บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 563

บทที่ 563 คุกเข่าคารวะ

ก่อนเข้าเมืองหลวง เฉินซือได้เตรียมใจรับมือกับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดและดีที่สุดไว้แล้ว

หลังจากการทดสอบและการต่อสู้ด้วยวาจา เฉินซือก็เข้าใจ

แคว้นต้าเหลียงที่เน้นวรรณกรรมมากกว่าการทหาร มีฉินเฟิงเป็นกระดูกแข็งจึงกลายเป็นแคว้นที่เพียบพร้อมทั้งด้านวรรณกรรมและการทหารไปโดยปริยาย

ตอนนี้การคิดจะฉวยผลประโยชน์จากฝ่ามือของแคว้นต้าเหลียงนั้นเป็นไปไม่ได้แล้ว

หลังจากครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนและชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสีย ในที่สุด เฉินซือก็เลือกที่จะประนีประนอม

เขาเผชิญหน้ากับฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงแล้วค่อย ๆ ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นแนบอก ตามด้วยคุกเข่าลงกับพื้นและคารวะ

“ข้าน้อย เฉินซือ ได้ล่วงเกินต่อฝ่าบาท ขอฝ่าบาทประทานอภัย”

“เมื่อข้าน้อยกลับถึงเมืองหลวงของแคว้นเป่ยตี๋จะรีบกราบทูลฮ่องเต้เพื่อรายงานการเจรจาครั้งนี้อย่างจริงใจที่สุด”

“นอกจากนี้…”

“ขอฝ่าบาทโปรดละทิ้งความตั้งใจที่จะโจมตีแคว้นของพวกข้าด้วยเถิด”

เฉินซือผู้ที่เมื่อครู่ยังหยิ่งผยองเหนือใคร ตอนนี้คุกเข่ายอมจำนนแล้ว

ขุนนางที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างมีสีหน้าเต็มไปด้วยความปีติยินดี เผยให้เห็นความภาคภูมิใจเล็กน้อย

ทุกคนเข้าใจดีว่า หากไม่ใช่เพราะฝีมืออันทรงพลังของฉินเฟิงที่ปราบปรามอีกฝ่ายลงไป เฉินซือจะยอมคารวะในครั้งนี้ได้อย่างไร

ยิ่งเป็นการเจรจากับประเทศที่แข็งแกร่ง ยิ่งต้องแข็งกร้าว ความอ่อนแอใด ๆ จะทำให้อีกฝ่ายได้ใจและเอาเปรียบ

ฉินเทียนหู่ยืดอกเชิดหน้า สายตาเปล่งประกายสดใสกว่าที่เคย ความภาคภูมิใจยากที่จะปิดบังได้

สมกับเป็นผู้สืบเชื้อสายตระกูลฉินของข้า

แม้แต่กระดูกที่แข็งที่สุดของเป่ยตี๋ก็ยังต้องคุกเข่ายอมจำนน

หลังจากเรื่องนี้ ลองมาดูกันว่าในราชสำนักนี้ ใครจะกล้าสงสัยสถานะของตระกูลฉินในการเจรจาสันติภาพอีก

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงทอดพระเนตรมองลงมาที่เฉินซือด้วยสายตาดูแคลน แต่ในใจกลับปีติยินดีเป็นอย่างยิ่ง

ไม่คิดเลยว่าเฉินซือที่พร้อมจะสละชีวิตเพื่อความถูกต้องจะถูกฉินเฟิงกดดันจนยอมแพ้

เมื่อมองดูเฉินซือที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความน่าเกรงขามของแคว้นต้าเหลียงในขณะนี้ได้ขึ้นสู่จุดสูงสุดแล้ว

มุมปากของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงอดแย้มสรวลไม่ได้ “เจ้าเป็นเพียงแค่ราชทูตต่างแคว้น กล้าดีอย่างไรมาล่วงเกินผู้อาวุโส โทษตายนั้นยกเว้นให้ได้ แต่โทษเป็นไม่อาจปล่อยผ่าน

ทว่าเนื่องในโอกาสที่การเจรจาสันติภาพระหว่างแคว้นใกล้เข้ามาแล้ว เจิ้นจึงไม่อยากจะก่อศึกอีก หวังว่าเจ้าจะรู้จักปฏิบัติตนดี ๆ

ภายในหนึ่งเดือน หากคณะทูตของเป่ยตี๋สามารถเข้ามาเมืองหลวงได้ตามกำหนด ก็ถือว่าเป่ยตี๋มีความจริงใจ หากไม่เป็นเช่นนั้น สงครามจะปะทุขึ้นอีกครั้ง!”

ตอนนี้ ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม

ในทางกลับกัน เฉินซือกลับแสดงความเคารพนบนอบ ไม่กล้าล่วงเกินอีกแม้แต่น้อย

“ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงมีพระมหากรุณาธิคุณอันใหญ่หลวง ข้าผู้เป็นทูตจะไม่ทำให้พระองค์ผิดหวังและจะพยายามอย่างเต็มที่ให้การเจรจาครั้งนี้สำเร็จลุล่วง”

ในที่สุดการเจรจาครั้งแรกที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดก็ปิดฉากลง

ต่อไปก็รอคอยการมาเยือนของคณะทูตจากเป่ยตี๋เท่านั้น

หลังเข้าเฝ้าเสร็จ ฉินเฟิงตั้งใจจะออกจากวังเลยแต่กลับถูกจางซิวเย่เรียกไว้

“ท่านโหวฉินโปรดรอก่อน ฝ่าบาทเรียกท่านไปที่ห้องทรงพระอักษร”

จางซิวเย่ ขุนนางเจ้าเล่ห์ผู้นี้เคยใส่ร้ายป้ายสีฉินเฟิงไม่น้อย ทว่าวันนี้กลับเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

โดยเฉพาะเมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาประจบสอพลอของจางซิวเย่ ฉินเฟิงก็อดรู้สึกขยะแขยงไม่ได้

แต่เมื่อมีคนยื่นมือมาหาก็ไม่ควรปฏิเสธ ฉินเฟิงจึงฝืนใจตอบกลับไปประโยคหนึ่ง

“ขันทีจางพูดเกินไปแล้ว ข้าเป็นเพียงแค่โหวเล็ก ๆ ไม่ใช่อะไรมากมาย”

“ในเมืองหลวงแห่งนี้ ผู้คนล้วนร่ำรวยและสูงศักดิ์ อ๋องและกงมีมากมายราวกับดาวบนฟ้า ตำแหน่งโหวไม่มีความหมายอะไรแม้แต่น้อย”

พอได้ยินดังนั้น ใบหน้าของจางซิวเย่ก็ยิ่งฉีกยิ้มกว้างขึ้น

“ฮ่า ๆ ท่านโหวฉินอารมณ์ขันจริง ๆ ข้าน้อยเทียบชั้นไม่ติดเลย”

“ก่อนหน้านี้ เจ้ากับข้าอาจมีเรื่องไม่เข้าใจกันบ้าง แต่ความแค้นควรคลี่คลาย ไม่ควรสะสม ต่อไปพวกเราควรอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข”

อยู่ร่วมกันหรือ? กับขันทีเจ้าเล่ห์อย่างเจ้า มีอะไรให้ต้องอยู่ร่วมกัน!

สายตาของฉินเฟิงเต็มไปด้วยความดูถูก จางซิวเย่ผู้นี้ก็แค่เห็นว่าข้าได้เปรียบในการเจรจา

รู้ว่าฮ่องเต้คงจัดการเขาไม่ได้ในเร็ววันและกลัวว่าเขาจะแก้แค้นทีหลังจึงมาทำดีด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน