บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 609

บทที่ 609 พระราชอำนาจถูกทำลายจนสิ้น

พระราชวังต้องห้าม ห้องทรงพระอักษร

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงประทับนั่งอย่างสง่างาม รับฟังรายงานจากองครักษ์ชุดดำอย่างเงียบ ๆ

เมื่อรู้ว่าเฉินเฟิงยอมรับและยอมจำนน นำคนกลับเข้าเมืองหลวงแล้ว สายตาของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงไม่เพียงไร้ซึ่งความโล่งอก กลับยิ่งเยือกเย็นขึ้นอีกหลายส่วน

นับตั้งแต่เฉินเฟิงกลับเมืองหลวง ทั้งสองฝ่ายต่างส่งสารถึงกันหลายครั้ง แต่ทุกครั้งล้วนจบลงด้วยการประนีประนอมของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง

ครั้งนี้ก็เช่นกัน

เฉินเฟิงควบคุมยากขึ้นทุกวัน ความรู้สึกไม่สบายใจของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงทวีความรุนแรงขึ้นทุกที

หลี่เฉียนกับไท่เป่าหลินก้มหน้ายืนอยู่กลางห้องทรงพระอักษร ไม่กล้าสนทนากันสักแอะ ได้แต่ใช้สายตาส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายทูลฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง

แต่เมื่อรับรู้ถึงความเย็นชาที่แผ่ออกมาจากฮ่องเต้ต้าเหลียง ทั้งสองคนก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปาก

กระทั่งองครักษ์ชุดดำถอยออกไป สายตาเย็นชาของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจึงมองมาที่พวกเขา

“ก่อนหน้านี้ตอนพิจารณาคดีเซี่ยปี้ พวกเจ้าทั้งสองไม่ใช่พูดเก่งนักหรอกหรือ?”

“ทำไมตอนนี้กลายเป็นใบ้ไปแล้วเล่า?”

“หรือว่าถูกเฉินเฟิงทำให้ตกใจจนตัวสั่นกันแล้ว?”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงชำเลืองมองไท่เป่าหลิน ในใจเต็มไปด้วยความดูถูกและผิดหวัง

ก่อนเฉินเฟิงจะโผล่มา ฮ่องเต้ต้าเหลียงมองว่าไท่เป่าหลินเป็นศัตรูตัวฉกาจ เชื่อว่าจิ้งจอกเฒ่าตัวนี้กับเฉินเฟิงต่อสู้กันเอง ย่อมต้องเป็นสถานการณ์ที่ไม่ว่าใครแพ้ใครชนะย่อมเสียหายหนักทั้งคู่

ถึงตอนนั้นเขาก็จะนั่งบนภูดูเสือกัดกันอย่างสบายใจ

แต่ผลที่ได้ คือ ไท่เป่าหลินถูกเฉินเฟิงกดหัวจนโงไม่ขึ้น

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงผิดหวังนัก เลื่อนสายตามองหลี่เฉียนอย่างช้า ๆ

“หลี่เฉียน การไต่สวนคดีที่เซี่ยปี้ร่วมมือกับศัตรูเป็นหน้าที่ที่เจ้าต้องกำกับดูแล เจิ้น อยากฟังความคิดของเจ้า”

หลี่เฉียนก้มหัวต่ำ กำมือแน่นจนเหงื่อชุ่ม

เดิมทีคิดว่าจะใช้โอกาสนี้กำจัดเฉินเฟิงกับพรรคพวกให้สิ้นซาก

ไม่คาดคิด เฉินเฟิงอาจหาญนัก นำทหารใต้บังคับบัญชาบุกถึงลานประหาร ทั้งยังจับขุนนางใหญ่เป็นตัวประกัน บังคับให้ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงยอมจำนน

เรื่องแบบนี้นับว่าไม่เคยมีมาก่อน และจะไม่มีอีกแล้ว

การกำกับดูแลคดีของเซี่ยปี้เป็นโอกาสที่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงมอบให้องค์ชายรอง แต่เขากลับทำให้ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงผิดหวัง

กลายเป็นเกิดเรื่องใหญ่โต ทั้งยังต้องให้ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงออกหน้าแก้ปัญหาเองอีก

หลี่เฉียนรู้ดีว่า ตัวตนของเขาในใจของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงน้อยลงไปอีกหลายส่วนแล้ว

จะยอมแพ้แบบนี้เลยเหรอ เป็นไปไม่ได้!

หลี่เฉียนไม่ยอมแพ้ ตัดสินใจเก็บกล้ำความกลัว พูดว่า “ยังมีโอกาสอยู่พ่ะย่ะค่ะ!”

“ในเมื่อเฉินเฟิงกลับเข้าเมืองหลวง และตกลงจะเข้าคุก รับการไต่สวน ถ้าอย่างนั้นก็ฆ่าเขาในคุกเสีย!”

“ถ้าเฉินเฟิงตาย คนที่เหลือก็เป็นแค่ฝูงชนไร้ระเบียบ ไม่น่ากังวล”

“ส่วนจะเกิดผลกระทบตามมาแบบใด กระหม่อมยินดีรับผิดชอบเอง”

ได้ยินความเห็นของหลี่เฉียนเช่นนี้ สายตาของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเปลี่ยนแปลงไปอย่างแปลกประหลาด ไม่อาจบอกได้ว่าเป็นความผิดหวังหรือความรังเกียจกันแน่

หลี่เฉียนไม่กล้าเงยหน้า แต่กลับรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงสายตาที่จับจ้อง ราวกับมีมีดจ่ออยู่ที่หลัง

ขณะที่หลี่เฉียนเริ่มมีเหงื่อผุดหน้าผาก ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก้เอ่ยขึ้นในที่สุด พร้อมกับถอนหายใจอย่างหมดหนทาง

เสียงถอนหายใจนี้หมายถึง ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงไม่หวังกับหลี่เฉียนแล้ว

“รับผิดชอบทั้งหมดเพียงลำพัง? เจ้ามีฐานะอะไร เจ้ารับผิดชอบไหวหรือ?”

“ไม่ว่าจะเสียงวิพากษ์วิจารณ์ใด ๆ ในใต้หล้า ล้วนแล้วแต่มุ่งโจมตีเจิ้นทั้งนั้น อย่างว่าแต่ยังไม่ได้เข้าไปในตำหนักบูรพา ต่อให้เจ้าเข้าไปแล้ว เจ้าก็เป็นเพียงองค์ชายเท่านั้น”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน