บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 594

บทที่ 594 โทษประหารชีวิต

ทุกอย่างเป็นไปตามการคาดเดาของฉินเฟิง พวกหลี่เฉียนเร่งการพิจารณาคดีของเซี่ยปี้

โดยปกติแล้ว ยิ่งมีตำแหน่งสูง กระบวนการพิจารณาคดีก็จะยิ่งซับซ้อน ถ้าพูดถึงการพิจารณาคดีหนิงกั๋วกง อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาหนึ่งถึงสองปี จึงจะสามารถตัดสินโทษได้

แต่พวกหลี่เฉียนไม่ทำตามขั้นตอนปกติอย่างตรงไปตรงมา แม้แต่กฎหมายต้าเหลียงก็แทบไม่สนใจแล้ว

ด้วยพวกเขาต้องการลงโทษเซี่ยปี้ให้เสร็จสิ้น ก่อนคณะฑูตของเป่ยตี๋จะเข้าเขตเมืองหลวงมา

ข้อหากบฏและสมรู้ร่วมคิดกับศัตรู ไม่ว่าจะใส่ร้ายผู้ใด ย่อมหนีไม่พ้นโทษประหารชีวิต

ตอนนี้ หลี่เฉียนครองความได้เปรียบอย่างเด็ดขาด เหลือก็แต่เวลา

ถ้าฉินเฟิงจะพยายามช่วยเซี่ยปี้ ไม่ว่าจะเลือกใช้วิธีที่ง่ายและรุนแรง หรืออ่อนน้อมซับซ้อน อย่างไรก็ตกหลุมพรางของหลี่เฉียน

เมื่อถึงเวลานั้น สิ่งที่รอฉินเฟิงอยู่ก็คือข้อหา ‘ช่วยนักโทษหนี’ และ ‘สมรู้ร่วมคิดกับศัตรู’ ข้อหาแรกสามารถทำลายความดีความชอบทั้งหมดของฉินเฟิงได้ ส่วนข้อหาที่สองก็ผลักให้ฉินเฟิงขึ้นเขียงรอโดนเชือดได้อย่างง่ายดาย

พูดง่าย ๆ ก็คือ หลี่เฉียนผู้เหยียบย่ำกฎหมายต้าเหลียงอย่างไร้ยางอาย จะอาศัยคำว่า ‘กฎหมาย’ ผลักฉินเฟิงตกเหวตาย

ฉินเฟิงมองแผนการของหลี่เฉียนทะลุปรุโปร่ง เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เองก็ย่อมมองออกเช่นกัน แต่ปัญหาคือ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์จะไม่ยอมอยู่เฉย รอให้เซี่ยปี้ถูกลากขึ้นเขียงแน่

เลือดข้นกว่าน้ำ แม้จะรู้ว่ามีเสือบนภูเขา ก็ยังไปที่ภูเขานั้น

นี่เป็นสิ่งที่ฉินเฟิงกังวลที่สุด เขาต้องรีบหาตัวเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ให้เจอโดยเร็ว ป้องกันไม่ให้นางหลงกลหลี่เฉียน

หนิงหู่นำทหารเป่ยซีออกค้นหาทั่วเมืองหลวง ใช้เวลาอยู่สามวัน ก็ยังไม่พบนาง

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เหมือนกับระเหยหายไปในอากาศ ไม่มีร่องรอยใด ๆ ให้เห็น

ตอนแรกฉินเฟิงยังกังวลว่า เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์อาจถูกคนของหลี่เฉียนจับตัวไป

แต่เมื่อคิดอีกที นั่นไม่สมเหตุสมผล เพราะจุดประสงค์ที่หลี่เฉียนใส่ร้ายเซี่ยปี้ ก็เพื่อล่อให้ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ไปช่วยบิดา

หากเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ถูกควบคุมตัว กับดักที่วางไว้อย่างดีก็จะไร้ค่าไม่ใช่หรือ

เมืองหลวงแห่งนี้ จะว่าเล็กก็ไม่เล็ก จะว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่ คนเป็น ๆ จะหายไปอย่างไร้ร่องรอยได้อย่างไร

ยิ่งกว่านั้น ยามคับขันเช่นนี้เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ควรจะมาหาเขา ปรึกษาหารือกัน การหลบซ่อนไม่ใช่สิ่งที่นางจะทำแน่นอน

ฉินเฟิงร้อนใจราวกับไฟรน แล้วข่าวร้ายก็มาเยือนอีกครั้ง

ฉินเทียนหู่กลับจากเข้าเฝ้า ใบหน้าดำคล้ำ เห็นได้ชัดว่าโกรธมาก ไม่ว่าจะมองอะไรก็ไม่พอใจไปเสียหมด แม้แต่โต๊ะเก้าอี้ก็ต้องเตะสักทีจึงจะคลายอารมณ์ได้บ้าง

“ระเบียบแห่งราชสำนักปั่นป่วน ขนบธรรมเนียมพังทลาย แคว้นต้าเหลียงยึดมั่นในจิตใจของประชาชนและกฎเกณฑ์ของบรรพชน ให้ความสำคัญกับคำว่ากฎหมายและระเบียบแบบแผนเป็นที่สุด!”

“หากกฎหมายและระเบียบแบบแผนไม่ถูกต้อง แม้แต่ตำแหน่งฮ่องเต้ก็ไม่มั่นคง”

“แต่บัดนี้ เพื่อกำจัดฝ่ายตรงข้ามทางการเมือง ตั้งแต่ฮ่องเต้ไปจนถึงขุนนาง ล้วนมองข้ามกฎหมายและระเบียบแบบแผน! อนาคตของแคว้นต้าเหลียงช่างไร้ความหวังจริง ๆ!”

ฉินเทียนหู่โกรธเคืองถึงเพียงนี้ เป็นเพราะฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงทรงจัดการเรื่องนี้อย่างออกนอกหน้าเกินไป

เพิ่งผ่านไปได้ไม่กี่วัน

ฮ่องเต้ต้าเหลียงก็ทรงประกาศกลางท้องพระโรงว่า หลังจากนี้อีกห้าวัน จะทำการสำเร็จโทษประหารเซี่ยปี้

ฮ่องเต้ต้าเหลียงอ้างว่า เพื่อให้การเจรจากับเป่ยตี๋ดำเนินไปอย่างราบรื่น และเพื่อประโยชน์สูงสุดของแคว้นต้าเหลียง ทรยศอย่างเซี่ยปี้ที่คบค้ากับศัตรู จำเป็นต้องถูกประหารโดยเร็ว

ถือเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู*[1] เคาะภูเขาแล้วเขย่าเสือ*[2]

การตายของเซี่ยปี้จะต้องข่มขวัญคณะทูตเป่ยตี๋ได้อย่างแน่นอน เพื่อเตือนอีกฝ่ายไม่ให้กล้าทำอะไรไม่เข้าท่าระหว่างการเจรจา

หัวใจของฮ่องเต้ต้าเหลียง ผู้คนต่างรู้กันทั่ว

การเคาะภูเขาครั้งนี้ เสือที่ถูกทำให้ตกใจจะเป็นคณะทูตของเป่ยตี๋หรือตระกูลฉิน นี่ก็ยากที่จะคาดเดาได้

ถึงฉินเทียนหู่กับฝ่ายสงครามนิยมและพลพรรคเถาหลินจะพยายามขัดขวางไม่ให้ฮ่องเต้ต้าเหลียงมีพระราชโองการวันนี้ เพื่อเป็นการยืดเวลาให้เซี่ยปี้

แต่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็ยังคงทรงดำเนินการไปตามพระราชประสงค์

ท้ายที่สุดแล้ว ฝ่าบาททรงปรารถนาจะเห็นผู้เข้าข้างตระกูลฉินสูญสิ้น แล้วจะทรงไว้ชีวิตตระกูลฉินได้อย่างไร?

กล่าวได้ว่า สิ่งที่หลี่เฉียนทำครั้งนี้สอดคล้องอย่างลงตัวกับพระราชดำริของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง

สิ่งที่เขาต้องทำทั้งหมด ก็เพียงแค่ยืนอยู่เบื้องหลัง คอยผลักเรือไปตามน้ำเท่านั้นเอง…

ยิ่งไปกว่านั้น สามขุนนางใหญ่ในตอนนี้ ตำแหน่งมหาเสนายังว่างเว้น ราชครูก็ไม่อยู่ใน เมืองหลวง ส่วนไท่เป่าก็เป็นคนของหลี่เฉียน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน