บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 55

บทที่ 55 ท้าทาย

ใบหน้าของหลี่รุ่ยเปลี่ยนไปทันที

เรื่องนี้หากได้รับการดูแลโดยศาลต้าหลี่ก็ยังพอไกล่เกลี่ยได้ ด้วยสถานะและสายสัมพันธ์ของหลี่รุ่ยกับท่านผู้พิพากษา เพียงเขาเอ่ยออกมาประโยคเดียว คดีนี้จะถูกทิ้งให้คลุมเครือต่อไปเรื่อย ๆ แต่หากฮ่องเต้ออกพระราชโองการด้วยพระองค์เอง สถานการณ์จะต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ต่อให้ผู้พิพากษากล้าปิดบังความจริง แต่ในเมืองหลวงแห่งนี้มีสายสืบของฝ่าบาทอยู่เต็มไปหมด ความประมาทเพียงเล็กน้อยอาจทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่ บางทีอาจเข้าขั้นหายนะ

เขารู้ว่าไอ้นายน้อยเจ้าสำราญนี่จะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีโหดร้ายเช่นนี้!

หัวใจของหลี่รุ่ยสั่นไหว หากความจริงเปิดเผยก็เท่ากับว่า คนที่หลอกลวงฮ่องเต้คือเขาเอง ดังนั้นนายน้อยหลี่ย่อมไม่ปล่อยให้ฉินเฟิงทำสำเร็จได้โดยง่าย เขารีบคุกเข่าคำนับ “ฝ่าบาทโปรดพิจารณาด้วย ตอนนี้ที่เป่ยตี๋ตั้งด่านเต็มไปหมด ต่อหน้าศัตรูสิ่งสำคัญที่สุดคือจิตใจที่มั่นคงของผู้คน ตระกูลหลี่แต่ไหนแต่ไรก็ใสซื่อมือสะอาด จะมีเงินมาสนับสนุนการสืบสวนครั้งนี้ได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”

เมื่อได้ฟังคำพูดของหลี่รุ่ย นายน้อยตระกูลฉินก็แทบจะระเบิดหัวเราะออกมา

เดิมทีคิดว่าตัวเองหน้าหนาพอแล้ว คิดไม่ถึงว่าหลี่รุ่ยผู้นี้ก็ไม่เบา เขาใช้จ่ายหลายหมื่นตำลึงเงินโดยไม่แม้แต่จะกะพริบตา ตอนนี้มากล่าวว่าตระกูลหลี่ใสซื่อมือสะอาดอย่างนั้นรึ?

เรื่องการใส่ร้ายคุณหนูเซี่ย ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงรู้ชัดเกี่ยวกับความเป็นมาที่แท้จริง แต่ในฐานะฮ่องเต้ การเข้าแทรกแซงทุกเรื่องไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก เมื่อเห็นว่าฉินเฟิงกำลังทำสงครามน้ำลายกับหลี่รุ่ยและคนอื่น ๆ เขาก็เข้าใจสถานการณ์โดยรวมได้อย่างชัดเจน ใบหน้าของหลี่รุ่ยซีดเซียว อีกฝ่ายดูหวาดกลัวมากเหลือเกิน

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ในราชสำนักตระกูลฉินกับตระกูลหลี่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด นอกราชสำนักทายาทของพวกเขาก็ไม่ลงรอยกัน แต่ดูท่าแล้ว หลี่รุ่ยผู้นี้หาใช่คู่ต่อสู้ของฉินเฟิงไม่ พูดง่าย ๆ คือ อย่างไรเสีย นายน้อยตระกูลหลี่ก็คงจะต้องเสียท่าให้กับนายน้อยตระกูลฉิน แต่คิดไปคิดมาก็โล่งใจอยู่เหมือนกัน เพราะหากฉินเฟิงเป็นคนไร้ความสามารถจริง ๆ ไม่รู้ว่าต้องตัดหัวกี่หัวจึงจะชดใช้ความผิดที่ล่วงเกินเบื้องสูงได้

เรื่องนี้ไม่ควรสืบสาวราวเรื่องต่อ ขณะที่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงกำลังจะขับไล่บุตรหลานขุนนางที่ไม่เคารพกฎเหล่านี้ออกไป ก็มีเสียงตะโกนทุ้มต่ำดังขึ้นเสียก่อน

“ฉินเฟิง เจ้าคนต่ำช้า กล้าทำแต่ไม่กล้ายอมรับ จะมัวพล่ามอยู่ทำไมมากมาย? สุดท้ายก็แค่ต้องการทำให้ตัวเองพ้นผิด คนไร้ยางอายเช่นเจ้าไม่คู่ควรกับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์!”

ใบหน้าของหนิงหู่เขียวคล้ำ เขาไม่สนใจอะไรอีกต่อไป ในเมื่องฉินเฟิงกล้าโจมตีเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ ก็เท่ากับเป็นศัตรูตัวฉกาจของเขา

ท่านโหวน้อยหยัดกายลุกขึ้นทันที เขากล่าวคำนับฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง “ฝ่าบาทโปรดเป็นพยาน กระหม่อมจะส่งสาส์นท้าประลองฉินเฟิง!”

เดิมทีฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงไม่ได้ใส่ใจ ‘เรื่องเล็กน้อย’ เหล่านี้เลย แต่เมื่อได้ยินคำพูดของหนิงหู่ เขาก็เริ่มสนใจขึ้นมา “ส่งสาส์นท้าประลองหรือ?”

ท่าทางของหนิงหู่แน่วแน่ ดวงตาดุร้ายคู่นั้นแทบลุกเป็นไฟ “ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมต้องการท้าประลองกับฉินเฟิง! หากเขาแพ้ เขาต้องยอมรับเรื่องที่เป็นตัวการปล่อยข่าวลือทำลายชื่อเสียงของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ อย่าได้กล่าวความเท็จอีก! แต่ถ้ากระหม่อมแพ้ ฝ่าบาทจะลงโทษอย่างไรก็ตามแต่มีบัญชา”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ท่านโหวน้อยก็สะบัดหน้ากลับมา สายตาอันเฉียบคมของเขาพุ่งตรงไปยังฉินเฟิง “คนแซ่ฉิน อย่าบอกนะว่าเจ้ามิกล้า!”

เมื่อเผชิญหน้ากับหนิงหู่ที่กำลังโกรธแค้น ฉินเฟิงก็เกาบั้นท้ายพลางพูดออกมาด้วยหน้าตาใสซื่อ “ข้าก็ไม่กล้าจริง ๆ นั่นแหละ แล้วเจ้ามีปัญหาอะไรไม่ทราบ?”

หนิงหู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ “คนต่ำช้าก็คือคนต่ำช้า ไม่แปลกใจเลยที่เจ้ากล้าทำลายชื่อเสียงของผู้อื่น”

หนิงหู่รู้ว่าฉินเฟิงเป็นจอมเสเพล การยั่วยุไม่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกสะทกสะท้าน ท่าวโหวน้อยจึงหันกลับมาหมอบคำนับลงกับพื้น “ฝ่าบาทโปรดรับสั่งให้ให้ฉินเฟิงสู้กับกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

“ผู้ใดแพ้ห้ามมาเจอเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์อีก!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน