกับความทุกข์ของศัตรู

ฉินเฟิงดึงนิ้วมือเล่นพลางพูดอย่างจริงจัง “ในสถานการณ์เช่นนี้ ตราบใดที่สมองไม่ถูกลาเตะก็ไม่มีแม่ทัพคนไหนกล้าบังคับทหารให้เร่งบุกขึ้นมา การกบฏด้านล่างเป็นผลลัพธ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ทหารอีกนายก็หัวเราะ “นายน้อย ท่านกล่าวผิดแล้ว ถ้านายน้อยบอกให้เราไปตาย เราจะไม่พูดอะไรเลย!”

ฉินเฟิงกลอกตาใส่ทหารคนนั้นหนึ่งที “พล่ามอะไร! พวกเจ้าต้องอยู่รอดและใช้ชีวิตให้ดี!”

หลังจากถูกฉินเฟิงดุ ทหารนายนั้นก็ลูบจมูกของเขา แทนที่จะรู้สึกน้อยใจ เขากลับยิ้มอย่างโง่เขลา

ในขณะนี้หนิงหู่ก็เบียดตัวเข้าไปในป้อมปราการหมายเลขหนึ่งแล้วนั่งยอง ๆ อยู่กับพื้น ในมือถือชิ้นเนื้อม้าตากแห้งไว้ เขาถามเสียงอู้อี้ขณะเคี้ยวเนื้อตากแห้งว่า “พี่ฉิน ข้าสับสนจริง ๆ สวี่เชียนผู้นั้นรู้ว่าต้องจุดไฟเผาภูเขา เตรียมพร้อมสำหรับสงครามอย่างดี เห็นได้ชัดว่าเขายังมีความรู้ทางการทหารอยู่บ้าง ทำไมถึงโง่เขลาจนบีบบังคับให้ทหารก่อกบฏได้เล่า?”

ฉินเฟิงยักไหล่ “สวี่เชียนไม่ใช่คนโง่ ในทางกลับกัน เขาฉลาดมาก น่าเสียดายที่เขาใส่ใจเส้นทางขุนนางของตนมากกว่าชีวิตและความตายของทหาร ดังคำกล่าวที่ว่า ความสำเร็จของแม่ทัพหนึ่งคนแลกมาด้วยโครงกระดูกนับหมื่น สวี่เชียนมองปฏิบัติการทางทหารครั้งนี้เป็นหินรองเท้าในการเลื่อนตำแหน่ง”

“ข้าคาดว่าศัตรูจะกลับมาอย่างช้าที่สุดวันมะรืนหรืออย่างเร็วที่สุดก็วันพรุ่งนี้ พี่น้องทุกคน รีบนอนพักเติมกำลังเพื่อรอต่อสู้กับศัตรูอีกสามร้อยรอบเถอะ!”

หนิงหู่มองดูท่าทางของเหล่าทหารที่อยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ แม้ว่าใบหน้าของพวกเขาจะเหนื่อยล้า แต่ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยพลัง ภายใต้สถานการณ์ที่สิ้นหวังกลับยังสามารถรักษาทัศนคติเชิงบวกเช่นนี้ได้ ทุกอย่างเป็นเพราะความสามารถของผู้นำอย่างฉินเฟิง

แม้ว่าหนิงหู่จะรู้จักฉินเฟิงมานาน แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมในใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน