บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 528

บทที่ 528 มองบ๊วยดับกระหาย

เฉินผิงและหม่าจวงเซิงได้ยินข่าวจึงวิ่งขึ้นไปบนยอดเขาในอึดใจเดียว

เมื่อมองไปยังฐานที่มั่นที่ว่างเปล่าและปลายเชือกสองเส้นบนกำแพงหิน ทั้งสองคนก็เข้าใจทันทีว่าฉินเฟิงและทหารค่ายเทียนจีที่เหลือได้ใช้เชือกทิ้งตัวไต่ลงหน้าผาไปแล้ว

ก่อนเดินทางไปยังจุดไฟเผาเชือก เปลวไฟลุกไหม้มาตามเชือก เมื่อเป็นเช่นนี้ ทหารที่ลาดตระเวนรอบ ๆ ย่อมไม่พบสัญญาณใดที่บ่งบอกว่าฉินเฟิงได้ถอนกำลังออกไป

ดวงตาของหม่าจวงเซิงเบิกกว้างขึ้น แม่ทัพเฉินซือได้ออกคำสั่งให้ฆ่าฉินเฟิงโดยไม่สนใจว่าต้องแลกด้วยอะไร ตอนนี้ฉินเฟิงใช้อุบายจักจั่นลอกคราบหนีไปแล้ว การวางกลยุทธ์ของเราก็ไม่เท่ากับว่าเสียเปล่าหรือ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หม่าจวงเซิงก็โกรธจัด แอบโทษตัวเองที่ประเมินฉินเฟิงต่ำเกินไป ตอนแรกก็ไม่ควรลังเลขนาดนี้ น่าจะบุกโจมตีขึ้นไปให้หมดเรื่องหมดราว!

“ตัดหัวขุนพลหยาเจี้ยงที่รับผิดชอบการลาดตระเวนภูเขา!” หม่าจวงเซิงโกรธมาก

ทว่าเฉินผิงรั้งทหารส่งสารเอาไว้ ตบไหล่หม่าจวงเซิงเบา ๆ ถอนหายใจยาวแล้วเอ่ยปลอบ “เรื่องนี้ไม่อาจตำหนิพลลาดตระเวน ก่อนที่พวกเจ้าจะมา ฉินเฟิงก็หนีไปนานแล้ว”

“ดูสิ หัวเชือกปกคลุมไปด้วยฝุ่น พิสูจน์ว่าฉินเฟิงได้ถอนกำลังไปหลายวันแล้ว เวลาที่ผ่านมานี้ พวกเราล้อมภูเขาที่ว่างเปล่า…”

เมื่อเฉินผิงรู้ว่าแม่ทัพของศัตรูคือฉินเฟิง หัวใจของเขาก็ตื่นตัวอยู่เสมอ ท้ายที่สุดแล้วเพื่อจัดการกับฉินเฟิง แม่ทัพเฉินซือถึงกับเปลี่ยนการวางกลยุทธ์ในแนวหน้า รีบโยกย้ายกองกำลังแนวหน้ากลับมาห้าพันคนอย่างเร่งด่วน

เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่ทรงพลังเช่นนี้ ถ้าไม่ระวังก็อาจถูกคู่ต่อสู้เอาเปรียบได้

เรื่องนี้มาถึงขั้นนี้แล้ว โมโหไปก็ไร้ประโยชน์

เฉินผิงตัดสินใจอย่างเด็ดขาด “แม่ทัพหม่า รีบส่งทหารส่งสารไปแจ้งทุกหน่วย ออกเอกสารทางการให้ตามจับกุม ตราบใดที่ฉินเฟิงยังอยู่ในดินแดนเป่ยตี๋ของเรา ต่อให้ติดปีกก็ยากจะหนีไปได้!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของหม่าจวงเซิงก็หรี่ลงครู่หนึ่ง “ถ้าเป็นอย่างที่เจ้าพูด ฉินเฟิงหนีไปหลายวันแล้ว ตามล่าเขาตอนนี้จะทันหรือ”

ท่าทางของเฉินผิงแน่วแน่ “กองทัพหลักเรายังอยู่ในต้าเหลียง เส้นเขตแดนอยู่ภายใต้การควบคุมของเป่ยตี๋ หากฉินเฟิงต้องการบุกผ่านชายแดนก็ต้องถูกทหารม้าหน่วยลาดตระเวนค้นพบและประสบเคราะห์ร้ายอย่างแน่นอน”

“ถ้าไปทางเหนือก็จะลึกเข้าไปในดินแดนเป่ยตี๋ของเรา ฉินเฟิงไม่ได้โง่ขนาดนั้น ถ้าไปทางตะวันออกก็เสี่ยงต่อการเข้าสู่อาณาเขตแคว้นใกล้เคียง พวกเขาล้วนเป็นเมืองขึ้นของเป่ยตี๋ ย่อมต้องจับฉินเฟิงและส่งเขามารับผลงานต่อฮ่องเต้เป็นแน่”

“ดังนั้นฉินเฟิงทำได้แค่ไปทางตะวันตกเท่านั้น แต่แนวรบด้านตะวันตกเป็นดินแดนที่ทอดยาวหลายพันลี้ มีดินแดนไร้มนุษย์ยาวกว่าหนึ่งพันลี้ มีเพียงสองผลลัพธ์เท่านั้น ถ้าไม่ติดอยู่ในดินแดนไร้มนุษย์ ก็ข้ามดินแดนไร้มนุษย์ แต่ไม่ว่าทางไหนก็ต้องตาย!”

หลังจากได้ยินคำอธิบายของเฉินผิง หม่าจวงเซิงก็มั่นใจและไม่ลังเลอีกต่อไป เขาส่งทหารส่งสารจำนวนมากออกไปทันทีและกระจายคำสั่งไปยังหน่วยต่าง ๆ พร้อมกันให้ค้นหาฉินเฟิงทุกวิถีทาง!

ในเวลานี้ ฉินเฟิงได้นำทหารค่ายเทียนจีลึกเข้าไปในดินแดนไร้มนุษย์ของเป่ยตี๋ เพื่อประหยัดพลังงาน เสบียงทั้งหมดบนเกวียนม้าจึงถูกโยนทิ้งไป แม้แต่ชุดเกราะก็ถูกทิ้งไปโดยไม่ลังเล เหลือเพียงอาวุธที่พกติดกาย

ส่วนม้าที่ลากเกวียน พวกมันถูกฆ่าไปแล้ว เลือดสดที่อุ่นร้อนถูกเหล่าทหารดื่มจนหมด

การเดินขบวนอย่างมองบ๊วยดับกระหายใช้ไม่ได้ผลอีกต่อไป ฉินเฟิงและเหล่าทหารทำได้เพียงพึ่งพากำลังใจ เดินไปสู่เส้นทางเบื้องหน้าที่ทอดยาวไม่มีที่สิ้นสุด

“พี่ฉิน พวกเราถึงไหนแล้ว? ยังต้องไปอีกไกลแค่ไหนถึงจะออกจากดินแดนไร้มนุษย์ได้?” หนิงหู่เอ่ยถามอย่างอ่อนแรง

มีความแตกต่างอย่างมากระหว่างกลางวันและกลางคืนในดินแดนเป่ยตี๋ กลางคืนมีอากาศหนาวเย็น กลางวันก็ร้อนจนทนไม่ไหว หลังจากเผชิญกับแสงแดดและลมหนาวมาหลายวัน แม้แต่ทหารค่ายเทียนจีที่เก่งที่สุดก็ยังถึงขีดจำกัด ทุกคนเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ทหารแต่ละนายล้วนมีสีหน้าย่ำแย่

เมื่อเทียบกับธรรมชาติ มนุษย์ก็เป็นแค่สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ

พื้นที่ไร้มนุษย์ของเป่ยตี๋เป็นพื้นที่ที่รู้จักกันดีในหมู่ชาวเป่ยตี๋และผู้คนที่อาศัยอยู่ในชายแดนตอนเหนือของต้าเหลียง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน