บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 547

บทที่ 547 เรื่องธรรมดา

ดวงตาของเฉินโย่วเบิกกว้างจนแทบถลน เขาจ้องมองฉินเฟิงอย่างไม่เชื่อหู

นายน้อยผู้นี้กล้าหาญเกินไปแล้ว อีกฝ่ายกล้าตำหนิฝ่าบาทต่อหน้าธารกำนัลได้อย่างไร

ฉินเฟิงราวกับมองทะลุความพรั่นพรึงในดวงตาของเฉินโย่ว

นายน้อยหนุ่มอดหัวเราะไม่ได้ เขากล่าวว่า “ไหนเมื่อครู่ขุนนางเฉินเพิ่งกล่าวว่าถ้อยคำในวันนี้จะไม่หลุดออกไปนอกโถงนี้ไม่ใช่หรือ?”

“หรือว่าเพียงพริบตาเดียวก็ลืมเลือนเสียแล้ว?”

“ขุนนางเฉินอยู่เคียงข้างฝ่าบาทมาเนิ่นนาน วาจาและการกระทำจริงเท็จปะปนจนผู้คนไม่อาจหยั่งถึงจริง ๆ”

ฉินเฟิงลุกขึ้นยืนอย่างเนิบช้า เดินไปขวางหน้าเฉินโย่ว เขาเหลือบตาดูเมฆดำที่ค่อย ๆ ก่อตัวนอกโถง

แม้ใบหน้าจะยังอ่อนเยาว์แต่แววตากลับเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง

เปลี่ยนไปจนขุนนางน้อยใหญ่ตรงหน้าจดจำแววตาเดิมของนายน้อยเจ้าสำราญไม่ได้แล้ว

“หากข้ารับพระราชโองการสงบศึกของฝ่าบาท ข้าจะบอกท่านให้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น…”

“ข้าจะรู้สึกผิดต่อวิญญาณของหมิงอ๋อง จากนี้ย่อมไม่มีหน้ากลับไปชายแดนเหนืออีก”

“ไพร่ฟ้าในอำเภอเป่ยซีจะรับรู้ว่าข้าฉินเฟิงมิใช่อะไรนอกจากคนหลอกลวง พูดอย่างทำอย่าง”

“จากนั้นขวัญกำลังใจของประชาราษฎร์ในชายแดนเหนือก็จะเริ่มเสื่อมถอย แล้วฝ่าบาทก็จะจัดการกับพวกข้าทีละคน”

“ไม่เกินสามปี ตัวข้าฉินเฟิง แม่ทัพทั้งสาม และสมาชิกตระกูลฉินนับสิบชีวิต หรือแม้แต่หนิงหู่ผู้ยืนเคียงข้างข้า พวกเราจะต้องถูกนำตัวขึ้นแท่นประหาร”

“จนถึงตอนนี้ข้าไม่มีเคยมีเจตนาจะเผชิญหน้ากับฝ่าบาท แต่ฝ่าบาทกลับทรงระแวงข้าราวกับข้าเป็นตัวอันตราย”

“ถูกแล้ว ฝ่าบาททรงบีบบังคับให้ข้ากลายเป็นเช่นนี้เอง”

ฉินเฟิงมองท้องฟ้าที่มืดลงทุกที นึกย้อนไปถึงความสัมพันธ์ครั้งอดีตระหว่างฮ่องเต้กับเขา จากนั้นหัวใจก็พลันรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา

ยามนั้น ต่อให้ฉินเฟิงก่อเรื่องร้ายแรงเพียงใดหรือจะเอ่ยวาจาไม่น่าฟัง เขาก็ถูกมองว่าเป็นเพียงตัวตลก

ฝ่าบาทไม่เคยเอาอะไรมาใส่พระทัย

แต่บัดนี้ทุกถ้อยคำและการกระทำของเขากลับส่งผลต่อความเป็นความตายของอำเภอซีเป่ยทั้งหมด

นายน้อยฉินจึงมิกล้าจำนน

“ไม่ต้องมีงานเลี้ยงฉลองชัยชนะหรอก ข้าฉินเฟิงมิคู่ควรจะเป็นตัวแทนเหล่าทหารผู้สละชีพและมัวเมาเสพสุขเพียงลำพัง”

เหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มแผ่นหลังของเฉินโย่ว

ก่อนหน้านี้เขาคิดเพียงว่า ความสัมพันธ์ระหว่างฉินเฟิงกับฝ่าบาทมีรอยร้าว

อย่างมากเรื่องตำแหน่งของหลี่หลางก็คงทำให้เกิดความขุ่นเคืองขึ้นนิดหน่อย

แต่ที่ไหนได้ ฉินเฟิงกลับเห็นว่าตำแหน่งของหลี่หลางสำคัญยิ่งกว่าชีวิตตนเอง

“นายน้อยฉิน งานเลี้ยงฉลองชัยชนะครั้งนี้ฝ่าบาทมีรับสั่ง หากท่านไม่ไปถือว่าขัดพระราชโองการ!”

ฉินเฟิงเหลือบมองด้วยหางตา “ข้าไม่เคยขัดพระราชโองการ แต่ครั้งนี้… ข้าอยากลองดู”

เฉินโย่วเบิกตากว้าง จ้องฉินเฟิงอย่างงุนงง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนเฉินโย่วจึงได้สติคืนมา

เขาพูดถึงขนาดนี้แล้ว ให้พูดมากกว่านี้ก็คงไร้ประโยชน์อยู่ดี!

เฉินโย่วไม่ลังเลอีกต่อไป เขาสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินออกไปทันที ขุนนางกรมพิธีการและขุนนางจากกรมสมโภชต่างก็รีบก้าวตามหลัง

ฉากนี้ยิ่งทำให้หัวใจฉินเฟิงเย็นเฉียบ

สิ่งที่เรียกว่าการเคารพต่อเชื้อพระวงศ์ของพวกเขาเป็นเพียงแค่การกระทำฝืนใจ เพราะสถานการณ์บีบบังคับ

หนิงหู่ขมวดคิ้วแน่น ลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็รวบรวมความกล้าเดินไปหาฉินเฟิงแล้วกระซิบว่า “พี่ฉิน การขัดขืนรับสั่งเท่ากับการหาเรื่องตาย”

แต่ฉินเฟิงโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “หากเป็นเมื่อก่อน ข้าคงตายไปหมื่นครั้งแล้ว”

“ตอนนี้ กองทัพชายแดนเหนือฟังคำสั่งข้ามากกว่าพระราชโองการและทั้งสองแคว้นก็กำลังจะเจรจาสงบศึก ต่อให้ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจะเกลียดข้าแค่ไหน พระองค์ก็จะไม่เสี่ยงสั่งประหารข้า ขุนนางผู้มีความดีความชอบในครั้งนี้”

“คราวนี้หากข้าไม่เผชิญหน้ากับฮ่องเต้ หลี่หลางจะต้องแบกรับความอัปยศไปชั่วชีวิต”

เมื่อเอ่ยเช่นนี้ ฉินเฟิงก็มองไปที่หนิงหู่พลางถอนหายใจเบา ๆ “หนิงหู่ หากเจ้ากังวลก็ถอนตัวได้ทุกเมื่อ”

หนิงหู่เบิกตากว้าง รีบกล่าว “พี่ฉิน พวกเราสองคนฝ่าฟันความเป็นความตายด้วยกันมาตั้งมาก ท่านยังพูดเช่นนี้อีกหรือ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน