บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 546

บทที่ 546 กลยุทธ์สงบศึก

หนิงหู่ไม่ยอมจากไป ตอนนี้ฉินเฟิงต้องการสหายคอยเคียงข้าง หนิงหู่ย่อมไม่ทิ้งให้เขาอยู่ตามลำพัง โดยเฉพาะในยามที่ต้องเผชิญหน้ากับฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเช่นนี้

ฉินเทียนหู่กังวลว่าหย่งอันโหวจะร้อนใจ แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกโล่งใจไม่น้อย

ฉินเฟิงมีสหายร่วมตายเช่นนี้ นับเป็นโชคดีของเขา

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นนอกประตู

ฉินเสี่ยวฝูที่ร่วมเดินทางกลับมาเมืองหลวงวิ่งพรวดพราดเข้ามา

“นายน้อย มีเหล่าขุนนางมารออยู่ด้านนอกขอรับ!”

“มีทั้งคนจากกรมพีธีการและกรมสมโภช*[1] รวมแล้วนับสิบคนทีเดียวขอรับ”

ทุกคนรวมถึงฉินเทียนหู่ต่างหันไปมองฉินเฟิง

แต่ฉินเฟิงกลับยังมีแววตาเรียบเฉยราวกับไม่ได้ใส่ใจการมาเยือนครั้งนี้

“กรมพีธีการและกรมสมโภชล้วนรับผิดชอบเกี่ยวกับพิธีศพ พวกเขามาที่นี่คงเพื่อจัดการเรื่องศพของหลี่หลาง ไม่ต้องใส่ใจหรอก”

ฉินเฟิงสูดหายใจเข้าลึก พยายามระงับความโกรธและความขุ่นเคืองในใจ เขาหันไปหาฉินเทียนหู่

“ท่านพ่อ ขุนนางจากกรมพีธีการและกรมสมโภชล้วนเป็นสหายเก่าแก่ของท่าน เช่นนี้ข้าขอให้ท่านหลีกทางสักครู่ ทิ้งเรื่องนี้ให้ข้าจัดการเถิด”

ฉินเทียนหู่ไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขารีบหันกายกลับเข้าไปยังเรือนด้านหลัง

จากนั้นขุนนางจากกรมพีธีการและกรมสมโภชต่างก็เดินเข้ามาตามการต้อนรับอย่างนอบน้อมของฉินเสี่ยวฝู

เดิมทีขุนนางเหล่านี้อาศัยว่า ‘มีคนมากย่อมมีพลัง’ จึงแสดงความหยิ่งยโสออกมาทางสีหน้า

แต่พอสบกับสายตาเฉียบคมราวใบมีดของฉินเฟิงซึ่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าโลงศพ ทั้งยังมีทหารหน้าตาดุดันดาหน้ากันเข้ามา

เหล่าขุนนางผู้หยิ่งผยองก็อ่อนระทวย เปลี่ยนสีหน้าเป็นแย้มยิ้มประจบประแจง

ในบรรดาขุนนางเหล่านี้ ผู้ที่มีตำแหน่งสูงสุดคือ เฉินโย่ว ขุนนางจากกรมสมโภช

ครั้นเฉินโย่วขยิบตาเป็นสัญญาณ เหล่าขุนนางก็ทำทีเคารพศพของหลี่หลาง

เมื่อเสร็จสิ้นการเคารพศพ เหล่าขุนนางก็พากันถอยห่างออกไปยืนขนาบสองฝั่ง เหลือเฉินโย่วยืนอยู่ตรงหน้าฉินเฟิงเพียงผู้เดียว ตอนนี้เขาพยายามแสดงแววตาจริงใจอย่างยิ่ง

“ฉินเชียนฮู่ ท่านนำทหารชายแดนเหนือเข้าต่อสู้กับพวกคนเถื่อนเป่ยตี๋ ขับไล่พวกมันได้สำเร็จ สร้างวีรกรรมอันเกรียงไกร ฮ่องเต้ปลาบปลื้มพระทัยยิ่งจึงรับสั่งแต่งตั้งท่านขึ้นเป็นว่านฮู่โหว”

“นับตั้งแต่มีการสถาปนาแคว้นต้าเหลียง ยังไม่เคยมีการแต่งตั้งตำแหน่งผู้บังคับกองหมื่นมาก่อน ท่านเป็นคนแรกและคนเดียวที่ได้รับพระกรุณาเช่นนี้”

“ถึงตำแหน่งว่านฮู่โหวจะยังคงเป็นขุนนางชั้นโหวแต่ก็ถือเป็นขุนนางชั้นโหวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแผ่นดิน”

“เมื่อถึงงานเลี้ยงฉลองในอีกสามวันข้างหน้า ฮ่องเต้มีพระบัญชาประกาศให้ราษฎรได้รับรู้โดยทั่วกัน”

เดิมทีฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าเหลียงแต่งตั้งฉินเฟิงเป็น ‘สือฮู่’ ที่ไม่เคยมีมาก่อนเพื่อทำให้เขาอับอาย มิหนำซ้ำยังเป็นการข่มขู่

บัดนี้ฮ่องเต้ต้าเหลียงแต่งตั้งฉินเฟิงเป็น ‘ว่านฮู่โหว’ ซึ่งไม่เคยมีมาก่อนเช่นกัน

ฉินเฟิงมิได้ยินดีแม้แต่น้อยแต่กลับรู้สึกเย้ยหยันเสียมากกว่า

ตราบใดที่ฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าเหลียงพอใจ ไม่ว่าจะเป็นผู้บังคับกองหมื่น ผู้บังคับกองแสน หรือผู้บังคับกองล้าน จะตั้งอย่างไรล้วนได้ทั้งนั้น

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงทรงพระราชทานตำแหน่งขุนนางให้ นี่ก็แค่การให้ตำแหน่งเล็กน้อยลบล้างเลือดเนื้อที่เหล่าทหารชายแดนเหนือสละไปมิใช่หรือ?

“ใต้เท้าเฉิน ฝ่าบาทมีรับสั่งใดอื่นอีกหรือไม่? กล่าวมาตามตรงเถิด ไม่ต้องอ้อมค้อม”

เฉินโย่วจ้องมองฉินเฟิงอย่างไม่แสดงอารมณ์

นายน้อยผู้นี้มีพรสวรรค์เลิศล้ำ ไม่ว่าจะเป็นการค้าหรือกลศึกล้วนเฉียบแหลม

มิเช่นนั้นเขาคงไม่สามารถไต่เต้าจนกลายเป็นนายน้อยแห่งอำเภอเป่ยซีผู้ควบคุมกองกำลังมหาศาลตั้งแต่ยังเยาว์วัยได้

ผู้ใดครอบครองกองกำลังทหารย่อมต้องคอยระมัดระวังคนผู้นั้นเป็นพิเศษ

ยิ่งถ้าคนคนนั้นเป็นฉินเฟิง ‘ผู้ทำให้เป่ยตี๋แตกพ่าย’ ด้วยแล้วยิ่งประมาทไม่ได้

“มิตรภาพแนบแน่นระหว่างนายน้อยฉินกับท่านหนานหลี่หลาง ฝ่าบาทประทับใจยิ่ง”

“เพียงแต่… บางสิ่งในอดีตมิอาจเอ่ยถึง วันนี้บทสนทนาระหว่างเราสองคนจะรับรู้กันภายในห้องโถงนี้เท่านั้น”

“เมื่อข้าก้าวพ้นประตูออกไป ข้าขอให้ท่านลืมเลือนทุกสิ่งที่ได้ยินเสีย…”

“มิทราบว่านายน้อยฉินเคยได้ยินเรื่อง ‘การแย่งชิงบัลลังก์’ มาบ้างหรือไม่?”

“ราชบัลลังก์ย่อมถูกแย่งชิงอยู่เสมอ ไม่เคยเสียสละให้กัน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน