บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 631
บทที่ 631 หมิ่งเยว่ไจกับสาวงาม
สัญญาสมรสระหว่างฉินเฟิงกับหลี่เซียวหลานเลื่องลือไปทั่วแคว้น
ตอนนี้หลิ่วหงเหยียนสับสนนัก
นางเองก็ไม่รู้ว่ากำลังอิจฉาริษยาหรือยินดี
เห็นหลิ่วหงเหยียนเงียบไป
ฉินเฟิงฉวยโอกาสโอบไหล่นางไว้ แล้วเงยหน้าหัวเราะลั่น
“ฮ่า ๆๆ”
“พี่หญิงรอง เหตุใดท่านจึงรีบร้อนเช่นนี้”
“เป้าหมายของข้าคือการแต่งท่านเข้าบ้านด้วยเช่นกัน!”
“ถึงตอนนั้น ท่านกับพี่หญิงสามก็จะได้กลับมาเป็นพี่น้องกันอีกครั้ง”
ได้ยินคำพูดนี้ของฉินเฟิง อารมณ์หลิ่วหงเหยียนพลันปลอดโปร่ง พวงแก้มนวลขึ้นสีแดงเรื่อ
นางถลึงตาใส่ฉินเฟิงอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วต่อว่า “เจ้ามันไร้ยางอายนัก”
“อายุขนาดนี้แล้วยังพูดจาเหลวไหลไร้สาระอยู่ได้”
“หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ไม่กลายเป็นที่หัวเราะของทั้งเมืองหลวงหรือ”
นายน้อยฉินไม่ละอายใจแม้แต่น้อย เขาเชิดหน้ายืดอก
“หัวเราะ? หัวเราะอะไรกัน?”
“ข้าแต่งท่านเป็นภรรยาได้ นั่นเป็นวาสนาของข้า!”
“พวกเขาไร้วาสนา ก้ทำได้แค่มองและอิจฉา ฮี่ ๆ”
มองฉินเฟิงโอ้อวดราวกับการแต่งนางเป็นอนุเป็นเรื่องใหญ่โต
การได้เห็นฉินเฟิงทำท่าทีภาคภูมิใจ ราวกับการได้แต่งกับนาง เป็นเรื่องน่าอิจฉายิ่ง แม้หลิ่วหงเหยียนจะละอาย แต่ก็อารมณ์ดีขึ้นมา
“ฮึ่ม! ฝันไปเถอะ!”
“เจ้าจัดการเรื่องของหลี่เซ๊ยวหลานกับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ให้ได้เสียก่อนเถอะ”
“เจ้ามีดีอะไรกัน”
“ทั้งเซียวหลานและอวิ๋นเอ๋อร์ต่างก็งดงามและเก่งกาจ เป็นที่หมายปองของบุรุษทั่วแผ่นดิน”
“แต่เหตุใดพวกนางจึงตกมาอยู่กับเจ้าเสียได้”
พอได้ยินแบบนี้ ชายหนุ่มก็เท้าสะเอว เชิดหน้าขึ้นองอาจ “ก็รูปโฉมข้างามล้ำ ใครเล่าจะเทียบเทียม”
หลิ่วหงเหยียนถลึงตาใส่ไปหนึ่งที พลางแค่นเสียงดูแคลน ก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมา
ไม่รู้ว่าทั้งสองคนเดินจากลานบ้านมาถึงสวนหลังบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่
เมื่อเทียบกับลานบ้านที่กว้างขวาง สวนหลังบ้านดูคับแคบไปสักหน่อย
มีเรือนเล็ก ๆ ตั้งเรียงราย
สวนดอกไม้รกร้าง เหมือนมีแต่ต้นหน้า เพราะขาดการดูแล
แต่ถึวรกร้างไปบ้าง ถ้าตกแต่งเสียหน่อย ก็คงกลับมางดงามมีชีวิตชีวาอีกครั้ง
บ้านต้องมีคนอยู่อาศัย
ถ้าปล่อยทิ้งร้างไว้นานวัน ไม่ว่าจะงดงามแค่ไหน ก็จะทรุดโทรมผุพังไปในที่สุด
ดังคำกล่าวที่ว่า บ้านเรือนต้องอาศัย ‘ความมีชีวิตชีวา’ หล่อเลี้ยง
หลิ่วหงเหยียนนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ ระหว่างเดินมา นางพึงพอใจกับจวนรุ่ยอ๋อง ไม่สิ พอใจกับ ‘หมิ่งเยว่ไจ’ มากทีเดียว
“เฟิงเอ๋อร์ เจ้าบอกข้ามาตามตรง เหตุใดเจ้าจึงคิดเช่าจวนหลังนี้”
“ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าทำเพื่อข้าเพียงอย่างเดียว”
นายน้อยฉินนั่งลงข้างหลิ่วหงเหยียน วางแขนลงบนโต๊ะ ท่าทางสบายอารมณ์
“พี่หญิงรอง ท่านพูดเช่นนี้ ข้าฟังแล้วไม่ชอบใจเลย”
“ข้าฉินเฟิง หากไม่ทำเพื่อท่านแล้ว จะให้ข้าทำเพื่อใคร”
หลิ่วหงเหยียนหรี่ตามองพลางกล่าวว่า “เฮอะ อย่าใช้คำพูดเหล่านี้มาหลอกข้า”
“ข้าเฝ้ามองเจ้าเติบโตมาตั้งแต่เด็ก ความคิดของเจ้า ข้าย่อมรู้ดีกว่าผู้ใด”
“แรกเริ่มเจ้าให้หนิงหู่ฟื้นฟูค่ายเทียนจี ”
“ตอนนี้เจ้าเช่าจวนรุ่ยอ๋อง”
“สองเรื่องนี้ล้วนต้องเกี่ยวข้องกัน”
“ถ้าข้าคาดเดาไม่ผิด เจ้าคงหมายมั่นปักหลักที่เมืองหลวงกระมัง”
พอได้ยินแบบนี้ ฉินเฟิงก็ถอนหายใจ พูดด้วยความรู้สึกหลากหลาย
“ท่านพี่หญิง ท่านเป็นพยาธิในท้องข้ากระมัง”
“มิเช่นนั้น ท่านจะล่วงรู้ความคิดข้าได้แม่นยำเช่นนี้ได้อย่างไร”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ