บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 606

บทที่ 606 ทุกคนมาช่วยเหลือ

จ้าวหลีผู้บัญชาการของกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ นำทัพมาปราบปรามฉินเฟิงด้วยตัวเอง

ครั้นเห็นเสนาบดีกรมยุติธรรมกับผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ ตกเป็นตัวประกันของของฉินเฟิง ท่านผู้บัญชาการใหญ่รีบสั่งการ ไม่ให้ทหารทั้งหมดบุ่มบ่าม

ท่านผู้บัญชาการใหญ่อยู่บนหลังม้า สวมเกราะหนัก มือซ้ายจับบังเหียน มือขวากำแหลนม้า ท่าทางน่าเกรงขามนัก เขามองฉินเฟิง

ตระกูลจ้าวกับตระกูลฉินสนิทสนมกันมาก

ไม่เพียงเพราะจ้าวอวี้หลงกับฉินเฟิงเป็นพี่น้องร่วมชะตากรรม แต่ท่านผู้บัญชาการใหญ่เอง ก็เป็นหนึ่งในพลพรรคเถาหลิน

จ้าวหลีไม่อยากปะทะกับฉินเฟิง แต่ในฐานะผู้บัญชาการสูงสุดทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ เขามีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ จึงจำใจต้องทำ

“ฉินเฟิง ข้าขอแนะนำ เจ้าอย่าหลงผิดอีกเลย”

“ทหารเป่ยซีของเจ้าเก่งกล้า แต่การจะหนีจากเมืองหลวงกลับไปชายแดนเหนือเป็นไปไม่ได้ช”

“ตอนนี้ องครักษ์ชุดดำถ่ายทอดคำสั่งไปยังสามสิบหกอำเภอรอบเมืองหลวงแล้ว ทั่วทั้งเมืองหลวงถูกล้อมไว้แน่นหนาราวกับถังเหล็ก”

“พระราชวังต้องห้ามประกาศกฎอัยการศึก ทหารรักษาพระราชวังสามหมื่นคนเตรียมอาวุธครบมือ”

“ทั้งทางเข้าและทางออกล้วนถูกปิดตาย มีเพียงทางเดียวให้เจ้าเลือก คือยอมจำนน”

เนื่องจากมีผู้คนมากมาย แม้จ้าวหลีจะต้องการชี้ทางรอดให้ฉินเฟิง แต่ก็ยากที่จะหาโอกาส จึงได้แต่พูดตามหน้าที่อย่างสุภาพ

ด้วยสติปัญญาอันชาญฉลาดของฉินเฟิง ย่อมเข้าใจดีว่าการฝ่าวงล้อมออกไปนั้นเป็นไปไม่ได้แล้ว

สำหรับแผนการณ์ตอนนี้ หากต้องการโอกาสพลิกผัน จำเป็นต้องหาทางอื่น

ฉินเฟิงเข้าใจดี กำลังพลต่าง ๆ ของเมืองหลวงรวมกันก็มีถึงหลายแสนคน

และในบรรดากองกำลังเหล่านั้นก็รวมถึงทหารรักษาพระราชวัง กองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ กองทัพค่ายตะวันออก และค่ายตะวันตก ซึ่งเป็นกองกำลังชั้นยอดด้วย

ไม่ต้องดูที่ไหนไกล แค่กองทัพทหารม้าภายใต้การบัญชาการของฉินเทียนหู่ ก็สามารถทำให้กองทัพของเฉินเฟิงพ่ายแพ้ย่อยยับได้แล้ว

แต่ตอนนี้หากยอมจำนน โทษขั้นต่ำก็ยังต้องถูกประหารเก้าชั่วโคตร แต่หากฮ่องเต้แคว้นเหลียงโกรธเคืองมาก ประหารชีวิตทุกคนที่เกี่ยวข้องด้วยวิธีหลิงฉือ ก็ถือว่าสมควรแล้ว

เมื่อเผชิญหน้ากับคำโน้มน้าวของจ้าวหลี เฉินเฟิงไม่หวั่นไหว สายตามุ่งมั่นอย่างที่สุด

“ผู้บัญชาการจ้าว ตอนนี้ข้ายังมีทางเลือกอื่นอีกหรือ?”

“ต่อให้ต้องตาย พวกข้าก็จะตายบนทางกลับชายแดนเหนือ ดีกว่ายอมถูกจับเข้าคุกนักโทษประหาร แล้วถูกประหารชีวิตเยี่ยงเดรัจฉาน”

“หากผู้บัญชาการจ้าวไม่สนใจชีวิตของเสนาบดีกรมยุติธรรมกับผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ ก็สั่งให้ทหารของท่านโจมตีได้เลย อย่าได้มัวเสียเวลาโน้มน้าวข้า”

เห็นท่าทีพร้อมสู้ตายของเฉินเฟิง จ้าวหลีไม่แปลกใจสักนิด

หรือจะพูดว่า นี่คือนิสัยที่เฉินเฟิงควรจะมี หากเฉินเฟิงยอมแพ้ คงจะน่าแปลกใจไม่น้อย

ตอนนั้นเอง เสนาบดีกรมยุติธรรมก็ตะโกนใส่ผู้บัญชาการใหญ่ “ใต้เท้าจ้าวอย่าใจร้อน คำนึงถึงภาพรวมด้วย!”

ทุกคนเข้าใจดีว่า สิ่งที่เสนาบดีกรมยุติธรรมเรียกว่า ‘ภาพรวม’ แท้จริงแล้วก็แค่ชีวิตของเขาเอง

ไม่ต้องพูดถึงจ้าวหลี แม้แต่รองแม่ทัพของค่ายตะวันออกและค่ายตะวันตกก็ลำบากใจ

ตามหลักแล้ว การกำจัดกบฏไม่จำเป็นต้องสงสัยอะไร เพียงแค่สั่งบดขยี้ก็พอ

แต่เฉินเฟิงกุมตัวประกันไว้ในมือ และบังเอิญว่าทั้งสองคนล้วนเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในราชสำนัก

หากคนเหล่านี้ตายระหว่างปะทะกันจริง ๆ ไม่ต้องพูดถึงว่าไม่อาจรายงานต่อฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง เกรงว่าประชาชนทั่วต้าเหลียงจะประณามกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์จนตายด้วยซ้ำ

นอกจากนี้ การเจรจาสันติภาพก็ใกล้เข้ามาแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นการกำจัดฉินเฟิง หรือการสังหารใต้เท้าทั้งสองโดยไม่ได้ตั้งใจ สำหรับคณะทูตเป่ยตี๋แล้ว ล้วนเป็นข่าวดีทั้งสิ้น

เมื่อถึงเวลานั้น ก็ไม่มีใครรู้แล้วว่าคณะทูตเป่ยตี๋จะมาเจรจาสันติภาพ หรือแค่มาเยือนพอเป็นพิธี

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์แคว้น ไม่มีอาจตัดสินใจบุ่มบ่าม

ฉินเฟิงกับกองทัพประจำใหญ่ของเมืองหลวงเผชิญหน้ากันนิ่ง

ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ผู้วางตัวเป็นกลางมาตลอด เอ่ยขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“หากท่านผู้บัญชาการใหญ่ตัดสินใจไม่ได้ ก็ส่งคนไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้เถิด”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน