บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 640
บทที่ 640 ฉินเฟิง? เจ้ามาก็ดีแล้ว!
“พวกเจ้าเป็นใคร มาจากที่ใดกัน?”
“กล้าขี่ม้ากลางอำเภอเหยียนโซ่ว ไม่หรือรู้หรือไรว่ากฎหมายของสามสิบหกอำเภอรอบเมืองหลวงเคร่งครัดเพียงใด?”
“ฮ่า ๆ ไม่รู้ว่าพวกมันผุดขึ้นมาจากซอกหลืบใด คงเป็นพวกบ้านนอกไก่กา เพิ่งเคยเขตเมืองหลวง เป็นคราแรกกระมัง”
“ต้องเป็นเช่นนั้นแน่ หาไม่แล้ว จะบังอาจขี่ม้ากลางเมืองเช่นนี้หรือ กระทั่งคุณชายจ้าว ก็ยังไม่กล้าฝ่าฝืนกฎหมาย”
ผู้คนพากันส่งเสียงโห่ร้องใส่
“ลงมาซะ เจ้าโง่ อยากตายหรือไร!”
“ฮึ ไม่จำเป็นต้องเปลืองน้ำลายหรอก เดี๋ยวพวกมือปราบก็มาจับกุมพวกมัน”
“ให้พวกบ้านนอกคอกนาได้ลิ้มรสความโหดร้ายของคุกเมืองหลวงสักหน่อย ฮ่า ๆ”
ขณะที่เสียงชาวบ้านเซ็งแซ่ มือปราบก็มาถึง
อำเภอเหยียนโซ่วเป็นอำเภอเล็กอันดับแรก ๆ ของสามสิบหกอำเภอรอบเมืองหลวง
ฉินเฟิงกับอีกสองคนขี่ม้ามาตลอดทาง ย่อมดึดดูดความสนใจ
มือปราบห้าคนผลักผู้คนออก แล้วตรงเข้าขวางม้าเอาไว้
หัวหน้ามือปราบตะโกนเสียงดัง “พวกเจ้าช่างไร้มารยาทนัก!”
“ที่นี่คือเหยียนโซ่ว หนึ่งในสามสิบหกอำเภอรอบเมืองหลวง นับเป็นเขตเมืองหลวง พวกเจ้ากล้าดีอย่างไรถึงได้ขี่ม้าวิ่งกลางถนน ไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่หรือไม่”
“ยังไม่รีบลงมาอีก!”
เมื่อเผชิญกับคำตำหนิของหัวหน้ามือปราบ ฉินเฟิงเพียงยกยิ้ม
หนิงหู่ยังคงมีใบหน้าเรียบเฉย ส่วนฉินเสี่ยวฝูยกมุมปากยิ้ม ความเยาะเย้ยปรากฏชัดในดวงตา
พอเห็นว่าทั้งสามคนไม่รู้กาลเทศะ
เหล่าพ่อค้าวาณิชต่างพากันโห่ร้อง
“ลงมาซะ!”
“ไอ้เจ้าคนบ้านนอกสมควรตาย จ้าหาเรื่องตายแล้ว!”
หัวหน้ามือปราบโกรธมาก เขาเอาโซ่เหล็กออกมา ตั้งใจจะคล้องตัวพวกฉินเฟิง
ทันใดก็มีเสียงดังมาจากฝูงชน
“ท่านมือปราบ ท่านกล้าหรือ”
“คนที่อยู่ตรงหน้าท่านตอนนี้คือนายน้อยตระกูลฉิน ฉินเฟิง!”
“ครั้งข้าเข้าเมืองหลวงไปทำธุระ ข้าได้เห็นนายน้อยฉินกับตาตนเอง ยามนั้นนายน้อยฉินนำองครักษ์ค่ายเทียนจีปะทะกับทหารรักษาพระราชวัง”
“ไม่มีทางผิดแน่นอน!”
ถนนสู่ทางเหนือที่เคยคึกคักพลันเงียบกริบ
เฉินคังกลืนน้ำลายอึกใหญ่ มองฉินเฟิงด้วยแววตาร้อนแรง
“ไม่ผิดแน่ นั่นนายน้อยฉิน!”
“ครั้งบุตรชายตระกูลฉินก่อตั้งร้านค้าธัญพืชตระกูลฉินขึ้นมา เขาเคยเชิญพ่อค้าวาณิชใหญ่โตทั่วสารทิศมาพบปะกัน”
“แม้ข้าจะได้สนทนากับนายน้อยฉินโดยตรง แต่ใบหน้าของนายน้อยฉิน ข้ายังจดจำได้ไม่ลืม”
แม้เฉินคังยังเอ่ยเช่นนี้ หนุ่มน้อยผู้นี้ต้องเป็นฉินเฟิงอย่างแน่นอน
พ่อค้าที่อยู่ในเหตุการณ์ หรือแม้แต่ชาวบ้านที่มามุงดูต่างพากันหวาดกลัว
โดยเฉพาะมือปราบทั้งห้าคน บัดนี้ สีหน้าซีดเผือดไร้เลือดไปหมดแล้ว
พลั่ก!
หัวหน้ามือปราบทิ้งตัวคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดัง ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัวสุดขีด
“นายน้อยฉิน ข้ามีตาหามีแวว ขอนายน้อยอย่าถือสา พวกข้ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ อย่าได้เอาความเลยขอรับ”
มือปราบอีกสี่นายต่างพากันคุกเข่าลงกับพื้น
พวกเขาก้มหน้าต่ำ ปากก็ร้องขอความเมตตา
“ไนนายน้อยมาที่นี่ขอรับ”
“ต้องขออภัยที่พวกข้าไม่ทราบว่าท่านเป็นใคร”
“ข้างกายท่านก็คงจะเป็นหนิงหู่เชียนฮู่ กับบ่าวรับใช้จอมอวดดีแห่งตระกูลฉิน ฉินเสี่ยวฝู”
“โอ้! แขนซ้ายขวาของนายน้อยฉินนี่เอง ไม่ผิดแน่”
จ้าวจ่านยืนตัวแข็งค้าง สีหน้าอวดดีกับรอยยิ้มมั่นใจเมื่อครู่ เลือนหายไปหมดแล้ว
ตอนนี้มีเพียงความโกรธจะเป็นความตกตะลึง
เขาไม่คิดว่าฉินเฟิงจะมาอำเภอเหยียนโซ่าจริง ๆ
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ