บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 634

บทที่ 634 หลินเวินหว่านผู้แข็งแกร่ง

ฉินเฟิงบอกกับองครักษ์เสื้อแพรให้ไปแจ้งข่าวร้านธัญพืชตระกูลฉิน

ให้พวกเขาพยายามต่อไปอีกหน่อย แม้จะยากลำบาก ก็ห้ามปิดร้านเด็ดขาด

รอให้จัดการเรื่องทางนี้เสร็จแล้ว ฉินเฟิงจะไปที่ร้านธัญพืชด้วยตัวเอง

ตอนนี้ จำเป็นต้องอยู่ที่เมืองหลวงก่อน

ตระกูลหลินมาถึงทางตันแล้ว เขาย่อมต้องอยู่ส่งเป็นครั้งสุดท้าย

…

พระราชวังต้องห้าม ห้องทรงพระอักษร

องค์ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงตรวจตราฎีกาอย่างที่ทำอยู่ทุกวัน

เดิมทีจะเสด็จออกว่าราชการวันละสามเวลา ไม่เคยขาดแม้แต่วันเดียว แต่ตอนนี้ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงกลับเริ่มงดออกว่าราชการ

ไม่ใช่แค่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเท่านั้นที่ไม่คุ้นเคย ทั้งเสนาบดีฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊ก็ไม่ชินเช่นกัน

เรื่องนี้สามารถเห็นได้จากจำนวนฎีกา

เดิมทีฎีกาส่วนใหญ่จะถูกส่งมาจากท้องถิ่น

เหล่าหัวเมืองชายแดนที่อยู่ห่างไกล เดินทางเข้าเมืองหลวงไม่สะดวก

หรือไม่ก็เป็นเรื่องที่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงกำชับให้ดูแลเป็นพิเศษ ซึ่งมักอยู่ในพื้นที่ห่างไกล

แม้ทุกวันจะมีฎีกาฉบับใหม่ส่งเข้ามา แต่มากที่สุดก็เพียงไม่กี่สิบฉบับเท่านั้น

แต่ช่วงหลายวันมานี้ ขุนนางในเมืองหลวงต่างเริ่มยื่นฎีกา จำนวนฎีกาต่อวันทะลุร้อยฉบับไปแล้ว

และเนื้อหาในฎีกาแทบทั้งหมด ล้วนเป็นเกี่ยวกับ ‘การแต่งตั้งมหาเสนาและไท่เป่า’

ตอนนี้ตำแหน่งขุนนางใหญ่ทั้งสาม ว่างถึงสองตำแหน่ง

เหลือเพียงราชครูคนเดียวเท่านั้น

เรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในประวัติศาสตร์ต้าเหลียง

ตำแหน่งมหาเสนา ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจะกำไว้ให้แน่น หากไม่ถึงคราวคับขัน ย่อมไม่มีทางแต่งตั้งใคร

ทว่าตำแหน่งไท่เป่ารั้งรอไม่ได้

คณะทูตเป่ยตี๋ใกล้เข้าเมืองหลวงแล้ว ตำแหน่งขุนนางใหญ่เหลือเพียงตำแหน่งเดียว ย่อมต้องถูกคณะทูตเป่ยตี๋จับสังเกต

ถึงตอนนั้น เรื่องการเจรจาสงบศึก ย่อมมีปัญหา

แต่พอคิดจะแต่งตั้งไท่เป่า ฮ่องเต้ต้าเหลียงก็หวั่นพระทัยทุกที

พลพรรคเถาหลินกลายเป็นพรรคใหญ่ในเมืองหลวงไปแล้ว เห็นเป็นรองก็แต่ฝ่ายฮ่องเต้เล็กน้อย

พลพรรคเถาหลินย่อมสนับสนุนฉินเทียนหู่ให้ได้ครองตำแหน่งไท่เป่าอย่างไม่ต้องสงสัย

แล้วอำนาจของตระกูลฉินก็จะทวีคูณ

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงไม่อาจตัดสินใจได้ จมอยู่กับวังวนแห่งความลำบากใจ

ตอนนั้นเอง องครักษ์ชุดดำปรากฏตัวขึ้น

ทันทีที่ทอดพระเนตรเห็นองครักษ์ชุดดำ พระทัยของฮ่องเต้ต้าเหลียงก็พลันหนักอึ้ง

“เป็นเรื่องของกุ้ยเฟยกระมัง?”

องครักษ์ชุดดำคุกเข่าลง “ฝ่าบาททรงปราดเปรื่องยิ่ง”

“ยามนี้กุ้ยเฟยอยู่ที่ศาลต้าหลี่แล้วพ่ะย่ะค่ะ นางเยี่ยมผู้ต้องหานามเกินกว่าหนึ่งชั่วยามแล้ว แม้ผู้คุ้มจะพยายามทัดทาน แต่นางก็หาได้ยอมกลับ”

ได้ยินแบบนี้ สีพระพักตร์ของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงพลันซีดเผือด

พระองค์หลับพระเนตรลงอย่างเชื่องช้า ทรงถอนหายใจเข้าลึก

ราวกับว่าในชั่วพริบตา ริ้วรอยแห่งวัยปรากฏขึ้นมาก

ผ่านไปครู่ใหญ่ ฮ่องเต้ต้าเหลียงหยิบราชโองการที่เตรียมไว้เนิ่นนานออกมา แล้วโยนให้องครักษ์ชุดดำ

“เมื่อกุ้ยเฟยตัดสินใจแน่วแน่ แม้เจิ้นจะรั้งนางไว้ก็มิอาจรั้งได้”

“ใจนางไม่ได้อยู่ที่เจิ้นแล้ว”

ครั้นเอ่ยถ้อยคำเหล่านี้ออกมา สีหน้าของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็แฝงไว้ด้วยความขมขื่น

ราวกับได้ลิ้มรสชาติของการถูกทรยศหักหลังเสียแล้ว

…

ขบวนรถม้าขนาดกลาง ประกอบด้วยรถม้าสี่คันและองครักษ์ห้าสิบคน ค่อย ๆ ออกจากประตูเมืองหลวง

ภายในรถม้า กุ้ยเฟยเปลี่ยนชุดหรูหรา มาสวมชุดเรียบง่าย แต่นางก็ยังสง่า

บนศีรษะเปลี่ยนเป็นปิ่นหยกธรรมดา

ตอนนี้นางไม่ใช่กุ้ยเฟยแห่งต้าเหลียงอีกแล้ว

กลับสู่ตำแหน่ง คุณหนูตระกูลหลิน นามว่าหลินเวินหว่านอีกครั้ง

สาวใช้ข้างกายเหลียวมองเมืองหลวง แววตาอาลัยอาวรณ์

เมืองแห่งนี้ บางคนปรารถนาจะเข้ามา แต่สำหรับบางคนกลับอยากหนี และสำหรับผู้คนส่วนใหญ่ เมืองแห่งนี้ คือที่ที่พวกเขาปรารถนาจะอยู่

“ฝ่าบาท… ”

สาวใช้กำลังจะเอ่ยคำรำพัน ก็ถูกหลินเวินหว่านขัดเสียก่อน

“ข้าไม่ใช่กุ้ยเฟยอีกต่อไปแล้ว!”

“เกียรติยศนานัปการในวันวาน ล้วนแต่หายไปดั่งภาพลวงตา”

“นับจากนี้เป็นต้นไป ใต้หล้านี้ไม่มีกุ้ยเฟยแห่งแคว้นต้าเหลียงอีก มีเพียงแค่หลินเวินหว่าน คุณหนูตระกูลหลินเท่านั้น”

แทบจะทันทีที่นางกล่าวจบ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน