บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 576

บทที่ 576 พบเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์

ภายในเรือน หลี่เฉียนกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ ได้ยินเสียงพูดคุยอย่างคึกคักจากด้านนอกสวน สายตาของเขาแสดงความภาคภูมิใจออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

แม้ว่าแรงจูงใจของงานเลี้ยงวันคล้ายวันพระราชสมภพครั้งนี้จะไม่ใช่ความลับอะไร

แต่บรรดาผู้คนจากทุกสาขาในเมืองหลวงก็ยังคงมาเยือนอย่างคับคั่ง

เมื่องานเลี้ยงวันนี้ยิ่งคึกคัก ก็จะยิ่งหมายถึงเขาสามารถมีโอกาสแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาทได้มากขึ้น

การพยายามอย่างตั้งใจมาหลายปี ก็ถึงเวลาที่จะแสดงคุณค่าที่ควรจะเป็นแล้ว

กล่าวกันว่า บนเวทีหนึ่งเฟินจงต้องอาศัยความพยายามนับสิบปี

ขณะที่หลี่เฉียนกำลังลิงโลดใจอยู่นั้น กลับมีเสียงเบา ๆ ดังมาจากนอกประตู

“องค์รัชทายาท ฉินเฟิงกำลังก่อเรื่องอยู่ที่สวนพ่ะย่ะค่ะ”

“เขาอ้างว่า ‘ข้ารับใช้ดูหมิ่นนาย’ ขู่ว่าจะลงโทษหญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินตามกฎหมายของต้าเหลียง”

เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของหลี่เฉียนที่เคยเปี่ยมไปด้วยความยินดีเล็กน้อย ก็เย็นชาลงในทันที

โชคดีที่หลี่เฉียนยังคงสงบนิ่งได้

“ตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง”

ข้ารับใช้ที่อยู่นอกประตูตอบอย่างระมัดระวัง “เป็นเพียงความตกใจเท่านั้น ฉินเฟิงล้มเลิกด้วยตัวเองแล้ว”

“แต่ว่า…หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินและแขกชุดขาวถูกดูหมิ่น หน้าขององค์รัชทายาท…”

ก่อนที่ข้ารับใช้จะพูดจบ หลี่เฉียนก็พูดขัดขึ้นอย่างเย็นชา “หน้าของข้า ไม่ต้องให้เจ้าผู้เป็นแค่ข้ารับใช้มายุ่ง”

“ออกไป!”

ข้ารับใช้ที่อยู่นอกประตู เอ่ยเสียงสั่นเครือ

“กระหม่อมสมควรตาย กระหม่อมขอตัว”

สาวใช้ที่กำลังช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หลี่เชียน ใบหน้าซีดเผือด ตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว

หลี่เชียนมีสายตาคมกริบ เห็นสาวใช้หวาดกลัวเป็นอย่างมาก จึงพูดเบา ๆ

“ไม่ต้องกลัว ข้าไม่เหมือนกับเจ้าของของเจ้าที่ชอบฆ่าคนบริสุทธิ์”

“ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดี อย่าไปเอาอย่างฉินเฟิง! ไม่อย่างนั้น เวลานั้นตายอาจไม่รู้ว่าจะตายได้อย่างไร”

สาวใช้พึมพำตอบรับเสียงเบา ไม่กล้าพูดอะไร มีแต่ค่อย ๆ ช่วยหลี่เถียนเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างระมัดระวัง

สายตาของหลี่เถียนยิ่งเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ

“ฉินเฟิง วันนี้เป็นวันมงคลของข้า แต่กลับเป็นวันอัปมงคลของตระกูลฉิน!”

“เจ้าอยากจะช่วยล้างชื่อให้หลี่หลางมาตลอดใช่หรือไม่? งั้นก็ไปติดตามเขาที่ยมโลกเถอะ!”

…….

ตอนนี้ งานเลี้ยงวันคล้ายวันพระราชสมภพได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

ทั่วทั้งลานเต็มไปด้วยความคึกคัก เสียงอวยพรและชนแก้วดังระลอกแล้วระลอกเล่า

งานเลี้ยงนี้จะดำเนินต่อไปหนึ่งวันหนึ่งคืน

ด้วยฐานะอันสูงส่งของหลี่เฉียน เขาจึงไม่จำเป็นต้องปรากฏตัวตั้งแต่แรก รอจนกระทั่งยามราตรีมาเยือน จึงออกมาดื่มอวยพร และรับคำอวยพรจากแขกเหรื่อทั้งหลาย

งานเลี้ยงทั้งหมดแบ่งออกเป็นสองห้องโถง คือภายในและภายนอก

แขกในโถงด้านในล้วนแล้วแต่เป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ผู้ทรงเกียรติ มียศถาบรรดาศักดิ์สูงส่ง

ส่วนแขกในโถงด้านนอก เป็นบุตรหลานขุนนางตั้งแต่ขั้นห้าลงมา รวมถึงพ่อค้าและนักปราชญ์ที่มีชื่อเสียง

รวมแขกจากทุกชนชั้นเข้าไว้ด้วยกัน

เฉินเฟิงนั่งพิงเก้าอี้อยู่ที่โต๊ะสุราใกล้มุมทางตะวันตกเฉียงเหนือ

เขาจิบน้ำชาไปเรื่อยเปื่อย ขณะเหลือบมองไปรอบ ๆ อย่างเลื่อนลอย

เดิมทีตั้งใจจะมาหาเงาร่างของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ แต่กลับพบว่า

งานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพของหลี่เฉียนครั้งนี้ ช่างไม่ธรรมดาจริง ๆ

ตามธรรมเนียม ภายในงานควรมีการแยกชายหญิง จึงจะถูกต้อง

ที่นี่แม้จะแยกกันเช่นกัน แต่อยู่ในลานเดียวกัน เพียงแต่นั่งคนละโต๊ะ ฝ่ายชายและฝ่ายหญิงต่างครองพื้นที่ครึ่งลาน

เฉินเฟิงมิได้พบเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ กลับเห็นสตรี ๆ ลูกคุณหนูหลายคนกำลังจับกลุ่มกระซิบกระซาบ

มีเป็นครั้งคราวที่พวกนางจะแอบชายตามองมาทางฉินเฟิง

ตามมาด้วยเสียงหัวเราะคิกคักราวกับนกกระจอกนกกระจิบ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน