บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 527

บทที่ 527 พื้นที่ร้างผู้คน

หม่าจวงเซิงสามารถบอกได้ทันทีว่ายอดเขาชิงอวี้นั้นป้องกันได้ง่ายแต่โจมตีได้ยาก และกองทหารศัตรูที่คอยปกป้องฐานที่มั่นนั้นเป็นยอดทหารค่ายเทียนจี

ทั้งยังมีฉินเฟิงเป็นผู้บังคับบัญชา อย่าว่าแต่ทหารรักษาการณ์ไร้ประโยชน์ที่โยกย้ายมาเป็นการชั่วคราวเลย แม้แต่กองทัพหลัก หากต้องการเคี้ยวกระดูกชิ้นนี้ก็ยังต้องเสี่ยงต่อการสูญเสียครั้งใหญ่

สถานการณ์ที่ป้องกันได้ง่ายและโจมตียากเช่นนี้ เราแค่ต้องปิดล้อมเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องสูญเสียกำลังคนก็สามารถทำลายกองกำลังศัตรูได้ แต่ท้ายที่สุดกลับต้องแลกด้วยชีวิตคนเจ็ดถึงแปดพันคน การต่อสู้ครั้งนี้ถือเป็นรอยเปื้อนที่กองทัพเป่ยตี๋จะไม่มีวันลบล้างออกไปได้อย่างไม่ต้องสงสัย!

น่าเสียดายที่สวี่เชียนและหลิวชิ่งถูกประหารชีวิตแล้ว มิฉะนั้นหม่าจวงเซิงคงอยากจะสับหัวของคนชั่วสองคนนี้อีกหลายครั้งเพื่อระบายความโกรธ

“แม่ทัพเฉิน เจ้าคิดว่าเสบียงบนภูเขาจะอยู่ได้นานแค่ไหน?”

เฉินผิงครุ่นคิดแล้วตอบว่า “ม้าศึกของศัตรูกระจัดกระจายไปทุกทิศทุกทาง หลังจากนับดูแล้ว สรุปได้ว่าฉินเฟิงใช้ม้าสามสิบตัวเป็นเสบียงทหาร กักตุนไว้บนภูเขา

และด้วยกลยุทธ์ของฉินเฟิง ย่อมไม่ละเลยต่อปัญหาแหล่งน้ำ

เมื่อรวมกับเสบียงของทหารค่ายเทียนจีเองและเสบียงที่ปล้นมาจากอำเภอผิงชาง คำนวณเบื้องต้นคิดว่ากองทัพศัตรูสามารถยึดครองต่อไปได้อย่างน้อยยี่สิบวัน มากสุดก็หนึ่งเดือน”

หม่าจวงเซิงพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “แม้ว่าแม่ทัพเฉินซือจะสั่งให้กำจัดฉินเฟิงโดยไม่สนว่าต้องแลกด้วยอะไร แต่กองทัพค้นหาและปราบปรามก็ประสบกับความสูญเสียที่ไม่อาจทนต่อไปได้ โจมตีต่อไปในตอนนี้หาใช่ความคิดที่ดี ไม่สู้ปิดล้อมเอาไว้ก่อน รอให้เสบียงหมด ศัตรูก็จะอ่อนกำลังลง ขวัญกำลังใจตกต่ำ แล้วเราค่อยตัดสินใจว่าจะโจมตีภูเขาหรือไม่”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเฉินผิงก็สว่างไสวขึ้น “ข้าก็คิดเช่นนั้น ให้ฉินเฟิงมีชีวิตอยู่ไปก่อน ส่งข่าวกับแม่ทัพเฉินซืออย่างต่อเนื่อง ถึงตอนนั้นจะฆ่าหรือไม่ฆ่าค่อยตัดสินใจ”

ทั้งสองคนเห็นพ้องต้องกัน จากนั้นก็เริ่มสร้างค่ายที่มีป้อมปราการรอบภูเขาชิงอวี้ ป้องกันไม่ให้ฉินเฟิงส่งคนลงมาลอบโจมตี

ในเวลาเดียวกันฉินเฟิงถูกสกัดกั้นโดยหน่วยลาดตระเวนอยู่ที่ถิ่นทุรกันดารซึ่งห่างจากภูเขาชิงอวี้ไปทางตะวันตกหนึ่งร้อยลี้

เนื่องจากไม่ได้สวมเกราะและจำนวนของศัตรูที่เกือบจะเท่ากัน หากสู้ขึ้นมา อย่าว่าแต่ฆ่าล้างศัตรูเลย จะถูกศัตรูสังหารหรือไม่ก็ไม่อาจรู้ได้

ด้วยเหตุนี้ ฉินเฟิงจึงล้มเลิกแผนการโจมตี ในทางกลับกัน ชายหนุ่มปั้นหน้ามืดมน ทำท่าทางโกรธจัด ตะโกนสุดปอดว่า “ไสหัวออกไป! เราได้รับคำสั่งจากกรมโยธาให้ไปแคว้นที่ราบสูงเพื่อเจรจาการค้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าแคว้นที่ราบสูงและค่ายเทียนจีของอำเภอเป่ยซีแอบติดต่อกันมาเป็นเวลานานแล้ว หากความภักดีของแคว้นที่ราบสูงกลับคืนมาไม่ทันเวลา ดินแดนตะวันตกของเป่ยตี๋ก็จะเกิดปัญหา!”

เมื่อเผชิญกับการดุด่าของฉินเฟิง ผู้นำกลุ่มผู้คุมกองทัพไม่สะทกสะท้าน “อย่าโอหังให้มันมากนัก! นี่เป็นสถานที่สำคัญของเขตสงคราม หากเจ้าไม่ยอม แม่ทัพอย่างข้าจะฆ่าเจ้าก่อนแล้วค่อยไปรายงานก็ยังได้!”

“ในเมื่อเป็นคำสั่งของกรมโยธา เจ้ามีหลักฐานหรือไม่?”

ฉินเฟิงหยิบจดหมายปลอมออกจากอ้อมแขนของเขาแล้วโยนไปที่แม่ทัพของศัตรู “เจ้าดูเอาเอง!”

อย่างไรเสียที่แห่งนี้ก็อยู่ห่างจากเมืองหลวงของเป่ยตี๋หลายพันลี้ ไม่สามารถตรวจสอบจดหมายฉบับนี้ได้ว่าจริงหรือเท็จ ฉินเฟิงจึงไม่ตื่นตระหนก

แม่ทัพศัตรูหยิบจดหมายขึ้นมา แสร้งเหลือบมองมันสองสามทีแล้วเลิกคิ้ว “ใครเป็นคนอนุมัติจดหมายนี้?”

ฉินเฟิงตะคอก “ผู้ช่วยเสนาบดีกรมโยธา ใต้เท้าเซียว!”

ความเข้าใจที่มีต่อขุนนางของเป่ยตี๋ ผู้นำกลุ่มผู้คุมกองทัพที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ อาจรู้ไม่เท่าฉินเฟิงด้วยซ้ำ

ท้ายที่สุดแล้วรู้เขารู้เรารบร้อยครั้งจึงจะปลอดภัย

แม่ทัพศัตรูมองขบวนรถอย่างสงบ “ในเมื่อต้องการไปค้าขายบนแคว้นที่ราบสูงก็ต้องตรวจสอบสินค้าตามปกติ”

ฉินเฟิงโบกมือของเขา จากนั้นเหล่าทหารก็ชักดาบออกมาทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน