บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 628

บทที่ 628 เตรียมการสำหรับจวนหลังใหม่

ฉินเสี่ยวฝูเรียกบ่าวรับใช้มาหลายคน ให้ช่วยกันยกหีบใส่เหรียญออกไป

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ไม่พอใจในความ ‘โอหัง’ ของฉินเฟิง

แต่พอเห็นฉินเฟิงแจกจ่ายเหรียญเงินทั้งหมดโดยไม่ลังเล ก็แอบชื่นชม

ไม่แปลกใจเลยที่พวกบุตรหลานขุนนางในเมืองหลวงต่างก็เกลียดชังฉินเฟิงเข้ากระดูก พยายามใส่ร้ายป้ายสีสารพัด แต่ก็ไม่สามารถสั่นคลอนชื่อเสียงของฉินเฟิงในหมู่ประชาชนได้

เทียบกับพวกคนดีจอมปลอมที่หวังแต่ชื่อเสียงแล้ว

ฉินเฟิงคือคนที่ยืนหยัดเคียงข้างประชาชนอย่างแท้จริง

“ฉินเฟิง เงินมากมายขนาดนี้ เจ้าไม่เสียดายบ้างหรือ?”

ได้ยินคำถามของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ ฉินเฟิงเพียงยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

“ก็นี่ไม่ใช่เงินของข้า ข้าจะเสียดายไปไย”

“พวกขุนนางพวกนั้นรวบรวมเงินมาได้แสนตำลึงภายในวันเดียว ใครจะไปรู้ว่าปกติพวกมันรีดไถเอาทรัพย์สินของประชาชนไปมากเพียงใด”

“การคืนเงินเหล่านี้ให้กับประชาชนก็แค่การบรรเทาความเดือดร้อนชั่วคราวเท่านั้น”

“หนึ่งตำลึงเงินสำหรับพวกเราแล้ว ไม่ได้มากมายอะไร”

“แต่สำหรับประชาชนทั่วไปเทียบเท่ากับค่าใช้จ่ายครึ่งปี สามารถทำอะไรได้หลายอย่าง”

ตั้งแต่เกิดสงคราม ประชาชนได้รับผลกระทบอย่างหนัก เงินเล็กน้อยนี้ถือเป็นการชดเชยให้กับประชาชน

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์มองฉินเฟิง แววตาเป็นประกายสดใส

คนที่ไม่รู้จักฉินเฟิงต่างคิดว่าเขาเป็นคนโลภมาก คิดแต่จะหาเงินทอง

แต่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์กลับได้เห็นกับตาว่า ฉินเฟิงยอมสละทรัพย์สินมากมายเพื่อประชาชน โดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์หวังว่า จะมีคนโลภแบบฉินเฟิงมากกว่านี้

จ้าวอวี้หลงกับหนิงหู่มองสบตากัน แลกเปลี่ยนสายตาที่แน่วแน่ต่อกัน

ชีวิตนี้ได้ติดตามคนอย่างฉินเฟิง นับว่าคุ้มค่าแล้ว!

“จริงสิ พี่หญิงสามเข้าวังไปตั้งนาน ยังไม่เห็นส่งข่าวคราวกลับมาบ้างเลย ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฮ่องเต้ก็ขัดขวางไม่ให้ข้าเข้าวังด้วย”

“องครักษ์เสื้อแพร ก็แทรกซึมเข้าไปในพระราชวังต้องห้ามไม่ได้ ตอนนี้ข้าไม่รู้เรื่องอะไรในพระราชวังเลย ช่างน่ารำคาญนัก”

เห็นแววตาเป็นกังวลของฉินเฟิง

หลิ่วหงเหยียนลูบศีรษะเขาอย่างอ่อนโยน

“พี่หญิงสามของเจ้าเป็นคนฉลาด เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก”

“ก่อนหน้านี้ หัวหน้าขันทีจางก็มาบอกว่า หลังจากเซียวหลานเข้าวังไป ก็อยู่กับฮองเฮามาโดยตลอด”

“ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

ฮองเฮา…

สิ่งที่ฉินเฟิงรู้เกี่ยวกับฮองเฮา มีเพียงข่าวลือที่ว่า ‘ทรงถือศีลกินเจ ปฏิบัติธรรม’

คาดว่าฮองเฮาคงเป็นห่วงหลี่เซียวหลาน กลัวว่าจะถูกรังแก จึงเรียกตัวไปอยู่ด้วย

พอคิดได้แบบนี้ ฉินเฟิงก็คลายกังวลลง

มีฮองเฮาคุ้มครอง ต่อให้มีคนคิดร้ายกับหลี่เซียวหลาน ก็คงลงมือไม่ได้

ว่าแต่…

“หัวหน้าขันทีจาง? หัวหน้าขันทีจางไหนกัน?”

หลิ่วหงเหยียนยิ้มอย่างมีเลศนัย “ในพระราชวังก็มีหัวหน้าขันทีอยู่คนเดียว เจ้าว่า

ผู้ใดเล่า”

ฉินเฟิงผุดลุกขึ้นนั่ง สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ “ไม่ใช่จางซิวเย่ ไอ้แก่คนนั้นหรอกกระมัง”

“เขาเกลียดข้าเข้ากระดูกไม่ใช่หรือ ไยถึงมาทำดีกับเรา?”

“เฮ้อ น่าผิดหวัง ๆ”

ฉินเฟิงถอนหายใจยาว คิดว่าจางซิวเย่จะเป็นศัตรูกับเขาไปจนตาย ไม่คิดเลยว่าจะเป็นพวกพลิกลิ้นแบบนี้

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างมองฉินเฟิงอย่างไม่พอใจ

“จางซิวเย่เป็นถึงหัวหน้าขันที เป็นคนสนิทของฮ่องเต้ ตอนนี้เขายอมทิ้งความบาดหมางในอดีตกับเจ้า เจ้ายังไม่พอใจอีกหรือ?”

ฉินเฟิงทำสีหน้าลำบากใจ “ก็นะ ขาดคู่ต่อสู้ไปหนึ่งคน เลยรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปน่ะสิ”

ได้ยินแบบนี้ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ยิ่งโมโห

“ฮึ่ม! ข้าว่าเจ้าสมควรโดนสั่งสอนจริง ๆ คำโบราณว่าไว้ ศัตรูควรแก้ไม่ควรมี ในเมื่อจางซิวเย่ยินดีช่วยเหลือเจ้า เจ้าก็อย่าไปทำตัวร้ายกาจใส่เขาอีก”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน