บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 537

บทที่ 537 ข่าวดีมาถึง

ไท่เป่าหลินก็มีสีหน้าเปี่ยมสุขเช่นกัน ถึงแม้ภายในจิตใจจะขุ่นมัวสุดขีด แต่ก็จำต้องพูดจาเสแสร้งคล้อยตามเหล่าขุนนางทั้งหลาย แสดงความยินดีต้อนรับชัยชนะอันยิ่งใหญ่นี้

ถึงแม้ในราชสำนักจะต่อสู้แย่งชิงอำนาจกันอย่างดุเดือด แต่เมื่อถึงคราวที่ต้องร่วมต่อสู้กับศัตรูของแผ่นดินก็จำเป็นต้องยืนหยัดอยู่ข้างเดียวกัน

ในขณะนี้ เสียงของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็ดังขึ้นอย่างเนิบนาบ เดิมทีท้องพระโรงแห่งนี้เต็มไปด้วยความโกลาหล หลังจากที่พระองค์ตรัส จู่ ๆ ทุกอย่างก็เงียบสงบลง

“หากมิใช่เพราะฉินเฟิงวางกลอุบายล่อศัตรูให้เข้ามาจนเกิดการต่อสู้ตัดสินบนแผ่นดินของเรา การที่จะเอาชนะเป่ยตี๋คงไม่ใช่เรื่องง่าย จากการศึกครั้งนี้ ฉินเฟิงได้สร้างวีรกรรมอันยิ่งใหญ่ที่สมควรถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ รายงานทางการทหารถูกส่งกลับมาแล้ว หมายความว่าอีกไม่นาน ฉินเฟิงก็คงจะกลับเมืองหลวงเพื่อเข้าเฝ้ารับรางวัล”

“เจิ้นอยากเตรียมตัวจัดงานเลี้ยงใหญ่โตในเมืองหลวงล่วงหน้า ต้อนรับเหล่าวีรบุรุษผู้สร้างวีรกรรมในสงคราม”

ท้องพระโรงที่เมื่อครู่ยังเต็มไปด้วยเสียงแห่งความปลาบปลื้มค่อย ๆ เคร่งขรึมขึ้น

โดยเฉพาะฉินเทียนหู่ที่อดถอนหายใจไม่ได้ ในใจเขารู้ว่าคนที่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงกล่าวถึงนั้นมิได้มีเพียงฉินเฟิงเพียงผู้เดียว หากแต่เป็น ‘เหล่าวีรบุรุษผู้สร้างวีรกรรมในสงคราม’ คำว่า ‘เหล่า’ นั้น ซุกซ่อนความหมายอันลึกซึ้งเอาไว้มากมาย

แม่ทัพรถม้าศึก แม่ทัพทหารม้า และแม่ทัพกองทหารชายแดน ทั้งสามท่านนี้ย่อมต้องกลับเมืองหลวงเพื่อเข้าเฝ้ารับรางวัลเช่นกัน เมื่อพวกเขากลับมาแล้วก็คงหมดหวังที่จะหนีออกจากเมืองหลวงไปได้อีก

ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาแห่งความปีติยินดี ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็มิได้ละทิ้งกลยุทธ์การถ่วงดุลอำนาจของพระองค์

ในเวลานี้ สายตาของเหล่าขุนนางทุกท่านต่างก็มุ่งมาที่กรมกลาโหมอีกครั้ง

กรมกลาโหมเพียงตอบตามความจริงว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมขอรายงานว่า นอกจากรายงานทางทหารแล้ว ผู้ส่งสารยังได้นำข้อความกลับมาด้วยมากมาย”

“ขณะนี้ฉินเชียนฮู่ อาจจะยังไม่สามารถกลับมาได้ในเร็ววันพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็ขมวดคิ้ว “เพราะเหตุใด?”

สีหน้าของผู้ช่วยกรมกลาโหมซับซ้อนจนแยกไม่ออกว่าตื่นเต้นหรือกังวล “ตั้งแต่เริ่มศึก ทหารองครักษ์เทียนจีก็ได้แทรกซึมเข้าไปในแผ่นดินของข้าศึกและได้สร้างความโกลาหลให้กับทัพหลังของเป่ยตี๋อย่างหนัก ในระหว่างที่กำลังต่อสู้กับการปิดล้อมจากทุกทิศทาง ค่ายทหารองครักษ์เทียนจีถูกกักขังอยู่ที่ภูเขาชิงอวี้ ฉินเชียนฮู่ได้นำทหารม้าจำนวนสองร้อยนายไปช่วยเหลือ แต่กลับถูกหน่วยนกฮูกราตรีซุ่มโจมตีจนต้องติดอยู่ที่ภูเขาชิงอวี้ด้วยเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกจากปาก บรรยากาศก็โกลาหลไปชั่วขณะ

เรื่องราวของฉินเฟิงที่ถูกขังอยู่ในภูเขาชิงอวี้เป็นความลับมาตลอด ไม่เพียงแค่ราชสำนัก แม้แต่อำเภอเป่ยซีก็มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้

ฉินเทียนหู่ตกใจจนสติแตก เขาอุทานด้วยความตระหนก “อะไรนะ?!”

“เฟิงเอ๋อร์ติดอยู่ในเขตแดนเป่ยตี๋อย่างนั้นหรือ ส่งกองทัพไปช่วยเหลือหรือยัง?”

ไท่เป่าหลินที่กำลังซึมเซาอยู่แววตาเป็นประกาย หากฉินเฟิงตายอยู่ในเขตแดนเป่ยตี๋ นั่นก็ไม่ต่างจากข่าวดีอันยิ่งใหญ่สำหรับตระกูลหลินเลย

ส่วนฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงกลับมีความรู้สึกที่ซับซ้อน

ในแง่ความรู้สึกเขาไม่ต้องการให้ฉินเฟิงเป็นอะไรไป อยากให้อีกฝ่ายกลับมายังเมืองหลวงโดยสวัสดิภาพเพื่อจะได้ตอบแทนบุญคุณ แต่ในแง่ของเหตุผล เขากลับลอบยินดีกับความเสี่ยงของฉินเฟิง หากฉินเฟิงตายที่ต่างแดนจริง ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็จะขจัดอุปสรรคใหญ่ไปได้อีกหนึ่ง

กรมกลาโหมไม่กล้ารอช้าจึงรีบอธิบายว่า “วางพระทัยเถิดฝ่าบาท ใต้เท้าฉิน ฉินเชียนฮู่ได้กลับมายังแดนเหนือโดยสวัสดิภาพแล้ว”

ฉินเทียนหู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไท่เป่าหลินที่เพิ่งจะมีประกายความตื่นเต้นในแววตาพลันหดหู่ลงทันที

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเป็นฝ่ายที่นิ่งที่สุด “ดีแล้วที่ฉินเชียนฮู่กลับมาโดยสวัสดิภาพ เพียงแต่เจิ้นไม่เข้าใจว่าเหตุใดฉินเฟิงจึงติดอยู่ในแดนข้าศึกเมื่อเดือนที่แล้ว แต่เพิ่งจะมารายงานตอนนี้”

นั่นก็เป็นคำถามของบรรดาขุนนางคนอื่น ๆ เช่นกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน