บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 616

บทที่ 616 บีบให้จนมุม

ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างคิดว่าฉินเฟิงจะทำอะไรบางอย่าง จึงเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

แต่คำพูดของฉินเฟิงก็ทำให้ทุกคนตกใจจนเซ

ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ลูบหนวดเคราของตัวเอง ในใจโมโหขึ้นมา

“เจ้าเด็กสารเลว เอ่อ ฉินเฟิง ที่นี่คือสถานที่สำคัญของศาลต้าหลี่ ไม่อนุญาตให้เจ้าพูดจาเหลวไหล อย่าพูดในสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับคดี”

“หากยังไม่รู้จักระวัง อย่าโทษข้าที่ไม่สุภาพกับเจ้า!”

การไต่สวนคืนนี้มีความสำคัญมาก อาจกล่าวได้ว่าไม่เคยมีมาก่อน

วีรบุรุษของแคว้น องคืชาย และไท่เป่า ล้วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร ก็เพียงพอจะสั่นสะเทือนทั้งเมืองหลวง กระทั่งสั่นสะเทือนทั้งแคว้นต้าเหลียงด้วยซ้ำ

สถานการณ์เคร่งเครียดและอันตรายแบบนี้ ฉินเฟิงกลับมีใจล้อเล่นเสียอีก

ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กสารเลวคนนี้มีความกล้าหาญมากเพียงใด ภูเขาไท่ซานพังลงต่อหน้าก็ยังไม่เปลี่ยนสีหน้า

หรือว่า… ขาดสติปัญญา!

หลี่เฉียนกับไท่เป่าหลินโมโหจนหน้าตาบูดเบี้ยว

ฉินเฟิง เจ้าคนสารเลว กล้าดียังไงมาเอาใจผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ต่อหน้าธารกำนัล ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้คงโดนโบยไปยี่สิบไม้แล้ว

แต่ฉินเฟิงไม่เกรงกลัวอะไรเลย ราวกับว่าศาลต้าหลี่เป็นบ้านของตัวเอง

หากผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ไม่รีบตำหนิทันที หลี่เฉียนคงคิดว่าฉินเฟิงกับผู้บัญชาการศาลต้าหลี่มีความสัมพันธ์บางอย่างที่ผู้อื่นไม่รู้

หลี่ยงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มองฉินเฟิงด้วยสีหน้าคล้ายจะหัวเราะ แต่ก็ไม่เชิง

นับตั้งแต่ฉินเฟิงกลับมาเมืองหลวง อำนาจเขาแทบเจาะทะลุท้องฟ้า กระทั่งตอนนี้มีดจ่ออยู่ที่คอ เขาก็ยังใจเย็นได้

ช่างเป็นคนมีความสามารถจริง ๆ

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ฉินเฟิงพูดอะไรน่าตกใจออกมาอีก ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ไม่กล้าชักช้า รีบเปิดสำนวนคดีขึ้นมาทันที

“คดีเซี่ยปี้สมรู้ร่วมคิดกับต่างชาติ มีหลักฐานชัดเจน จดหมายลับที่องค์ชายรองกับไท่เป่าหลินส่งมา พิสูจน์ว่าเซี่ยปี้ เพื่อแสวงหาความร่ำรวยและชื่อเสียง ได้ลักลอบติดต่อกับราชทูตของเป่ยตี๋ เฉินซือ”

“ภายในจดหมาย เซี่ยปี้สัญญาว่าจะให้ความช่วยเหลือเฉินซือระหว่างการเจรจา ซึ่งจะส่งผลเสียต่อผลประโยชน์ของต้าเหลียง”

“จดหมายฉบับนี้ได้รับการตรวจสอบแล้ว ลายมือเป็นของเซี่ยปี้แน่นอน”

“แม้คดีนี้จะไม่มีพยานบุคคล แต่เพียงพยานหลักฐานก็เพียงพอจะตัดสินความผิดของเซี่ยปี้ได้แล้ว”

หลังอ่านรายละเอียดของคดีจบ ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ก็หยิบ ‘จดหมายสมรู้ร่วมคิดกับศัตรู’ ซึ่งเป็นหลักฐานสำคัญขึ้นมา

สายตาคมกริบจ้องมองเซี่ยปี้ น่าเกรงขามมาก

“เซี่ยปี้ ข้าขอถามเจ้า เจ้ายอมรับหรือไม่ว่าจดหมายฉบับนี้เป็นลายมือของเจ้า”

“หากไม่ยอมรับ เจ้าต้องหาหลักฐานมาหักล้าง”

ปมของคดีนี้อยู่ที่จดหมายฉบับนี้

หากเซี่ยปี้สามารถพิสูจน์ได้ว่าตนเองบริสุทธิ์ จดหมายฉบับนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขา ก็จะสามารถล้างข้อกล่าวหา ทั้งยังโจมตีหลี่เฉียนกลับได้

แต่ถ้าไม่แล้ว แค่จดหมายฉบับนี้ก็เพียงพอจะตัดสินโทษประหารชีวิตเซี่ยปี้

เซี่ยปี้จ้องมองจดหมายลับในมือของผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ สายตามั่นคงยิ่ง

“จดหมายนี้ข้าไม่เคยเห็น ลายมือในจดหมายฉบับนี้ไม่ใช่ของข้าอย่างแน่นอน ต้องมีคนลอกลายมือของข้าพ เพื่อใส่ร้ายป้ายสีแน่”

“เนื่องจากเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานได้ตรวจสอบแล้ว แสดงว่าผู้ที่ลอกลายมือเป็นผู้ชำนาญในเรื่องนี้”

“ลายมือของเขากับข้าจึงไม่มีความแตกต่างกัน”

“หากไม่สามารถจับตัวผู้ลอกลายมือได้ ถึงข้าจะกระโดดลงแม่น้ำเหลืองก็ล้างตัวให้สะอาดไม่ได้”

“คนที่ใส่ร้ายข้า สร้างจดหมายลับนี้ขึ้น การกระทำนี้ย่อมกระทำอย่างลับ ๆ และผู้ที่ลอกลายมือคงถูกปิดปากไปแล้ว”

คำพูดของเซี่ยปี้มีเหตุผลไม่น้อย แต่การมีเหตุผลอย่างเดียวไม่เพียงพอ สุดท้ายแล้วศาลก็มองแต่หลักฐานเท่านั้น

สายตาของผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ไม่มีความผันผวนใด ๆ เขานั่งอยู่ในตำแหน่งนี้ ย่อมต้องยึดมั่นในความยุติธรรมและเป็นกลาง

ไม่ลำเอียงเข้าข้างเซี่ยปี้ เพียงเพราะมีความสัมพันธ์พิเศษกับฉินเฟิง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน