บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 614

บทที่ 614 ระหว่างบิดากับบุตรี

บริเวณประตูเมืองเต็มไปด้วยความอิจฉา

ไม่ว่าจะเป็นเหล่าทหารหรือบรรดาลูกหลานขุนนางของเมืองหลวง ล้วนอยากจะลงโทษฉินเฟิงให้หนักที่สุดเสียเดี๋ยวนี้

ทำไมเรื่องดี ๆ บนโลกนี้ถึงต้องตกเป็นของฉินเฟิงเสียหมด นี่มันไม่ยุติธรรมจริง ๆ

แค่ได้อยู่กับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์จนแก่เฒ่าก็น่าอิจฉาจะตายแล้ว

ฉินเฟิงยังแอบฉวยโอกาส คิดเก็บองค์หญิงเพียงหนึ่งเดียวของต้าเหลียงไว้ข้างกายอีก

ถึงตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นคนที่ไม่เคยมีเรื่องกับฉินเฟิง กระทั่งคนที่ชื่นชมฉินเฟิงอยู่บ้าง ก็อดไม่ได้ที่จะขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน อยากจะกลืนทั้งเป็น

ฉินเฟิงกลายเป็นศัตรูของบุตรหลายขุนนางแห่งเมืองหลวงทุกคนไปโดยปริยาย

กระนั้น ถึงจะโกรธแค่ไหน ทุกคนก็ไม่มีทางเลือก

ลำพังองครักษ์ค่ายเทียนจีข้างกายฉินเฟิงก็ทำให้ขนลุกแล้ว ตอนนี้ยังมีกองทหารม้าทมิฬห้าร้อยคนเดินทางมาเมืองหลวงอีก

ก่อนหน้านี้ แม้แต่ทหารรักษาพระราชวังกับองครักษ์หลวง ที่นับว่าเป็นกองกำลังทหารที่เก่งที่สุดในเมืองหลวง ก็ยังถูกฉินเฟิงตีจนเลนไม่เป็นท่า อย่าว่าแต่ทหารเลย กระทั่งอ่องเต้ต้าเหลียงก็ยังต้องหลบคมดาบของฉินเฟิง

สำหรับคนทั่วไปแล้ว การหาเรื่องฉินเฟิงก็เหมือนกับการจุดตะเกียงในท่อระบายแล้วมองหาสิ่งปฏิกูล

หลี่เซียวหลานขี่ม้าขาวเดินผ่านสายตาร้อนแรงและตื่นตะลึงของฝูงชน ค่อย ๆ เคลื่อนไปทางพระราชวังต้องห้าม

ฉีหยางจวิ้นจู่นำทหารรักษาพระราชวังนับร้อยคน มารอต้อนรับด้วยตนเอง

พอเห็นหลี่เซียวหลาน ฉีหยางจวิ้นจู่ก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบโค้งคำนับ

“ฉีหยางยินดีต้อนรับองค์หญิงกลับเมืองหลวง”

“องค์หญิงโปรดลงจากหลังม้า แล้วใช้รถม้า ทหารรักษาพระราชวังจะเป็นผู้อารักขาเข้าพระราชวังต้องห้าม”

หลี่เซียวหลานนั่งอยู่บนหลังม้า มองฉีหยางจวิ้นจู่ ท่าทีสง่างาม

“ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยน ข้าคุ้นเคยกับการอยู่ร่วมกับทหารเป่ยซี ถ้าเปลี่ยนเป็นคนแปลกหน้า กลัวว่าจะไม่คุ้นชิน”

หลี่เซียวหลานไม่ปิดบังความไม่ไว้วางใจที่มีต่อทหารรักษาพระราชวัง

ตั้งแต่แรก ฉีหยางจวิ้นจู่ก็ถูกหลี่เซียวหลานข่มขวัญเสียแล้ว แต่ในใจกลับไม่รู้สึกขัดเคือง

หลี่เซียวหลานต้องระหกระเหิน ใช้ชีวิตราวกับชาวบ้าน ต้องทนทุกข์ทรมานมามาก ตอนนี้กลับเข้าเมืองหลวงได้ การที่จะรู้สึกต่อต้านสิ่งต่าง ๆ ในเมืองหลวงบ้าง ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้

ฉีหยางจวิ้นจู่ไม่ได้บังคับ เพียงสั่งให้ทหารรักษาพระราชวังคุ้มกันซ้ายขวา ส่วนตัวเองก็เดินนำทางอยู่ข้างหน้า

หลี่เซียวหลานไม่ค่อยสนใจฉีหยางจวิ้นจู่ แต่สายตามองไปที่ทหารรักษาพระราชวัง บ่อยครั้ง

นางถามจ้าวอวี้หลงที่อยู่ข้างกาย “ข้าได้ยินมาว่า ทหารรักษาพระราชวัง เมืองหลวง เป็นกองกำลังที่เก่งกาจที่สุดในบรรดากองทัพรักษาการณ์เมืองหลวง”

“พวกเขารับผิดชอบการป้องกันเมืองหลวง และพระราชวังต้องห้าม ถือเป็นด่านสุดท้ายของต้าเหลียง”

“แล้วไยถึงถูกเฟิงเอ๋อร์สังหารจนทิ้งหมวกทิ้งเกราะ แตกพ่ายไม่เป็นกระบวนทัพเล่า”

พอได้ยินแบบนี้ ทหารรักษาพระราชวังที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็หน้าแดงหูแดง ก้มหัวต่ำจนแทบจะหาร่องแยกมุดลงไป

จ้าวอวี้หลงจะไม่รู้จักนิสัยหลี่เซียวหลานได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่าจงใจเสียดสีทหารรักษาพระราชวัง ปกป้องฉินเฟิง

บรรดาสี่คุณหนูตระกูลฉิน หลี่เซียวหลานนับว่าเป็นคนที่เจ้าเล่ห์ที่สุดแล้ว

ถ้าไม่พูดก็ไม่เป็นไร แต่พอพูดขึ้นมาก็เหมือนกับฆ่าคนด้วยวาจา คำพูดแหลมคมพุ่งแทงใจดำผู้คนทีเดียว

“ตอบองค์หญิง ไม่ใช่ว่าทหารรักษาพระราชวังอ่อนแอ แต่เป็นเพราะพี่ฉินแข็งแกร่งเกินไปต่างหากขอรับ”

“อย่างไร พี่ฉินก็ต่อสู้แลกเลือดที่ชายแดนเหนือมาก่อน ประสบการณ์รบจริงของเขา จะเอาทหารพวกนี้ไม่ได้ได้อย่างไร”

จ้าวอวี้หลงตอบเบา ๆ แต่ในใจกลับรู้สึกสับสนวุ่นวายอย่างที่สุด

ท้ายที่สุดแล้ว ทหารรักษาพระราชวังเป็นตัวแทนและหน้าตาของต้าเหลียง แต่พอเผชิญหน้ากับฉินเฟิงกลับอ่อนแอปวกเปียก ยากจะไม่ทำให้เสียหน้าแว่นแคว้น

แต่ว่า…

เมื่อคิดว่าฉินเฟิงนำกำลังเพียงไม่กี่ร้อยคนฆ่าทหารในเมืองหลวงได้ กระทั่งกำจัด ทหารรักษาพระราชวัง บุกลานประหารได้

จ้าวอวี้หลงก็พลันตื่นเต้นระคนภาคภูมิใจ

การได้ติดตามผู้นำเช่นนี้ ถือเป็นเกียรติของเขา จ้าวอวี้หลง

หลี่เซียวหลานกับจ้าวอวี้หลงสนทนากัน ไม่ใส่ใจหน้าตาของทหารรักษาพระราชวังสักนิด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน