บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 558

บทที่ 558 ร่วมมือต่อต้านตระกูลฉิน

ขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ต่างก็เดินออกจากท้องพระโรง ฉินเฟิงเอามือไพล่หลังเดินอย่างเงียบงันนำหน้าขุนนางทั้งหลาย

แววตาของเขาสับสนไม่มั่นคง จิตใจหมองหม่น ไม่มีความภาคภูมิใจจากชัยชนะเลยแม้แต่น้อย

หลังการประลองปัญญาในราชสำนักวันนี้ ไม่เพียงแค่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง แต่ทั้งราชวงศ์หลี่จะมองเขาเป็นเสี้ยนหนาม

และปรารถนาจะกำจัดให้สิ้นซาก

เดิมทีฉินเฟิงสามารถใช้หนทางอื่นที่ยืดหยุ่นและชาญฉลาดกว่านี้เพื่อทำให้ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเกรงกลัวได้

แต่น่าเสียดาย…

ฉินเฟิงไม่มีตระกูลหลินและตระกูลใหญ่ทางใต้ที่สั่งสมรากฐานมานานหลายชั่วอายุคน

สิ่งที่ชายหนุ่มมีอยู่คือความรุนแรงทางชายแดนเหนือเท่านั้น

ดังนั้น ฉินเฟิงจำต้องเลือกใช้วิธีนี้ซึ่งได้ผลเร็ว รุนแรง และมีผลกระทบมากที่สุดแทน

ชนะแล้วอย่างนั้นหรือ? เหมือนจะชนะแล้ว แต่ก็ยังไม่ชนะอย่างขาดลอย

ฉินเทียนหู่เสนาบดีกรมกลาโหมและขุนนางจากพลพรรคเถาหลินเดินตามฉินเฟิงมาเงียบ ๆ

เมื่อมองแผ่นหลังลึกลับซับซ้อนของบุตรชาย ฉินเทียนหู่ก็เผลอถอนหายใจออกมาเบา ๆ

เรื่องนี้ฉินเฟิงไม่ได้ผิดไปเสียทั้งหมด เขาทำไปเพื่อชายแดนเหนือและตระกูลฉินทั้งสิ้น

ตั้งแต่ฉินเฟิงกลับมายังเมืองหลวง ฉินเทียนหู่ก็วางตัวให้ต่ำต้อยกว่าเดิมมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ในราชสำนัก หากไม่มีเรื่องจำเป็นจริง ๆ เขาจะไม่เอ่ยอะไรเลย

ดังคำกล่าวที่ว่า พูดมากผิดมาก พูดน้อยผิดน้อย

ฉินเทียนหู่จะไม่ยอมให้ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงมีโอกาสกล่าวโทษ ขอเพียงเขาตั้งใจทำหน้าที่ของเสนาบดีกรมกลาโหมโดยไม่ให้มีข้อผิดพลาดเป็นพอ

เท่านี้ก็ถือเป็นการช่วยเหลือฉินเฟิงได้ดีที่สุดแล้ว

บัดนี้ฉินเฟิงเข้มแข็งมาก ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงย่อมเกรงใจ ไม่กล้าที่จะใช้วิธี ‘ปั้นน้ำเป็นตัว’ เพื่อปลดฉินเทียนหู่ออกจากตำแหน่ง

อีกทั้งบรรพชนของฮ่องเต้ยังเคยกำหนดกฎเกณฑ์ไว้ ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจึงทำอะไรได้ไม่สะดวกนัก

หากมิใช่ความผิดร้ายแรงจริง ๆ แม้แต่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็มิอาจปลดขุนนางชั้นสูงออกจากตำแหน่งได้โดยง่าย

ศัตรูภายนอกสงบแล้ว ต่อไปก็ถึงเวลาจัดการกับปัญหาภายในเสียที

ฉินเฟิงห้ามพ่ายแพ้

เพราะหากฉินเฟิงพ่ายแพ้ ผู้สนับสนุนเขาทั้งหมดจะถูกกำจัดจนสิ้นซาก

…

ณ จวนตระกูลหลิน บรรยากาศตึงเครียดถึงขีดสุด

ไท่เป่าหลินนั่งอยู่บนเก้าอี้ราชครู จ้องมองถ้วยชาเบื้องหน้าโดยมิได้กล่าววาจาใดเนิ่นนาน

เสนาบดีกรมยุติธรรมเองก็นั่งอยู่ด้านข้างแต่ก็มิได้เอ่ยอะไรแม้แต่คำเดียว

ไม่นาน บ่าวรับใช้ก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

“ท่านผู้อาวุโส มีแขกมาเยี่ยมด้านหน้าขอรับ”

ไท่เป่าหลินขมวดคิ้ว “มิใช่กุ้ยเฟยใช่หรือไม่?”

บ่าวรับใช้ส่ายหน้าเป็นพัลวันด้วยสายตาเกรงกลัว

“คือองค์ชายรองขอรับ”

เมื่อทราบว่าองค์ชายรองมาโดยไม่บอกกล่าว ไท่เป่าหลินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ทว่ายังรักษาความสุขุมเอาไว้

เขาลุกขึ้นทันที พร้อมด้วยเสนาบดีกรมยุติธรรม จากนั้นจึงเดินออกไปต้อนรับด้วยตนเอง

แต่ยังไม่ทันพ้นห้องโถง องค์ชายรองก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า

โดยมีเพียงแขกชุดขาวติดตามมาคนเดียว

ไท่เป่าหลินและเสนาบดีกรมยุติธรรมมองหน้ากันแล้วคำนับอย่างพร้อมเพรียง

“คารวะองค์ชายรอง”

หลี่เฉียนไม่สนใจ เขาเดินแทรกระหว่างไท่เป่าหลินและเสนาบดีกรมยุติธรรมเข้าไปในห้องโถงทันที

จากนั้นจึงนั่งลงบนเก้าอี้ราชครูอย่างไม่เกรงใจ

องค์ชายรองรับถุงยาจากแขกชุดขาวมาแต้มเบา ๆ ที่หน้าผากซึ่งมีบาดแผล

ก่อนหน้านี้ในท้องพระโรง ฝ่าบาทระบายความโกรธที่มีอยู่ในใจออกมาทั้งหมด

ทั้ง ๆ ที่ความโกรธนี้ล้วนเกิดจากฉินเฟิง แต่เขากลับมาลงที่หลี่เฉียน

ในใจของหลี่เฉียนเต็มไปด้วยความแค้น

“ไท่เป่าหลิน เสนาบดีกรมยุติธรรม ไม่ต้องเกรงใจ นั่งลงเถิด”

“วันนี้ข้ามาหาพวกท่านเพื่อหารือเรื่องใดคงไม่ต้องเอ่ยให้มากความ”

“เอ่ยอย่างตรงไปตรงมากันเลยดีกว่า เรื่องกำจัดฉินเฟิง พวกท่านมีข้อเสนอใดหรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน