บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 534

บทที่ 534 วีรบุรุษผู้กระหายเลือด

หลังจากลูกธนูชุดแรกผ่านพ้นไป ฉินเฟิงก็รีบยกดาบขึ้นแล้วฟาดฟันอย่างแรง เหล่าทหารสองพันนายที่อยู่ด้านล่างกำแพงเมืองต่างก็ยกธนูหินขึ้นทำมุมทแยงเตรียมพร้อมยิง

ลูกธนูสองพันดอกพุ่งเป็นเส้นโค้งในอากาศ ตกลงอย่างแม่นยำใส่ขบวนทัพข้าศึก

การยิงธนูชุดแรกจากด้านล่างกำแพงเมืองจบลง ตอนนี้เหล่าพลธนูบนกำแพงได้เตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาต่างก็ดึงสายธนู เตรียมยิงออกไปพร้อมกันอีกครั้ง

เหล่าทหารราบสามพันนายของข้าศึกที่เผชิญหน้ากับการยิงสลับกันของทหารสี่พันนายยังไม่ทันได้บุกเข้ามาถึงกำแพงเมืองก็ล้มตายเป็นจำนวนมาก ท้ายที่สุดก็ต้องจำใจล่าถอย แต่ในระหว่างการล่าถอยกลับมีทหารอีกหลายร้อยคนถูกธนูระลอกใหม่สังหาร

ภารกิจของกองทัพแนวหน้าเป่ยตี๋คือการบุกเข้าไปยังพื้นที่ด้านล่างกำแพงเมือง สร้างสิ่งกีดขวางง่าย ๆ ด้วยวัสดุอุปกรณ์ที่มีอยู่เพื่อเปิดทางให้ทหารหน่วยถัดไปเข้าสู่สมรภูมิและช่วงชิงโอกาส

ทว่าสุดท้ายกองทัพแนวหน้า ไม่ทันได้สัมผัสกำแพงเมืองแม้แต่น้อย แต่กลับถูกการยิงธนูระลอกแล้วระลอกเล่าบีบให้ต้องถอยทัพกลับไป

เมื่อเฉินซือที่กำลังจัดทัพใหญ่ให้รุกเข้าโจมตีได้รับข่าวความพ่ายแพ้ของกองทัพแนวหน้าก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น “กองทัพชายแดนแห่งแคว้นต้าเหลียง เตรียมการรับมือไว้อย่างดีถึงเพียงนี้เชียวหรือ!? เป็นไปได้อย่างไร! อดีตแม่ทัพและที่ปรึกษาคนสนิทของแคว้นต้าเหลียงล้วนตายไปหมดแล้ว อาศัยแค่พวกทหารหยาบ ๆ เหล่านั้น ย่อมไม่มีทางมองแผนของข้าออก! ขุนนางมากความสามารถในอำเภอเป่ยซีนั้นมีอยู่มากมายจริง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะมองแผนออกในเวลาอันสั้น อีกทั้งยังส่งข่าวไปให้กองทัพชายแดนเสริมการป้องกันทันอีก”

กองทัพชายแดนของแคว้นต้าเหลียงสามารถใช้ลูกธนูขับไล่ทหารแนวหน้าสามพันคนได้อย่างทุลักทุเล แสดงให้เห็นว่าฝ่ายตรงข้ามก็มิได้เข้าปะทะโดยปุบปับแต่เตรียมการมาอย่างดี!

เฉินซือครุ่นคิดหาคำตอบเท่าไหร่ก็ยังหาไม่เจอ สุดท้ายเขาก็ไม่ได้สนใจอีก ในเมื่อเริ่มการต่อสู้ไปแล้ว ก็มีแต่จะต้องเอาชนะให้ได้เท่านั้น

เฉินซือรีบสั่งการในทันที “ไม่ต้องสนใจลำดับขั้นตอน ให้กองทัพทั้งหมดโจมตีเมืองกองทหารชายแดนพร้อมกัน ข้ามีทหารหกหมื่นนาย แม้จะต้องพลีชีพก็ต้องบดขยี้ทหารชายแดนให้ได้!”

กองทัพหกหมื่นนายเคลื่อนทัพเข้าโจมตีเมืองหน้าด่านของกองทัพชายแดนอย่างยิ่งใหญ่

เหล่าทหารกองทัพชายแดนที่อยู่บนกำแพงเมืองมองดูข้าศึกมืดฟ้ามัวดินที่เข้ามา แม้จะเป็นทหารผ่านศึกมาแล้วร้อยครั้งพันครั้งก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาในใจ ข้าศึกมีจำนวนมากเกินไปจริง ๆ

“หรือว่าข้าศึกที่แกล้งล่าถอยไปเมื่อครู่จะกรูกันมาทั้งหมด หกหมื่นคนเชียวหรือ!”

“สี่พันสู้กับหกหมื่น จะสู้กันอย่างไรไหว!”

“ต่อให้พึ่งพากำแพงเมืองไปจนตาย แต่ดูจากความแตกต่างของจำนวนทหารแล้ว คงจะต้านทานไว้ไม่อยู่…”

ขณะที่เหล่าแม่ทัพบางคนเริ่มหวั่นเกรง แม่ทัพใหญ่กองทหารชายแดนก็ตะโกนก้องที่กำแพงเมือง

“ตื่นตระหนกอะไรกัน ก็แค่กองทัพหกหมื่นคน กระจอกงอกง่อยสิ้นดี!”

“พวกเจ้าลืมไปแล้วหรือว่าฉินเชียนฮู่นำทหารเพียงสี่ร้อยคนบุกเข้าไปในดินแดนเป่ยตี๋ ฆ่าศัตรูเจ็ดถึงแปดพันคนบนภูเขาชิงอวี้ จากนั้นก็ถอยทัพกลับมาพร้อมกับองครักษ์แปดสิบสามคนได้สำเร็จ”

“ฉินเชียนฮู่เผชิญหน้ากับกองทัพศัตรูที่มากกว่านี้หลายสิบเท่ายังสามารถถอยทัพกลับมาได้อย่างปลอดภัย ขณะนี้กองทัพศัตรูมีเพียงสิบเท่าของพวกเรา มิหนำซ้ำพวกเรายังมีกำแพงเมืองคอยป้องกัน เช่นนี้ยังจะมีอะไรน่ากลัวอีก”

หลังจากได้ยินแม่ทัพใหญ่กองทหารชายแดนปลุกใจ ความหวาดกลัวที่อยู่ในใจเหล่าทหารกองทัพชายแดนก็มลายหายไปในพริบตา

จากนั้นพวกเขาต่างก็มองไปที่ฉินเฟิงด้วยความเหลือเชื่อ

“ถูกแล้ว! แค่ศัตรูมากกว่าสิบเท่าจะกลัวอะไร! ฝันไปเถอะว่าจะยึดเมืองชายแดนของเราไปได้!”

“ตั้งแต่แคว้นต้าเหลียงก่อตั้ง กองทัพชายแดนก็เสมือนปราการที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงพรมแดน ประสบกับการรุกรานมาหลายชั่วอายุคน แต่ก็ยังคงยืนหยัดอยู่ได้ เฉินซือคิดจะยึดกองทัพชายแดนของพวกเราในคราวเดียว คงได้แค่ฝันกลางวันแล้ว”

“มีฉินเชียนฮู่คอยปกป้อง เฉินซือก็กระจอกอย่างกับอะไรดี!”

เหล่านายกองเริ่มมีขวัญกำลังใจสูงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเผชิญหน้ากับกองทัพอันมืดฟ้ามัวดิน แววตาของพวกเขากลับยิ่งแน่วแน่

เมื่อกองทัพศัตรูเข้ามาใกล้กำแพงเมืองไม่ถึงสองร้อยก้าว

แม่ทัพใหญ่กองทหารชายแดนก็สั่งการให้ยิงถล่มกองทัพศัตรูทันที ลูกธนูจำนวนมากวาดเส้นโค้งกลางอากาศตกใส่กองทัพศัตรูที่หนาแน่น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน