บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 545

บทที่ 545 ฝ่าบาทผู้โหดเหี้ยม

เรื่องไม่ให้ศพหลี่หลางได้บรรจุในโถงบรรพชนของราชวงศ์นั้นไม่มีทางเปลี่ยนแปลง

อย่าว่าแต่ฉินเฟิงเปลี่ยนอะไรไม่ได้ ต่อให้เป็นฮองเฮาก็ไม่สามารถพลิกโชคชะตาได้!

หนิงหู่รีบก้าวขึ้นมา เขาจ้องเฉิงเมิ่งพลางคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “ช่างไร้เหตุผลเสียจริง!”

“หลี่หลางสละชีพปกป้องแคว้นต้าเหลียง หลั่งเลือดในสนามรบ ไม่เพียงแต่ไม่ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์ใด ๆ แต่แม้กระทั่งสถานะเชื้อพระวงศ์ก็ยังถูกปลดหรือ?!”

“แคว้นต้าเหลียงของข้าปฏิบัติต่อขุนนางผู้สร้างคุณูปการเช่นนี้รึ?!”

“ข้าใคร่อยากจะทูลถามฝ่าบาทนัก ครอบครัวหมิงอ๋องมีโทษร้ายแรงประการใด? แม้จะสร้างวีรกรรมยิ่งใหญ่ก็ยังไม่สามารถลบล้างความผิดได้เชียวหรือ?!”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของหนิงหู่ แววตาของเฉิงเมิ่งไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย

เขาแค่ตอบกลับไปอย่างเย็นชาว่า “หนิงหู่ ระวังปากของเจ้าไว้ด้วย!”

“คำใดควรเอ่ย คำใดไม่ควรเอ่ย เจ้ายังต้องให้ข้าสอนหรือไร?!”

หนิงหู่เป็นคนเจ้าอารมณ์ ย่อมทนไม่ได้กับการปั้นหน้าของเฉิงเมิ่ง

เขาคว้าแหลนจากมือทหารใกล้ ๆ

เฉิงเมิ่งจ้องอย่างดุเดือด ทันใด ทหารรักษาพระราชวังก็ยกธนูขึ้นอย่างพร้อมเพรียง

ถ้าหนิงหู่กล้าเคลื่อนไหวแม้เพียงน้อย ย่อมถูกยิงจนกลายเป็นเม่นในพริบตา

สถานที่แห่งนี้คือพระราชวัง มิใช่สถานที่ที่พวก ‘แม่ทัพ’ จะมาอาละวาดได้!

ฉินเฟิงยกมือขึ้นปราม เอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบและหนักแน่นว่า

“หนิงหู่ ถอยไป”

“เรามาเมืองหลวงคราวนี้เพื่อส่งหลี่หลางกลับโถงบรรพชนแห่งราชวงศ์หลี่ มิใช่มาประลองกับทหารรักษาพระราชวัง”

“โอกาสจะได้ประลองกับทหารรักษาพระราชวังในภายหน้ายังมีอีกมาก”

คำกล่าวนี้แสดงจุดยืนของฉินเฟิงอย่างชัดเจน

ความหมายอีกนัยหนึ่งก็คือ ฉินเฟิงมีชายแดนเหนือหนุนหลังและเขาเองก็พร้อมตัดสัมพันธ์กับฮ่องเต้ต้าเหลียงแล้ว

เขาพร้อมเผชิญหน้ากับเฉิงเมิ่งผู้ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่และไม่คิดถอยร่น

ฉินเฟิงไม่ได้โกรธ เพียงยืนกรานอย่างหนักแน่น “รองผู้บังคับบัญชาการเฉิง ข้าขอให้เจ้านำคำนี้ไปกราบทูลฝ่าบาท”

“หลี่หลางพลีชีพในสนามรบ เลือดเนื้อของเขากลายเป็นหนึ่งเดียวกับเหล่าทหารหาญจนไม่อาจแยกออกมาได้อีกต่อไป”

“โลงศพนี้เป็นเพียงโลงเปล่า แม้จะต้องเก็บรักษาไว้ถึงหนึ่งปีหรือครึ่งปีก็ไม่ใช่ปัญหา”

“ตามธรรมเนียมการสิ้นชีพของเชื้อพระวงศ์ รอจนถึงห้าเดือนค่อยฝังก็ยังไม่สาย”

ฉินเฟิงกล่าวจบก็หันหลัง เฉิงเมิ่งพลันเปล่งเสียงก้องว่า

“ข้ารู้จักเพียงหลี่หลาง นายอำเภอจากอำเภอฝูอวิ้น มิใช่เชื้อพระวงศ์ใด ๆ”

ฉินเฟิงหยุดชะงัก เขาหันกลับมาทันที ดวงตาเฉียบคมดุจเหยี่ยวจ้องตรงไปยังเฉิงเมิ่ง

ขณะเดียวกัน ทหารค่ายเทียนจีสามสิบเอ็ดคนก็ยกแหลนขึ้น

เหล่าทหารจากอำเภอเป่ยซีแปดร้อยคนยกโล่และขึ้นสายธนู

บรรยากาศโดยรอบตึงเครียดราวกับอยู่ในสมรภูมิรบ

เมื่อสัมผัสได้ถึงแววตาดุร้ายราวเสือและหมาป่าของฉินเฟิง เฉิงเมิ่งรับรู้ได้ทันที ฉินเฟิงย่อมกล้าสั่งสังหารอย่างแน่นอน

ฉินเฟิงมิได้เป็นเพียงแค่ขุนนางในเมืองหลวงอีกแล้ว

หากแต่เป็นแม่ทัพผู้เกรียงไกรในแดนเหนือ!

ช่วงขณะนี้ ไม่เพียงแต่เฉิงเมิ่งที่หัวใจหนักอึ้ง เหล่าทหารรักษาพระราชวังรอบกายต่างก็มีเหงื่อซึมฝ่ามือ

ถึงพวกเขาจะได้รับการขนานนามว่าเป็นกองกำลังชั้นยอดในหมู่กองทัพแห่งเมืองหลวง ทว่าไม่เคยผ่านการขัดเกลาจากไฟสงคราม

เมื่อเปรียบเทียบกับกองกำลังดุดันราวเสือและหมาป่าที่ผ่านความเป็นความตายมานับครั้งไม่ถ้วนของฉินเฟิง ในด้านขวัญกำลังใจพวกเขาได้พ่ายไปแล้วโดยปริยาย

แม้ความจริงแล้ว หากปะทะกัน ด้วยกำลังพลของทหารรักษาพระราชวัง พวกเขาย่อมสามารถสังหารฉินเฟิงกับกองกำลังของเขาได้สิ้นซาก

ทว่าเหล่าทหารรักษาพระราชวังที่อยู่ตรงนี้จะมีผู้ใดมีขวัญกำลังใจจนสร้างฉากนั้นได้บ้างเล่า?

ครู่หนึ่งหลังจากเผชิญหน้า ฉินเฟิงก็ผ่อนลมหายใจ สุดท้าย เหตุผลก็ยังพอข่มอารมณ์ลงได้

ไม่ว่าจะเป็นฉินเฟิงหรืออำเภอเป่ยซีล้วนยังต้องพึ่งพาการสนับสนุนจากแคว้นต้าเหลียงทั้งสิ้น

หากบาดหมางกับทหารรักษาพระราชวัง แหล่งรายได้ทั้งมวลของฉินเฟิงย่อมถูกตัดขาด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน