บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 575

บทที่ 575 เจ้าชนะแล้ว

ฉินเฟิงโกรธจนแทบอยากเอาหัวโขกกำแพง แต่ก็ไม่มีทางเลือก จึงหันหลังกลับ ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินอีกครั้ง

“ถึงแม้เจ้าจะเป็นข้ารับใช้ขององค์ชายรอง แต่ก็ไร้บรรดาศักดิ์ใด ๆ”

“เป็นเพียงบ่าวต่ำต้อย กล้าดียังไงมาขวางทางข้า ผู้เป็นถึงโหว ถือเป็นการล่วงเกินผู้ใหญ่อย่างชัดเจน!”

“ตามกฎหมายต้าเหลียง บ่าวที่ล่วงเกินนายตนเอง สามารถลงโทษประหารได้ทันที!”

เมื่อได้ยินดังนั้น หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินก็หัวเราะเยาะหยัน

นางไม่เชื่อหรอกว่า ฉินเฟิงจะกล้าลงมือกับนาง

ไม่เพียงไม่ยอมหลีกทาง สายตาที่มองฉินเฟิงยิ่งดูแคลนมากขึ้นไปอีก

บางคนถูกตามใจจนเคยตัว ถ้าไม่เห็นโลงศพก็คงไม่ยอมหลั่งน้ำตา

ฉินเฟิงไม่พูดมาก ส่งฉินเสี่ยวฝูไปยืมดาบที่อยู่ใกล้ ๆ นี้

เมื่อเห็นฉินเฟิงจะลงโทษหญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินจริง ๆ แขกในงานต่างถอยหลังหนี กลัวจะโดนลูกหลง

ในตอนนั้นเอง แขกชุดขาวที่ยืนมองอยู่ในลานมานานก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตู

“หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉิน ยังไม่รีบถอยไปอีกหรือ!”

แขกชุดขาวพูดเสียงเข้มอย่างไม่ยอมให้โต้แย้ง

นางมองแขกชุดขาวอย่างไม่อยากเชื่อ “ถอยไปหรือ? เพราะเหตุใด!”

“ท่านกลัวแล้วหรือ? ข้าไม่กลัวหรอก!”

“ข้าเป็นองครักษ์ใกล้ชิดขององค์ชายรองนะ ต่อให้เจ้ากล้าหาญกว่านี้อีกร้อยเท่า เจ้าก็ไม่กล้าทำอะไรข้าหรอก!”

หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินกล่าวด้วยสีหน้าหยิ่งผยอง ไม่ได้ใส่ใจฉินเฟิงแม้แต่น้อย

แขกชุดขาวมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ก่อนหน้านี้ เขาก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน

จนกระทั่งต้องคุกเข่าคำนับฉินเฟิงที่จวนของเขา แต่องค์ชายรองกลับไม่พูดอะไรสักคำเมื่อรู้เรื่องนี้

จากเหตุการณ์นี้ จะเห็นได้ว่าในเมืองหลวง นอกจากการไม่ให้เกียรติราชวงศ์ต่อหน้าแล้ว ไม่มีอะไรที่ฉินเฟิงไม่กล้าทำอีกแล้ว

ในขณะที่แขกชุดขาวกำลังกังวลใจอยู่นั้น ฉินเสี่ยวฝูก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับมีดทำครัวอยู่ในมือ

ฉินเฟิงรับมีดทำครัวมา แทบจะหัวเราะออกมาด้วยความโมโห

“เจ้าไปหามานานขนาดนั้น แล้วได้แค่ของเล่นแบบนี้กลับมางั้นหรือ?”

“ทื่อจนฆ่าหมูยังไม่ได้เลย”

ฉินเสี่ยวฝูทำหน้าเจื่อน “นายน้อย กฎหมายต้าเหลียงระบุไว้ว่า ประชาชนเก็บอาวุธส่วนตัวเป็นความผิดร้ายแรง”

“มีมีดทำครัวให้ใช้ ท่านก็พอใจเถอะนะ”

ฉินเฟิงยกขาเตะฉินเสี่ยวฝูที่บั้นท้ายทันที

“เจ้าเด็กเลว ก่อนหน้านี้เจ้ายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกฎหมายต้าเหลียงเลยไม่ใช่รึ? ตอนนี้รู้ได้ยังไง?”

ฉินเสี่ยวฝูรีบเดินหลบไปอีกทางสองสามก้าว หัวเราะเบา ๆ โดยไม่พูดอะไร

ฉินเฟิงไม่มีอารมณ์จะโกรธเจ้าหนุ่มนี่หรอก เขาลองใช้มีดทำครัวแล้วหันไปมองหญิงสาวผู้ดีดกู่ฉิน

ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน ทว่ามีดในมือกลับแฝงไปด้วยพลังอำนาจอันน่าสะพรึงกลัว

“ข้าจะนับถึงสาม ให้เจ้าคุกเข่าลงยอมรับผิด แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า มิเช่นนั้น จะลงโทษเจ้าที่นี่ และจะไม่ผ่อนปรนใด ๆ ทั้งสิ้น”

“หนึ่ง!”

หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินยังคงไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ

นางกำลังจะเยาะเย้ยอยู่บ้าง แต่แขกชุดขาวกลับขวางไว้

แขกชุดขาวคุกเข่าข้างหนึ่ง ยกกำปั้นขึ้นมาคำนับฉินเฟิงด้วยน้ำเสียงจริงใจยิ่ง

“ท่านฉินโหว นางติดตามองค์ชายรองตลอด ไม่คุ้นเคยกับโลกภายนอก จึงอดหยิ่งผยองไม่ได้ ขอท่านโหวฉินโปรดผ่อนปรนด้วย”

“ข้าขออภัยแทนนางด้วย ขออภัยท่านโหวฉิน!”

พูดจบ แขกชุดขาวที่คุกเข่าข้างเดียวก็เปลี่ยนเป็นคุกเข่าทั้งสองข้างทันที

โดยไม่สนใจแขกที่มาชุมนุมกัน ก้มหน้าลงคำนับฉินเฟิงถึงสามครั้ง

เห็นเหตุการณ์เช่นนี้ หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินอ้าปากค้าง ดวงตาตกตะลึงยิ่งนัก

แขกชุดขาวเป็นคนสนิทขององค์ชายรอง ในเมืองหลวงนี้ ใครต่างก็ต้องให้เกียรติเขาทั้งนั้น

แต่บัดนี้ แขกชุดขาวกลับละทิ้งศักดิ์ศรี คุกเข่าคำนับลงโดยไม่ลังเล

เหตุผลเดียวที่ทำให้ แขกชุดขาวยอมละทิ้งศักดิ์ศรี

คือฉินเฟิงกล้าฟันหญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินจริง ๆ!

เมื่อตระหนักถึงเรื่องนี้ กำแพงทางจิตใจของ หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินก็เริ่มสั่นคลอนแล้ว

สีหน้าของนางก็ไม่ได้ดูเย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้านี้ สายตาเห็นได้ชัดว่าเริ่มร้อนรนแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน