บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 536

บทที่ 536 ผู้ทัดเทียมฉินเชียนฮู่

การตัดสินใจถอยทัพของเฉินซือมิได้ก่อให้เกิดคลื่นใต้น้ำใด ๆ ในกลุ่มผู้บัญชาการทหารแห่งเป่ยตี๋ และแน่นอนว่าจะไม่มีการต่อต้านใด ๆ ทั้งสิ้น ทุกคนล้วนเบื่อหน่ายกับสงครามอันยาวนานและนองเลือดครั้งนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่โจมตีกองทัพชายแดนเมืองก็ต้องเผชิญกับความสูญเสียครั้งใหญ่ จนถึงบัดนี้ แม้แต่กำแพงเมืองของกองทัพชายแดนก็ยังไม่สามารถตีทะลวงได้ ไม่มีใครรู้ว่าภายในเมืองยังมีกองกำลังป้องกันหลงเหลืออยู่เท่าไหร่

ขณะที่กองทัพศัตรูที่หลั่งไหลมาเสมือนเกลียวคลื่นถอยทัพก็ทิ้งซากศพนับไม่ถ้วนไว้เบื้องหลังแล้วมุ่งหน้าสู่ทางเหนือ

ฉินเฟิงทรุดกายนั่งลงกับพื้น พิงกำแพงเมือง มองดูข้าศึกที่จากไป จิตใจที่เคยตึงเครียดได้ผ่อนคลายลง และพละกำลังที่สะสมไว้ในร่างกายก็มลายหายไปในพริบตา

ยามนี้ แม้แต่การขยับนิ้ว ฉินเฟิงยังทำได้ยากเย็นนัก เขาลืมตาขึ้นช้า ๆ พร้อมถอนหายใจยาวเหยียด

“จบสิ้นแล้ว ในที่สุดก็จบสิ้นเสียที…”

หากสงครามยังคงดำเนินต่อจะไม่มีผู้ใดทนได้อีก รวมถึงฉินเฟิงด้วย

กองทัพชายแดนเงียบสงัดราวกับไร้ผู้คน ไม่มีเสียงโห่ร้องใด ๆ ทั้งสิ้น ตั้งแต่แม่ทัพไปจนถึงเหล่าทหาร ต่างก็ทรุดกายลงบนกำแพงเมืองพร้อมกับหายใจหอบหนัก

สายลมยามราตรีพัดพากลิ่นคาวเลือดรุนแรงเข้าสู่โพรงจมูกของทุกคน

แววตาของแต่ละคนแฝงไว้ด้วยความรู้สึกโล่งใจเพราะสงครามที่สิ้นสุด ทว่าความโศกเศร้ากลับมีมากกว่า

พี่น้องที่เคยร่วมต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ล้มตายอยู่บนสนามรบ เหล่าสหายที่คุ้นเคยต้องมาพลัดพรากจากกันชั่วนิรันดร์

แม้ว่าในทางกลยุทธ์ แคว้นต้าเหลียงจะได้รับชัยชนะในสงครามครั้งนี้ แต่สำหรับเหล่าทหารผู้กล้าที่ต่อสู้บนแนวหน้าแล้ว ไม่มีผู้ใดเป็นฝ่ายชนะ

ทุกคนล้วนสูญเสียอะไรไปมากมาย…

ยามนี้ทุกอย่างเงียบสงบ…

เป็นความเงียบสงัดราวกับความตาย

ฉินเฟิงที่เริ่มมีพละกำลังขึ้นมาบ้างแล้วปลดชุดเกราะหนักที่ตนสวมใส่อยู่ออกทีละชิ้นและพบว่าบัดนี้ทั่วร่างของตนเต็มไปด้วยบาดแผลทั่วทุกจุด

บาดแผลเหล่านี้อาจไม่ลึกและไม่ถึงแก่ชีวิต แต่จากความถี่ที่ปรากฏก็ทำให้ฉินเฟิงรู้สึกขนลุกได้

ในสนามรบไม่มีผู้ใดมีชัยชนะได้ตลอดกาล

สำหรับมนุษย์คนใดก็ตาม หากต้องการมีชีวิตรอดในสนามรบ หนทางเดียวคืออย่าได้เริ่มสงคราม

หนิงหู่ได้รับบาดเจ็บน้อยกว่าแต่กลับสูญเสียพละกำลังไปหมดสิ้นจึงล้มลงนอนหลับข้างกายของฉินเฟิง

ส่วนแม่ทัพใหญ่กองทหารชายแดนกำลังตรวจสอบจำนวนคน

ทหารที่ยังมีชีวิตอยู่ทั้งกองทัพชายแดนรวมทหารที่บาดเจ็บสาหัสด้วยแล้ว มีจำนวนเพียงสี่ร้อยเก้าสิบห้านายเท่านั้น

คืนนั้น ทุกคนต่างหลับใหลกันบนกำแพงเมือง

ยามเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ขณะที่ฟ้าเพิ่งสาง เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังสนั่นก็ปลุกฉินเฟิงให้ตื่น

ขณะที่ลุกขึ้น เขาก็พบว่าหนิงหู่และคนอื่น ๆ ตื่นกันหมดแล้ว

“ไยไม่ปลุกข้า” ฉินเฟิงลูบหัวของตน ขณะที่ค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างเซื่องซึม น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยการคาดโทษ

หนิงหู่เงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “เห็นท่านหลับสนิทจึงคิดจะปล่อยให้ท่านนอนต่อไปอีกสักหน่อย เลยไม่ได้ปลุก”

“พี่ฉิน พี่ลองมองดูข้างนอกเมืองสิ”

ฉินเฟิงโน้มตัวลงไปที่ช่องธนูแลดูข้างนอก เหงื่อเย็นซึมออกมาที่แผ่นหลังของเขาในทันที

กองพลพญาอินทรีและกองทหารม้าของเป่ยตี๋ซึ่งล้วนเป็นทหารชั้นยอดกำลังรวมพลกันเป็นกองทัพหนาแน่น ห่างจากเมืองออกไปไม่ถึงสามลี้

หรือว่า… สงครามยังไม่จบสิ้น?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน