บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 653

บทที่ 653 ผู้กอบกู้ของผู้คน

“ภรรยารอเสื้อผ้าใหม่ ลูกหลานรอม้าไม้ไผ่ และพ่อแม่ก็ยังรออาหาร”

“กลับบ้านมือเปล่า ไม่เท่ากับทำให้ที่บ้านผิดหวังหรือ?”

“พ่อค้าบางคนทำการค้าเป็นครั้งแรก บางคนก็เป็นพ่อค้าเก่าที่คุ้นเคย”

“บางคนติดตามพ่อค้าเฉินมา บางคนก็มาเยือนเพราะชื่อเสียงของร้านค้าธัญพืชตระกูลฉินของข้า”

“ข้า ฉินเฟิง จะไม่ปล่อยให้ใครเสียเวลาเดินทางมาอย่างเปล่าประโยชน์”

“ข้าจะให้สามสิบอีแปะต่อต้าน หากผู้ใดไม่เห็นด้วย ก็ไปขายที่อื่นเสีย”

พอได้ยินแบบนี้ เหล่าพ่อค้าก็ตื้นตันใจนัก บางคนถึงกับร้องไห้ออกมา

ตื้นตัน

พวกเขาทั้งซาบซึ้งและตื้นตัน

ถ้าไม่ใช่ฉินเฟิงที่ช่วยเหลือพวกเขา แล้วใครจะช่วยกัน?

ครึ่งชีวิตของเฉินคัง เขาท่องไปทั่วใต้หล้า พบเจอพ่อค้ามากมายหลากหลายแบบ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอพ่อค้าเช่นฉินเฟิง

โลกนี้มีพ่อค้าเช่นนี้อยู่จริงหรือ? หากำไร เพื่อมอบผลประโยชน์ให้แก่ราษฎร?

พอเห็นฉินเฟิงยังยืนกราน ฉินเสี่ยวฝูไตร่ตรองอย่างมีเหตุผล ฉินเฟิงทำเช่นนี้ ย่อมต้องเสียมากเป็นแน่

ทว่าเขาก็เลื่อมใสในตัวนายน้อยนัก

แท้จริงแล้ว ตั้งแต่แรกเริ่ม จุดประสงค์ที่ฉินเฟิงเปิดร้านค้าธัญพืชตระกูลฉิน ก็เพื่อให้ราษฎรแคว้นต้าเหลียงมีข้าวปลาอาหารกินอิ่มท้อง

และบรรดาพ่อค้าเหล่านี้ก็ล้วนแต่เป็นราษฎรธรรมดา

ลิ่นจื่ออี๋หน้าแดงก่ำ สั่นท้านด้วยความตื่นเต้น

ชีวิตนี้ได้ทำงานกับเจ้านายเช่นฉินเฟิงนับว่าคุ้มค่าแล้ว

แต่ปัญหาก็ยังมีอยู่

ลิ่นจื่ออี๋เตือนเสียงเบา “นายน้อย ถ้าจะขึ้นธัญพืชในราคาเป็นสามสิบอีแปะ ก็ไม่มีปัญหาอะไร”

“แต่ปัญหาคือ เรามีเงินหรือ?”

นั่นสิ

ทุกคนต่างสงสัย

เดิมทีฉินเฟิงมาตัวเปล่า ไม่ได้นำเงินติดตัวมาสักแดง

ร้านค้าตระกูลฉินก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เดิมทีก็เอาตัวไม่รอด ถ้ามีเงินก็คงไม่จำกัดการซื้อตั้งแต่แรก

ขณะที่ทุกคนกำลังกังวล

ฉินเสี่ยวฝูก็พูดขึ้นว่า

“นายน้อยอย่าได้กังวล ข้ามีเงินอยู่ อย่างน้อยก็พอใช้ให้ผ่านช่วงวิกฤตนี้ไปได้”

แล้วเขาก็ล้วงหยิบเงินในแขนเสื้อออกมา ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในอก กระทั่งถอดรองเท้าออกมาเทแล้ว

เจ้าบ่าวรับใช้ตัวเหม็นค้นตัวเสียทั่ว

สุดท้ายก็รวมเงินได้ก้อนหนึ่ง

เป็นเงินราวสองหมื่นตำลึงได้

แล้วฉินเสี่ยวฝูก็ยื่นเงินทั้งหมดให้ลิ่นจื่ออี๋

ลิ่นจื่ออี๋ตาค้าง

ฉินเสี่ยวฝูเป็นแค่บ่าวรับใช้ ไยถึงมีเงินติดตัวนับหมื่นตำลึงเช่นนี้? ช่างน่าเหลือเชื่อจริง ๆ

หรือบ่าวรับใช้ที่อยู่เคียงข้างฉินเฟิง ล้วนมั่งคั่วกันหมดหรือ?

ฉินเสี่ยวฝูยกยิ้มจนตาหยี

“ฮี่ ๆ เงินพวกนี้ข้าได้มาจากนายน้อย เก็บทีละเล็กทีละน้อย นานเข้าก็ได้เป็นก้อน”

“นายน้อยไม่เคยเอาความที่ข้าริบเงินไปนิด ๆ หน่อย ๆ ข้าเลยพกเงินติดตัวไว้ตลอดเวลา เผื่อยามจำเป็น”

ลิ่นจื่ออี๋ปิดปากกลั้นหัวเราะ ในใจเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย

วิถีซื้อคนของฉินเฟิงยอดเยี่ยมนัก

ปล่อยให้บ่าวใต้การปกครองกอบโกยผลประโยชน์เข้าตัวเช่นนี้ คงมีแต่ฉินเฟิงเท่านั้นที่ทำ

แต่ใครเล่าจะรู้ บ่าวรับใช้ที่กอบโกยผลประโยชน์ กลับเสนอตัวช่วยเหลือเจ้านายยามคับขัน

ไม่ว่าจะยุคสมัยใด ความสัมพันธ์นายบ่าวเช่นนี้หาได้ยากยิ่ง

“ผู้จัดการร้านลิ่น เงินสองหมื่นตำลึงนี้ชดเชยให้เจ้าในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา”

ฉินเสี่ยวฝูหันกลับมามองฉินเฟิง

“นายน้อย ข้าเอาเงินมาเพียงเท่านี้”

“ส่วนที่เหลือท่านต้องจัดการเองแล้ว”

ฉินเฟิงตบบ่าฉินเสี่ยวฝูเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “วางใจเถิด”

“เงินสองหมื่นตำลึงนี้เป็นเงินของเจ้า แค่กลับไปบอกพี่หญิงรอง นางจะชดใช้ให้เจ้าแน่นอน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน