บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 520

บทที่ 520 เริ่มแผนการ

เมื่อหนิงหู่โยนเชือกสองกระสอบลงบนพื้นในหอสังเกตการณ์ ฉินเฟิงแทบจะเก็บความสุขไว้ในใจไม่มิด ชายหนุ่มรีบดึงเชือกทั้งหมดออกมาทำการวัดคร่าว ๆ ตามช่วงแขนของเขา หลังจากง่วนกับการวัดอยู่หนึ่งถ้วยชา ในที่สุดฉินเฟิงก็คำนวณความยาวโดยรวมของเชือกออกมาได้ เชือกมีความยาวประมาณสองร้อยจั้ง

เท่าที่ฉินเฟิงรู้ ความสูงทั้งหมดของภูเขาชิงอวี้นั้นอยู่ที่ประมาณเจ็ดสิบจั้งเท่านั้น เมื่อคำนึงถึงความลาดชันของภูเขาชิงอวี้แล้วต้องใช้เชือกเพียงแปดสิบจั้งในการปีนลงจากภูเขา

ฉินเฟิงมีเชือกอยู่ในมือยาวสองร้อยจั้ง คนสองคนสามารถลงเขาไปพร้อมกันได้ หากต้องการเคลื่อนย้ายคนทั้งหมดสองร้อยคนก็ใช้เวลาประมาณสองชั่วยาม

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ หลังจากกินมื้อกลางวัน การเคลื่อนย้ายจะเริ่มขึ้น และตกกลางคืน ทุกคนจะสามารถออกจากภูเขาชิงอวี้ได้

เมื่อเขารู้ว่าฉินเฟิงกำลังจะใช้เชือกเพื่อล่าถอย หนิงหู่ก็ขมวดคิ้วแน่น

“การลงภูเขาด้วยเชือกไม่ใช่เรื่องยาก แต่จะออกจากการปิดล้อมของศัตรูได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าเราจะออกจากภูเขาชิงอวี้ก็อาจไม่สามารถข้ามพรมแดนไปได้”

“เราได้สร้างภูเขาชิงอวี้จนแข็งแกร่ง หากยึดยอดเขาไว้ เราอาจรอจนกว่ากำลังเสริมจะมาถึงได้ หากรีบลงเขา เกรงว่าจะถูกปิดล้อมอย่างแน่นหนา นี่ได้ไม่คุ้มเสีย”

ความกังวลของหนิงหู่นั้นไม่ใช่เรื่องที่ไร้เหตุผล แต่ความคิดของฉินเฟิงในการถอยออกจากภูเขาชิงอวี้ยังแน่วแน่

“ในบรรดากองกำลังที่ปิดล้อมภูเขาชิงอวี้ มีเพียงกองพลพญาอินทรีเท่านั้นที่เป็นกองกำลังหลัก แต่ก็ถูกสวี่เชียนแยกย้ายปะปนเข้ากับกองทัพทั้งหมด พื้นที่ของภูเขาชิงอวี้จะบอกว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่ แต่จะบอกบอกว่าเล็กก็ไม่เล็ก แม้ว่าศัตรูจะปิดล้อมทั้งภูเขา แต่ความหนาแน่นของการลาดตระเวนก็ไม่มากอย่างแน่นอน”

“ประการที่สอง สวี่เชียนคิดแค่อยากประสบความสำเร็จ คิดแค่ว่าจะทำลายเราอย่างไรเพื่อที่เขาจะได้กลับไปรับผลงาน เห็นได้จากการที่สวี่เชียนไม่สนใจจะใช้แผนการปิดล้อมภูเขา”

“ข้อสุดท้าย ข้าไม่ได้บอกว่าเราจะถอยในตอนนี้ เจ้ากังวลอันใด”

หลังจากได้ฟังคำอธิบายของฉินเฟิง ในที่สุดหัวใจของหนิงหู่ก็สงบลง

แต่เมื่อคิดว่าจะต้องละทิ้งภูเขาชิงอวี้ที่มีการป้องกันแข็งแกร่ง เลือกที่จะออกไปเสี่ยง คิ้วของหนิงหูก็ขมวดอยู่เสมอ

“เจ้ามีแผนจะถอยออกไปเมื่อไหร่?”

ฉินเฟิงไม่รีบร้อนตอบแต่เดินเอามือไพล่หลังออกจากหอสังเกตการณ์ หันหน้ารับสายลมยามค่ำคืนที่โหมกระหน่ำ สีหน้ามีความมั่นใจอย่างอธิบายไม่ได้

หลังจากนั้นไม่นานฉินเฟิงก็พูดเสียงเนิบ “การถอยออกไปไม่ใช่เรื่องยาก สิ่งที่ยากคือหลังจากออกจากภูเขาชิงอวี้จะไปที่ไหน? การล่าถอยต้องมีการวางแผนอย่างรอบคอบ ก่อนที่จะตัดสินใจละทิ้งภูเขาชิงอวี้ก็ต้องหาฐานที่มั่น หากไปทางทิศตะวันออกจะต้องเข้าเขตแดนของแคว้นใกล้เคียง แม้จะอยู่ใกล้แต่ความเสี่ยงก็สูงเกินไป ไม่แน่ว่าพวกเราอาจถูกแคว้นใกล้เคียงจับแล้วส่งตัวไปเป็นเชลยศึกที่เป่ยตี๋ก็ได้”

“หากไปทางตะวันตก แม้ว่าจะอยู่ไกลแต่ตราบใดที่เข้าไปในอาณาเขตของแคว้นที่ราบสูงได้ก็สามารถหาที่พักพิงได้”

ดวงตาของหนิงหู่สว่างไสวเมื่อเขาได้ยินชื่อ ‘แคว้นที่ราบสูง’ “ถ้าข้าจำไม่ผิด แคว้นที่ราบสูงดูเหมือนจะเป็นคู่ค้ากับค่ายเทียนจีของเรา!”

ฉินเฟิงพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม แอบคร่ำครวญว่าคนคำนวณมิสู้ฟ้าลิขิต เขาไม่เคยคาดคิดว่าวันหนึ่งแคว้นที่ราบสูงที่เขามองว่าเป็นหุ้นส่วนจะกลายเป็นฟางช่วยชีวิต

หนิงหู่ลูบคางของเขาอย่างครุ่นคิด

“ตราบใดที่สามารถเข้าสู่แคว้นที่ราบสูงได้ ไม่เพียงแต่จะได้รับที่พักพิงเท่านั้น แต่ยังพึ่งพาเส้นทางการค้าลับของแคว้นที่ราบสูงข้ามการปิดล้อมชายแดนเป่ยตี๋กลับไปที่อำเภอเป่ยซีจากเส้นทางภูเขาอิงกังได้ด้วย แต่จะว่าไปแล้ว ที่แห่งนี้อยู่ห่างไกลจากแคว้นที่ราบสูงสองพันลี้ เราจะไปถึงแคว้นที่ราบสูงได้อย่างไรก็เป็นปัญหาที่ยากลำบากเช่นกัน!”

มุมปากของฉินเฟิงยกขึ้นเล็กน้อย ไม่รีบร้อนที่จะอธิบาย แต่บอกให้หนิงหู่เรียกองครักษ์เสื้อแพรทั้งหมดมา

องครักษ์เสื้อแพรมีทั้งหมดแปดคน ทุกคนยืนอย่างภาคภูมิใจอยู่เบื้องหน้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน