บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 562

บทที่ 562 กลยุทธ์ล้มล้างแคว้นเป่ยตี๋

ฉินเฟิงเด็กเลว เจ้าคงไม่ได้เสียสติไปแล้วกระมัง?

แม้ว่าการขายอาวุธสงครามจะมีความผิดถึงประหารชีวิต แต่ในเวลานี้กำลังอยู่ในช่วงเจรจาสันติภาพระหว่างทั้งสองแคว้น

ตามสุภาษิตที่ว่า เปรียบเทียบสองสิ่งแล้วเลือกเอาโทษที่เบากว่า

หากฉินเฟิงพูดอ้อมค้อมสักหน่อย ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงย่อมไม่สืบสวนจนเกินไป อย่างน้อยตอนนี้คงเก็บเรื่องนี้ไว้ก่อน

แต่ไอ้เจ้านี่กลับยอมรับต่อหน้าฝูงชน ทั้งยังอ้างว่าเป็น ‘การค้าอาวุธอย่างโปร่งใสและเที่ยงธรรม’ อีกต่างหาก

ในเมื่ออยากตายนัก ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็อยากจะดูว่า ฉินเฟิงจะโปร่งใสและเที่ยงธรรมได้ขนาดไหน!

“ฉินเฟิง การขายอาวุธสงครามเป็นเรื่องใหญ่ เจ้าให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลแก่เจิ้นหน่อยเถิด”

ฉินเฟิงรับรู้ได้ถึงสายตาประหลาดของขุนนางในที่ประชุม แต่ในใจกลับไม่มีความหวั่นไหวใด ๆ

“ดังที่ทุกท่านทราบกันดีว่า แคว้นที่ราบสูงเป็นแคว้นพันธมิตรของเป่ยตี๋”

“เนื่องจากแคว้นที่ราบสูงมีพรมแดนติดกับแคว้นต้าเหลียงน้อยมากจึงไม่ได้เป็นภัยคุกคามโดยตรงต่อดินแดนของเรา”

“กล่าวได้ว่า การมีอยู่ของแคว้นที่ราบสูงไม่ได้ให้คุณหรือโทษอันใดแก่แคว้นต้าเหลียง”

“แต่หากมองในมุมของเป่ยตี๋ สถานการณ์กลับตรงกันข้าม”

“แคว้นที่ราบสูงตั้งอยู่ทางตะวันตกของเป่ยตี๋ มีพรมแดนติดต่อกันยาวนับพันลี้และภูมิแคว้นภายในแคว้นที่ราบสูงล้วนเป็นเทือกเขาสลับซับซ้อน”

“ขณะที่เป่ยตี๋เป็นที่ราบลุ่มกว้างใหญ่ หากทั้งสองแคว้นเป็นศัตรูกัน แคว้นที่ราบสูงสามารถโจมตีลงมารุกรานดินแดนของเป่ยตี๋ได้ทุกเมื่อ”

“หากเป่ยตี๋ต้องการแก้แค้นแคว้นที่ราบสูงก็ต้องบุกขึ้นไป ในขณะเดียวกันก็เป็นเรื่องยากที่จะรับมือกับสภาพแวดล้อมที่พิเศษเช่นนั้น

“การโจมตีแคว้นที่ราบสูงสำหรับทุกแคว้นแล้ว ล้วนเป็นการลงแรงโดยไม่ได้รับผลตอบแทน เป็นการค้าขาดทุน เพราะต้นทุนกับกำไรสวนทางกัน”

“เราไม่อาจโจมตีแคว้นที่ราบสูงได้ มีเพียงดึงเข้ามาเป็นพวกเท่านั้น”

ฉินเฟิงไม่ปรานี แทงเข้าจุดอ่อนของเฉินซือตรง ๆ หรืออาจกล่าวว่าเป็นจุดตายของเป่ยตี๋ทั้งหมดก็ได้

ดังคำกล่าวที่ว่า ใครดีมาดีตอบ ใครร้ายมาร้ายตอบ

เป่ยตี๋ขาดแคลนเสบียงจึงจับจ้องต้าเหลียงที่มีพื้นที่กว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์อยู่ตลอดเวลา

ทุกครั้งที่สงครามปะทุขึ้น ล้วนหนีไม่พ้นหัวข้อเดียวกัน นั่นคือเสบียงอาหาร

เมื่อเทียบกับแคว้นเล็ก ๆ ที่ขาดแคลนเสบียงอย่างแคว้นที่ราบสูงแล้ว เป่ยตี๋กลับถูกมองว่าเป็นแคว้นที่แข็งแกร่งและอุดมสมบูรณ์

หากวันใดเป่ยตี๋และแคว้นที่ราบสูงเป็นศัตรูกัน สถานการณ์ของเป่ยตี๋จะเป็นเช่นเดียวกับสถานการณ์ของต้าเหลียงวันนี้

ความแตกต่างอยู่ที่เป่ยตี๋มีความสามารถที่จะโค่นล้มต้าเหลียงได้

ในขณะที่แคว้นที่ราบสูง แม้จะทุ่มเททรัพยากรทั้งหมดของแคว้นก็ไม่อาจสร้างความเสียหายอย่างหนักหน่วงให้แก่เป่ยตี๋

ด้วยเหตุนี้เอง แคว้นที่ราบสูงจึงเหมือนแมลงวันที่ฆ่าไม่ตายและไล่ไม่พ้น คอยรบกวนและรุกรานเป่ยตี๋อยู่ตลอด

ชายแดนฝั่งตะวันตกของเป่ยตี๋จะไม่มีวันสงบสุข

“หากเป่ยตี๋และแคว้นที่ราบสูงมีไมตรีต่อกันก็ไม่เป็นอันตรายต่อต้าเหลียงเราอยู่ดี”

“แต่หากเป่ยตี๋และแคว้นที่ราบสูงเป็นศัตรูกัน สำหรับต้าเหลียงแล้วกลับเป็นผลประโยชน์มหาศาล”

“ใต้หล้าล้วนรู้ดีว่า เป่ยตี๋ไม่ใช่แคว้นที่อุดมสมบูรณ์ มิเช่นนั้นคงไม่บุกรุกต้าเหลียงเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า”

“ตอนนี้สงครามระหว่างแคว้นได้ดูดกลืนพลังของเป่ยตี๋จนหมดสิ้น จึงไม่อาจให้ความช่วยเหลือแคว้นโดยรอบได้อีกต่อไป”

“สำหรับแคว้นที่ราบสูงแล้ว หากเป่ยตี๋ไม่อาจมอบสิ่งที่พวกเขาต้องการได้ พวกเขาก็จะหันหลังให้โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย”

“ท้ายที่สุดแล้ว ระหว่างแคว้นไม่มีศัตรูหรือมิตรถาวร มีเพียงผลประโยชน์เท่านั้นที่ยั่งยืนนิรันดร์”

เมื่อฉินเฟิงกล่าวมาถึงตรงนี้ บรรยากาศทั่วทั้งท้องพระโรงเงียบกริบ

ขุนนางทั้งปวงต่างจ้องมองฉินเฟิงอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง

ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าพ่อค้าเจ้าเล่ห์จะกล้าชักจูงแคว้นบรรณาการของเป่ยตี๋อย่างเปิดเผยเช่นนี้

มุมปากของฉินเฟิงยกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มแสนภาคภูมิ

“ท่านทั้งหลายอย่าเข้าใจผิด การชักจูงแคว้นที่ราบสูงนั้น อาวุธและเกราะไม่ใช่ประเด็นสำคัญ”

“สิ่งของเพื่อการยังชีพของประชาชนต่างหากที่สำคัญที่สุด”

“ส่วนอาวุธและเกราะมีไว้ให้ทหารม้าของแคว้นที่ราบสูงเท่านั้น”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน