บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 664
บทที่ 664 ช่วงเวลาสำคัญกลับเหม่อ
ความกังวลของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ไม่ได้ไร้เหตุผล ตอนนี้ยังไม่ใช่ยุครุ่งเรืองของสุรา สุราที่มี ก็มีแค่สุราผลไม้และสุราข้าวเป็นหลัก สุราเลื่องชื่อที่สุดก็เห็นจะเป็นสุราองุ่น
นักกวีมากชื่อเคยประพันธ์กวีไว้บทหนึ่งว่า
สุราองุ่นชั้นดีในจอกเรืองแสง ยามอยู่บนหลังม้า แว่วเสียงผีผาเร่งเร้าให้อยากดื่ม*[1]
ยุคนี้สุราผลไม้มีฤทธิ์แรงที่สุดก็หมักอยู่ที่สิบถึงยี่สิบองศาเท่านั้น ยี่สิบองศานับว่าแรงมากแล้ว
ยุคสมัยนี้สตรีจึงดื่มสุราได้ และเป็นที่นิยม
แต่ไม่ว่าสุรากลั่นจากข้าวหรือผลไม้ นอกจากจะมีฤทธิ์อ่อน ความบริสุทธิก็ไม่อาจเทียบกับสุราสมัยใหม่
จนตอนนี้ ‘เปาเหมา’ ก็ยังคงเป็นหนึ่งในบรรณาการที่ต้าเหลียงต้องการทุกปี
เปาเหมาก็คือ ช่อข้าวโพด ใช้สำหรับกรองสิ่งสกปรกในสุราโดยเฉพาะ
แต่ถึงใช้เปาเหมากรองสิบรอบ ก็ไม่อาจทำให้สุราใสได้เหมือนน้ำ
ยิ่งไปกว่านั้น ยุคนี้ยังไม่มีผ้าก๊อซ อย่างน้อยก็ไม่มีผ้าก๊อซคุณภาพสูงแบบยุคหลัง ๆ
ด้วยเหตุนี้ การกรองสุราจึงเป็นปัญหาใหญ่
โชคดีที่ฉินเฟิงไม่ได้วางแผนจะกรองสุรา แต่จะใช้วิธีการกลั่นโดยตรง
เขาจะกลั่นสุรา เพียงแค่กลั่นสุราก็จะใสเหมือนน้ำ ไม่จำเป็นต้องกรองซ้ำ
เมื่อผลิตเหล้าขาวดีกรีแรงออกมาได้ ย่อมสามารถเติมเต็มช่องว่างของยุคสมัยได้
ส่วนเรื่องผลกำไร… จุ๊ ๆๆ
“ทั้งสองคนโปรดวางใจเถอะ”
“ข้าไม่พลาดเรื่องแบบนี้หรอก”
“ตอนนี้ตระกูลฉินของพวกเรากำลังทำธุรกิจค้าข้าวอยู่ เท่ากับว่า วัตถุดิบในการผลิตสุรา พวกเราไม่ต้องลำบากหา”
“ฮ่า ๆๆ รอรับเงินอย่างเดียวแล้ว”
พอเห็นฉินเฟิงมั่นใจแบบนี้ หลิ่วหงเหยียนกับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็ทำได้แค่ต้องเชื่อ
หลิ่วหงเหยียนเตือนขึ้นมา
“เฟิงเอ๋อร์ เจ้าจะทำสุราก็ไม่มีใครห้ามเจ้า แม้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ทำไมต้องเลือกทำตอนนี้?”
“อีกสามวัน การเจรจาสันติภาพก็จะเริ่มขึ้นแล้ว”
“การเจรจาสันติภาพเกี่ยวพันถึงชะตากรรมของแคว้นต้าเหลียงและเป่ยตี๋ ย่อมกดดันและดุเดือดอย่างยิ่ง”
“ตอนนี้มีเวลา ก็ควรรีบเตรียมการเสียแต่เนิ่น ๆ ไม่ใช่หรือ?”
“ถ้าเจ้าเสียเวลาไปกับการหมักสุรา เกรงว่า…”
หลิ่วหงเหยียนยังกล่าวไม่ทันจบประโยค ฉินเฟิงก็โบกมือขัดขึ้นเสียก่อน
ใบหน้าบ่งบอกว่าไม่เห็นด้วยอย่างชัดเจน
“พี่หญิงรอง บทสรุปของการเจรจาสันติภาพ ถูกกำหนดไว้เรียบร้อยแล้ว”
“สิ่งที่เรียกกันว่าการเจรจา แท้จริงแล้ว ก็เป็นแค่พิธีการเพื่อให้ขั้นตอนสมบูรณ์เท่านั้น”
“ต่อให้คณะทูตเป่ยตี๋พูดจาหว่านล้อมจนปากเปื่อย ผลประโยชน์ที่แคว้นต้าเหลียงควรได้ก็จะไม่เปลี่ยน”
“แทนที่จะเสียเวลาไปกับเรื่องที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงแล้ว สู้ทุ่มเทให้กับการหาเงินไม่ดีกว่าหรือ?”
“ในวันข้างหน้า ถ้าต้องการจะขยายกองทหารม้าทมิฬและหน่วยองครักษ์ค่ายเทียนจี พวกเราต้องใช้ทรัพย์สินอีกมากนัก”
“อย่างไร เงินก็เป็นรากฐานของทุกสิ่ง”
หลิ่วหงเหยียนกับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์แลกสายตากัน ต่างก็ขมวดคิ้ว พูดไม่ออก หัวเราะไม่ได้
ทั่วหล้าต่างจับจ้องการเจรจาสันติภาพระหว่าต้าเหลียงกับเป่ยตี๋
ผลการเจรจาไม่เพียงมีผลต่อแคว้นทั้งสอง แต่จะส่งผลต่อแคว้นโดยรอบด้วย
ทุกฝ่ายล้วนกระตือรือร้น อยากจะแทรกซึมเข้ามาเมืองหลวงต้าเหลียง และแทรกแซงบนโต๊ะเจรจา
ทว่าผู้ที่รับหน้าที่สำคัญในการเจรจาอย่างฉินเฟิงกลับมัวเหม่ออยู่เช่นนี้…
ช่างน่าโมโหเสียจริง!
แต่…
ด้วยสัญชาตญาณทางการเมืองของฉินเฟิง ถ้าเขาบอกว่าไม่มีปัญหา ก็จะไม่มีอะไรผิดพลาดแน่
คิดได้แบบนี้ หลิ่วหงเหยียนกับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็ปล่อยให้ฉินเฟิงทำตามใจ พวกนางหมุนตัว เดินออกไป
แทบจะทันทีที่หญิงสาวทั้งสองคนจากไป ฉินเฟิงเรียกฉินเสี่ยวฝูเข้ามา
“เจ้าจงเร่งไปยังค่ายเทียนจี พาช่างฝีมือมาห้าคน”
“สร้างเตา หม้อนึ่ง และเครื่องกลั่น ตามแบบของข้า”
“ส่วนวิธีทำและวัสดุที่ต้องใช่ ข้าเขียนไว้ให้เรียบร้อยแล้ว”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ