บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 574

บทที่ 574 ข้ารับใช้จัดการไม่ยาก

ฉินเฟิงทิ้งความสบายใจก่อนหน้านี้ไป สีหน้ายิ่งเคร่งขรึมขึ้นเรื่อย ๆ

“ฮ่องเต้ทรงมีพระบรมราชโองการแล้ว ยกย่องหลี่หลางเป็นโหว แต่คุณชายโจวยังคงเอ่ยคำว่า ‘คนอำเภอฝูอวิ้น’ ติดปากอยู่เช่นเดิม”

“ท่านคิดว่าหลี่หลางไม่คู่ควรกับบรรดาศักดิ์โหวหรือ หรือว่าจงใจละเลยพระบรมราชโองการของฮ่องเต้กันแน่”

“หรือว่า…”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ สายตาของฉินเฟิงก็เย็นชาอย่างที่สุดแล้ว

“ถึงแม้หลี่หลางจะถูกลดบรรดาศักดิ์ แต่ในร่างกายของเขายังคงมีเลือดของราชวงศ์หลี่ไหลเวียนอยู่ เจ้าคงไม่ได้ตั้งใจดูหมิ่นหลี่หลางกระมัง”

เรื่องที่หลี่หลางได้รับการยกย่องเป็นโหว ได้แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงแล้ว

โจวหมิงย่อมรู้เรื่องนี้ แต่หลี่หลางเคยสวมกางเกงตัวเดียวกับฉินเฟิงมาตลอด เขาจึงเป็นศัตรูขององค์ชายรองโดยธรรมชาติอยู่แล้ว

เพื่อเอาใจองค์ชายรอง โจวหมิงจึงไม่สนใจบรรดาศักดิ์ที่หลี่หลางได้รับการยกย่อง ยังคงเรียกหลี่หลางว่าคนจากอำเภอฝูอวิ้นเช่นเดิม

ถึงอย่างไรบรรดาศักดิ์นี้ก็นับว่าเป็นความอัปยศอดสูตลอดชีวิตของหลี่หลาง

ครั้งนี้ฉินเฟิงจับจุดนี้ไม่ปล่อย ถึงแม้โจวหมิงจะใจสั่น แต่ปากกลับไม่ยอมรับผิด

อย่างไรก็มีหญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินมองดูอยู่ข้าง ๆ หากก้มหัวให้ฉินเฟิง ก็จะพลาดที่พึ่งสูงอย่างองค์ชายรองไปเสียสิ้น

“ข้า…ข้าพูดผิดไป หากท่านฉินโหวคิดจะจับผิดเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ จะกลายเป็นว่าท่านมีใจคอคับแคบเกินไปแล้วมิใช่หรือ”

เรื่องเล็กน้อย?

หลี่หลางยอมสละชีวิตของตนเพื่อฟื้นฟูชื่อเสียงของตระกูล

แม้หลี่หลางจะสิ้นชีพไปแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าชื่อเสียงของหลี่หลางจะถูกเหยียบย่ำอย่างไร้เหตุผล!

ฉินเฟิงมีแววตาคมกริบ เรื่องนี้ไม่อาจผ่อนปรนแม้แต่น้อย

“การดูหมิ่นหลี่หลางก็เท่ากับดูหมิ่นข้า ฉินเฟิง และยังเป็นการดูหมิ่นนายทหารทุกนายที่เสียสละ”

“โทษประหารอาจยกเว้นได้ แต่โทษที่ต้องชดใช้ตลอดชีวิตนั้นยากที่จะอภัย ลงโทษเจ้าตบปากตัวเองยี่สิบที!”

“หากเจ้าลงมือเอง ก็คงไม่เป็นไร มิเช่นนั้น ข้าจะหาคนมาช่วยเจ้าเอง!”

โจวหมิงรู้สึกได้ถึงความคมกริบในแววตาของฉินเฟิง แผ่นหลังของเขาเย็นวาบโดยไม่ทันตั้งตัว

แต่พอนึกได้ว่าที่นี่คืองานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพขององค์ชายรอง ความหวาดกลัวในใจของโจวหมิงก็หายวับไปในพริบตา

“ฉินเฟิง วันนี้เป็นวันมงคลขององค์ชายรอง เจ้ากล้าก่อเรื่องที่นี่จริง ๆ หรือ?!”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฉินเฟิงก็หมดความอดทนในทันที

น้ำเสียงเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นที่ไม่อาจโต้แย้ง

“ฉินเสี่ยวฝู ช่วยคุณชายโจวหน่อย”

ฉินเสี่ยวฝูไม่มีคำพูดใด ๆ อีก มือข้างหนึ่งคว้าไหล่ของโจวหมิง อีกข้างก็ยกขึ้น

ใบหน้าของโจวหมิงซีดเผือดในพริบตา พูดตะกุกตะกัก “ฉินเฟิง ข้าว่าเจ้าคงเสียสติไปแล้ว!”

“ถึงจะไม่ใส่ใจข้า เจ้าก็ต้องคิดให้ดีว่าวันนี้เป็นวันคล้ายวันพระราขสมภพของใคร!”

สีหน้าของฉินเฟิงไร้ความรู้สึก แววตาก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ

โจวหมิงยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่น่าเสียดายที่ยังไม่ทันได้พูดออกมา ปากก็ถูกตบอย่างแรง

สำหรับคุณชายผู้อ่อนแอที่เติบโตมาในเมืองหลวง คุ้นเคยกับการกินดีอยู่ดี

พลังทำลายล้างของฝ่ามือนี้ไม่อาจกล่าวได้ว่าน้อย

โจวหมิงมีเลือดซึมออกมาที่มุมปาก ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง

เพียะ!

อีกฝ่ามือหนึ่ง

เสียงดังชัดเจน ก้องกังวานไปทั่วบริเวณประตู

แขกที่มาร่วมงานต่างพากันอ้าปากค้าง สายตาเต็มไปด้วยความตกใจและตะลึงงัน

ไม่มีใครคิดว่า ฉินเฟิงจะกล้าลงมือสั่งสอนแขกผู้มาร่วมแสดงความยินดีในงานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพขององค์ชายรอง

นี่ชัดเจนว่าไม่ได้ใส่ใจองค์ชายรองแม้แต่น้อย

แต่เมื่อนึกถึงการกระทำของฉินเฟิงหลังจากกลับมาเมืองหลวง ทุกคนก็พากันคลายความสงสัย

ท้ายที่สุดแล้ว…

ชายหนุ่มตรงหน้าผู้นี้ เป็นผู้ที่บังคับให้หลี่หลางย้ายเข้าโถงบรรพชน แม้แต่ฮ่องเต้ผู้ทรงสูงส่งในยุคปัจจุบันยังต้องหลบเลี่ยงคมดาบของเขา

เพียะ! เพียะ!

ฉินเสี่ยวฝูไม่เหลือช่องว่างให้แม้แต่น้อย ลงมืออย่างหนักหน่วง ตบโจวหมิงจนหน้ามืด คลื่นไส้ และอาเจียนเป็นเลือด

“เจ้าไม่รู้ว่าความตายอยู่ที่ไหนงั้นรึ กล้าดึงดูดความสนใจของนายน้อยข้า”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน