บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 572

บทที่ 572 ทำลายชื่อเสียง

เมื่อโจวหมิงเดินผ่านหน้าฉินเฟิง เขาจงใจหยุดฝีเท้า ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ต่อหน้าผู้คนมากมาย เขาประสานมือคำนับฉินเฟิง

“ท่านโหวฉิน ข้าขอตัวไปก่อน ท่านโปรดรออีกสักครู่”

“ข้าคาดว่า เมื่อบรรดาบุตรหลานขุนนางเข้าไปนั่งกันหมดแล้ว ต่อมาก็คงเป็นเหล่าบัณฑิต”

“เมื่อถึงคราวของพ่อค้า ท่านจึงจะได้เข้าไป ไม่ต้องร้อนใจ อีกไม่นานก็ถึงแล้ว”

เมื่อคำพูดนี้เอ่ยออกไป ภายในงานก็เกิดเสียงหัวเราะขึ้นทันที

ว่านฮู่โหวผู้นี้ช่างไร้ค่าเสียจริง ถึงขั้นต้องอยู่รวมกับพวกพ่อค้า

แม้แต่พ่อค้าที่อยู่ในเหตุการณ์ ก็ไม่มีใครยืนอยู่ข้างฉินเฟิง

ต่างพากันเยาะเย้ยเสียดสีอย่างประหลาด

“ท่านโหวฉิน รอสักครู่ เมื่อเข้าไปแล้ว พวกเราอยู่โต๊ะเดียวกัน เชิญดื่มสักหลายจอก”

“พูดถูกต้อง หากว่ากันที่ฐานะ พวกเราอยู่ระดับเดียวกัน ฮ่า ๆ”

“องค์ชายรองเป็นผู้ที่จัดการทุกอย่าง พระองค์รู้ว่าท่านโหวฉินเชี่ยวชาญด้านการค้า จึงได้ให้ท่านโหวฉินอยู่กับพวกเรา”

“นี่เรียกว่าพระองค์เข้าใจความชอบของท่าน”

“ท่านโหวฉิน เมื่องานเลี้ยงจบลงแล้ว ท่านต้องขอบคุณองค์ชายรองให้ดี ๆ เล่า”

การเผชิญกับเสียงเยาะเย้ยของผู้คน ฉินเฟิงไม่เพียงไม่โกรธ แต่กลับยิ้มมุมปากเล็กน้อย ตลอดเวลายังคงยิ้มรับทุกคำพูด

ก่อนจะมา ฉินเฟิงยังคิดว่าองค์ชายรองต้องใช้วิธีการอะไรสักอย่างที่ไม่ธรรมดา ทำให้เขาตั้งตัวไม่ติดแน่นอน

ผลลัพธ์คือ…แค่นี้เองหรือ?

ช่างเป็นเรื่องเด็ก ๆ เสียจริง

หากเขาถูกยั่วโมโหได้ง่ายดายเช่นนี้ ก่อนหน้านี้ในราชสำนัก เขาคงจะฟันเฉินซือตายไปนานแล้ว

แล้วเขากับเฉินซือจะกลายมาเป็นมิตรกันได้อย่างไร?

ภายใต้สายตาจับจ้องของทุกคน ฉินเฟิงยกมือขึ้นช้า ๆ แล้วคำนับตอบโจวหมิง

“คุณชายโจว ท่านช่างมีน้ำใจยิ่งนัก เชิญท่านเถิด”

โจวหมิงชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่คิดว่าฉินเฟิงจะอดทนได้ถึงเพียงนี้ ถึงกับไม่สนใจคำท้าทายของข้าเลยสักนิด

ต้องรู้ว่าในใต้หล้านี้ฉินเฟิงได้รับการยอมรับอย่างยิ่งใหญ่

เขามีกำลังทหารจากชายแดนเหนือหนุนหลัง มีอำนาจและตำแหน่งสูงส่งเพียงใด

ส่วนเขาเป็นเพียงบุตรชายของจู่ซื่อกระทรวงยุติธรรม ช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว

หมัดนี้ของโจวหมิงราวกับว่าเขาได้ชกใส่ก้อนสำลีนุ่ม ๆ ซึ่งไร้ผลใด ๆ

เขาได้แต่แอบชายตามองหญิงสาวผู้ดีดกู่ฉิน

ที่วันนี้เยาะเย้ยฉินเฟิง ไม่ใช่เพราะเขากินอิ่มแล้วไม่มีงานทำ*[1]

แต่หวังว่าจะฉวยโอกาสนี้เกาะขาองค์ชายรองให้ได้

ตอนนี้ในเมืองหลวงมีข่าวลือว่าฝ่าบาทกำลังจะแต่งตั้งองค์รัชทายาท ซึ่งในบรรดาองค์ชายทั้งหมด มีเพียงองค์ชายรองและองค์ชายเจ็ดเท่านั้นที่มีความหวังมากที่สุด

แต่องค์ชายเจ็ดกลับไม่สนใจโลก อีกทั้งยังไม่มีพวกพ้องหรือผู้สนับสนุน

ตำแหน่งรัชทายาทนี้ แปดเก้าส่วนคงตกเป็นขององค์ชายรอง

เพื่อองค์ชายรอง ต่อให้ต้องเป็นศัตรูกับเฉินเฟิงก็ยังคุ้มค่า

หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินใช้สายตาส่งสัญญาณให้โจวหมิง เขาเข้าใจทันที

โจวหมิงไม่รีบเดินเข้าไป แต่หันกลับมายิ้มและมองฉินเฟิง

“ท่านฉินโหว มีเรื่องหนึ่งที่ข้าสงสัยมาตลอด”

“ไม่ใช่แค่ข้า ทั้งเมืองหลวง บรรดาบุตรหลานขุนนางทุกคนต่างก็สงสัย”

“ขอท่านโหวฉินช่วยไขข้อข้องใจได้หรือไม่เจ้าคะ”

เฉินเฟิงยิ้มตอบ

เมื่อครู่ที่โจวหมิงกับหญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินส่งสายตาให้กัน เฉินเฟิงเห็นหมดแล้ว

เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินต้องการใช้โอกาสนี้ทำลายอำนาจของเฉินเฟิง

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ฉินเฟิงก็จะเล่นกับนางอย่างเต็มที่

“ข้องใจเรื่องใด เจ้าว่ามาเถิด”

โจวหมิงกำหมัดแน่น แสร้งทำเป็นเลื่อมใส

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน