บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 559

บทที่ 559 ราชทูตแห่งแคว้นเป่ยตี๋

ก่อนฮ่องเต้องค์ปัจจุบันจะขึ้นครองราชย์ ฮองเฮาเป็นคู่ครองตั้งแต่สมัยพระองค์ยังเป็นเพียงองค์ชาย

ถึงแม้ว่าจนถึงทุกวันนี้จะยังไม่ให้กำเนิดพระราชโอรสหรือพระราชธิดา ทว่าก็ไม่เคยมีผู้ใดกังขาในตำแหน่งของฮองเฮา

กลับกัน ฮองเฮาประทับอยู่ในตำหนักลับ สูญสิ้นความสนใจในกิจการของวังหลังทั้งปวง มิหนำซ้ำยังเอาแต่นั่งสวดมนต์กินมังสวิรัติไปวัน ๆ

ด้วยเหตุนี้ แม้แต่กุ้ยเฟยผู้มีอำนาจสูงส่งก็แทบจะไม่มีความขัดแย้งกับฮองเฮา

ช่วงที่ผ่านมา ฮองเฮาวางตนเหนือทางโลกเพื่อความอยู่รอดปลอดภัย ทว่าฐานะ ‘มารดาของแผ่นดิน’ กลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของหายนะ

เรื่องนี้ฟังดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่

หรือไท่เป่าหลินคิดจะปลดฮองเฮาโดยไม่สนใจสิ่งใดในใต้หล้าแล้ว

เรื่องเช่นนี้ไม่ใช่ว่าผู้ใดก็สามารถทำได้

แต่อย่าลืมว่า แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังไม่มีอำนาจในการปลดฮองเฮา

ตามราชประเพณีโบราณที่บรรพชนได้วางเอาไว้ ต้องมีการตัดสินว่าฮองเฮากระทำความผิดร้ายแรง โดยฮ่องเต้ สามมหาเสนา และราชตระกูลตัดสินร่วมกันจึงจะสามารถปลดฮองเฮาออกจากตำแหน่งได้

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลหรือด้านกฎหมาย การปลดฮองเฮาออกจากตำแหน่งเป็นเรื่องที่แทบจะไม่มีทางเป็นไปได้เลย

ในใจของหลี่เฉียนได้ตัดสินเรื่องนี้ไปแล้ว

แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ ฉินเฟิงมีอำนาจและเขาก็จำเป็นต้องพึ่งพาการสนับสนุนจากไท่เป่าหลิน

“ไท่เป่าหลิน เรื่องการปลดฮองเฮาออกจากตำแหน่งยากเย็นเพียงใดท่านเองก็รู้อยู่แก่ใจ ไม่ต้องให้ข้าเอ่ยซ้ำ”

“เรื่องนี้ ข้ามิอาจกล่าวว่าจะสามารถทำให้สำเร็จได้ แต่ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่”

หากหลี่เฉียนตอบตกลงในทันที รังแต่จะทำให้ไท่เป่าหลินสงสัย

เมื่อเห็นหลี่เฉียนลำบากใจ ไท่เป่าหลินเองก็วางใจ จึงได้ตกปากรับคำอีกฝ่ายในทันที

ก่อนอื่นต้องร่วมมือกันจัดการกับฉินเฟิงก่อน แล้วค่อยหาทางปลดฮองเฮา สนับสนุนกุ้ยเฟยขึ้นเป็นใหญ่ในวังหลัง

ตราบใดกุ้ยเฟยขึ้นเป็นใหญ่ ตระกูลหลินก็จะมั่นคงดั่งภูผา

ไท่เป่าหลินหรี่ตาลง แววตาลึกลับและโหดเหี้ยม

“องค์ชายรอง หากข้าจำไม่ผิด วันคล้ายวันพระราชสมภพของพระองค์ใกล้จะมาถึงแล้ว”

“โหวฉินคือขุนนางผู้มีความชอบต่อแผ่นดิน ในอนาคตย่อมต้องให้เขามีส่วนร่วมในการเจรจา”

“ขุนนางใหญ่เช่นนี้ จำต้องอาศัยงานวันคล้ายวันพระราชสมภพเลี้ยงฉลองสักหน่อย ท่านว่าอย่างไร?”

หลี่เฉียนเข้าใจในทันที เขาสบตากับไท่เป่าหลินพร้อมกับเผยยิ้มออกมา

ทันใดนั้น ข้ารับใช้ของตระกูลหลินก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

“ท่านเสนาบดีกรมพีธีการส่งจดหมายมาแล้วขอรับ”

“ราชทูตแคว้นเป่ยตี๋มาถึงเมืองหลวงแล้ว!”

สิ่งที่ควรจะมา ในที่สุดก็มาเสียที…

เมื่อราชทูตแคว้นเป่ยตี๋มาถึง หมายความว่าเรื่องเจรจาระหว่างสองประเทศได้ถูกบรรจุเข้าสู่ระเบียบวาระอย่างเป็นทางการแล้ว

ต้องกำจัดฉินเฟิงก่อนที่สองแคว้นจะเจรจากัน

หากเริ่มการเจรจายุติสงคราม ฉินเฟิงในฐานะผู้บัญชาการแห่งกองทหารชายแดนเหนือจะมีบทบาทสำคัญในการเจรจาครั้งนี้

เกียรติยศและชื่อเสียงของฉินเฟิงจะยิ่งมั่นคง

เมื่อถึงวันนั้น การกำจัดฉินเฟิงจะกลายเป็นเพียงการต่อสู้ที่ยาวนานและเต็มไปด้วยการสูญเสีย

ส่วนราชบัลลังก์… คงไม่มีหนทางที่จะตกใส่หัวหลี่เฉียนแล้ว

ผลกระทบจากการกำจัดฉินเฟิงหลังการเจรจามีมากมายเพียงใดนั้น ไม่ได้อยู่ในขอบเขตที่ไท่เป่าหลินและหลี่เฉียนจะจินตนาการได้

หากต้องแลกกับการสูญเสียแผ่นดินบางส่วนไปเพื่อกำจัดฉินเฟิงก็ยังนับว่าคุ้มค่ามิใช่หรือ?

…

ข่าวการมาเยือนของเป่ยตี๋แพร่สะพัดออกไปอย่างรวดเร็ว

เพื่อมิให้เกิดความยืดเยื้อยามราตรีและป้องกันมิให้แคว้นเป่ยตี๋อาศัยจังหวะนี้ฟื้นฟูแสนยานุภาพ

เช้าวันรุ่งขึ้น ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจึงเรียกราชทูตแคว้นเป่ยตี๋ให้เข้าเฝ้า

ภายในท้องพระโรง ขุนนางฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ทั้งหลายต่างอยู่กันพร้อมหน้า

เดิมทีไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าแคว้นเป่ยตี๋ได้ส่งผู้ใดมาเป็นราชทูต

มิใช่ว่าแคว้นเป่ยตี๋จงใจปกปิด ทว่าความบาดหมางระหว่างแคว้นนั้นลึกล้ำ

ราษฎรแคว้นต้าเหลียงส่วนใหญ่ล้วนชิงชังแคว้นเป่ยตี๋ถึงกระดูก อาจจะมีพวกหัวรุนแรงซุ่มสังหารราชทูตระหว่างทางด้วยความโกรธแค้นได้

แม้สองแคว้นจะทำศึกกันแต่ก็ยังละเว้นราชทูตที่มาเยือนไว้

หากเจรจาอยู่แล้วราชฑูตถึงแก่ความตาย แคว้นต้าเหลียงคงจะเสียหายไม่น้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน